"...ο Σάιμον, είδε τα φωτισμένα φαναράκια να πλησιάζουν από μακριά, πολύ πριν εμφανιστούν αυτοί που τα κρατούσαν. Η εικόνα έμοιαζε μαγική﮲ μικρά φωτάκια που αιωρούνταν στο σκοτάδι﮲ μικρά φωτάκια που καθώς πλησίαζαν, φώτιζαν απόκοσμα τα πρόσωπα όσων τα κρατούσαν﮲ πρόσωπα σκιασμένα, πρόσωπα σοβαρά, πρόσωπα θλιμμένα..."

"Άρχισε να κουνάει τα χείλη του και αν και ήταν φανερό ότι ούρλιαζε η φωνή του δεν μπορούσε να φτάσει στα αυτιά του. Εκείνος σήκωσε λίγο πιο πάνω το κεφάλι του και τον κοίταξε πάνω από τη γαμψή του μύτη. Μια σκέψη πέρασε αστραπιαία από το μυαλό του. «Τι θα γινόταν άραγε αν η μπάλα έσπαγε;»

"Ο δεκαπεντάχρονος Ντάνι έτρεχε πανικόβλητος μέσα στη νύχτα. Ήξερε πως δεν είχε πολύ χρόνο. Από στιγμή σε στιγμή θα κινδύνευε. Η ανάσα του αντηχούσε στους άδειους, χιονισμένους δρόμους. Το ρολόι είχε χτυπήσει ήδη δυο φορές. Έμεναν άλλες δύο. Γνώριζε ότι στον τελευταίο χτύπο θα τελείωναν όλα. Τρίτος χτύπος... τέταρτος... Ίσα που πρόλαβαν να τον τραβήξουν δύο χέρια προτού ανοίξει μία τρύπα ακριβώς κάτω από τα πόδια του και τον καταπιεί για πάντα η άβυσσος. Το απόκοσμο τραγούδι συνέχιζε να ακούγεται στην άδεια πόλη..."

"...Ξαφνικά, η ησυχία διακόπηκε, όταν ένας άντρας με απεγνωσμένο βλέμμα, που στεκόταν μπροστά από ένα κουλοχέρη άρχισε να πατάει με μανία το κουμπί του. Μόνο που το μηχάνημα δεν ανταποκρινόταν. Ένα μήνυμα με κόκκινα γράμματα αναβόσβηνε στην οθόνη: «ΧΑΣΑΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΑΣ. ΛΥΠΑΜΑΙ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΤΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ». Ο άντρας στο τέλος σταμάτησε να προσπαθεί κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ένα μικρό αγόρι με κατάμαυρα μαλλιά πατικωμένα με τζελ και μια αυστηρή χωρίστρα στη μέση, τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι. Εκείνος τον κοίταξε με ικετευτικό βλέμμα. «Σε παρακαλώ... μια ακόμα ευκαιρία... τώρα θα τα καταφέρω...» Το αγόρι δεν μίλησε..."

"...«Είδα πάλι το όνειρο...», ψιθύρισε. «Είδα τις βάρκες να περπατούν στη στεριά... Η γιαγιά μου είπε ότι είναι οιωνός θανάτου!», έκανε και ξέσπασε σε λυγμούς. Εκείνη τον κοίταξε με τα πελώρια μάτια της που είχαν βυθιστεί μέσα στις κόγχες τους: «Μη φοβάσαι τις βάρκες που περπατούν στη στεριά. Δεν έρχονται για σένα», του είπε..."

"...Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι σε ένα έρημο beach bar. Εκείνος κάθισε στην ξαπλώστρα και κοίταξε γύρω του. Ο κρύος αέρας χάιδευε τα στάχυα που κρέμονταν από τις ομπρέλες και ανακάτευε την άμμο από την παραλία... ...Είχε πλέον ξημερώσει όταν η φωτιά έσβησε, μόλις είχε επιτελέσει το σκοπό της. Εκείνος είχε ξαπλώσει στην αμμουδιά, πάνω στη μαύρη από τη στάχτη άμμο κι είχε κλείσει τα μάτια. Ξαφνικά τα κύματα δυνάμωσαν κι εκείνος τα άφησε να τον παρασύρουν..."

Πήρε το κουρελιασμένο φόρεμα που ήταν δίπλα της και το έριξε στο τζάκι. Η φωτιά θέριεψε με έναν απόκοσμο ήχο, για να καταλαγιάσει λίγη ώρα αργότερα. Πλησίασε το πρόσωπό της κι ένιωσε τη ζέστη να της χαϊδεύει τα μάγουλα. Έμεινε για λίγη ώρα ανέκφραστη, ενώ το μυαλό της ταξίδευε. Οι σπίθες καθρεφτίζονταν στα μάτια της και την έκαναν να μοιάζει σαν οπτασία απόκοσμη. Ανακάτεψε για μια τελευταία φορά τις στάχτες και ανασηκώθηκε. Πλησίασε τον καθρέφτη που υπήρχε στην άλλη άκρη του δωματίου και κοίταξε το μουτζουρωμένο πρόσωπό της στην αντανάκλασή του. Έπρεπε να βιαστεί. Από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν.

...Στέκεσαι μπροστά στις στάχτες﮲ στάχτες από όνειρα που κάηκαν στο βωμό του εφιάλτη. Κι αν εμφανιζόταν τώρα μπροστά σου το Τζίνι και σου έλεγε ότι έχεις μια ακόμα ευχή; Τι θα ευχόσουν; Ρίχνεις το νόμισμα στον αέρα γιατί δεν μπορείς να αποφασίσεις. Οι στάχτες ανασηκώνονται τη στιγμή που προσγειώνεται πάνω τους. Και τότε, λίγο πριν πλαγιάσει στο έδαφος, ξέρεις τι είναι αυτό που εύχεσαι να δείξει. Ξαφνικά ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις να ευχηθείς. Το Τζίνι χαμογελάει σαρδόνια, και πραγματοποιεί ''την κορώνα'' που έδειξε το κέρμα κι όχι ''τα γράμματα'' που ήθελες εσύ...

Κάποιος τρέχει να κρυφτεί. Κάποιος καίει τα τριαντάφυλλα στη φωτιά. Τριαντάφυλλα κατακόκκινα που στάζουν αίμα. Μορφές που ξεπηδούν μέσα από τους τοίχους, φαντάσματα που κρύβονται μέσα στους καθρέφτες.

"...Τινάχτηκε απότομα όμως, μόλις διαπίστωσε ότι δίπλα της, είχαν εμφανιστεί βήματα στην άμμο﮲βήματα που ήταν σίγουρη πως δεν υπήρχαν πριν. Σηκώθηκε αμέσως και τα ακολούθησε. Προσπέρασε την καρδιά και βρέθηκε στην άλλη πλευρά της παραλίας. Κοίταξε συνοφρυωμένη το έδαφος. Τα βήματα σταματούσαν τόσο απότομα, λες και αυτός που είχε περπατήσει είχε πετάξει στον ουρανό. Νευρίασε με τον εαυτό της που είχε αφήσει να την κοροϊδέψουν κι επέστρεψε εκεί που ήταν πριν. Όταν πέρασε από το σημείο που είχε ζωγραφίσει την καρδιά, διαπίστωσε ότι τα κύματα είχαν δυναμώσει και περνούσαν πλέον από πάνω της. Έσκυψε για να δει σε τι κατάσταση ήταν κι αν είχε αρχίσει να σβήνει, αλλά διαπίστωσε έκπληκτη ότι γινόταν ακόμα πιο έντονη κάθε φορά που την ακουμπούσε το νερό..."