❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

•Siyah defterin beyaz kalemi... *KİTAP VE KİTABIN İÇERİSİNDE GEÇEN KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜ OLUP HİÇBİR GERÇEKLİK PAYI YOKTUR.* *KİTABIN ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM UYGULANACAKTIR.*

Bir acı yel savurdu yürekleri. Kağır olan kalpler isyanını dile getirmek için ruhlarını ateşe attı. Gecenin koynunda derbeder olmuş adamın aşkına yıldızlar ve ay şahit olurken, karşısında bitap düşmüş kadın gecenin sessizliğine bürünmüştü. "Sana elimi uzattım. Sen ise uzattığım ele hançer batırdın!" dedi kasırga misali içinde ki dinmeyen fırtınaları dile getirirken. "Sana verdiğim gülün dikenlerini, senin aşkından derbeder olmuş yüreğime batırdın." acının koynunda kavrulan bedeni isyanını gösterirken karşısında diline kara bir kilit vurulan kadının sessiz feryatları, adamın aşinası olduğu kahverengi gözlerinde akan yaşla can buldu. "Haklıydın. En büyük cahilli ben yaptım!" zehir zemberek sözlerinin ardından gelecek olan itiraf, parçalanan kalpleri bir kez daha tuzla buz edecekti. Kızıl saçlarına ömrünü heba edecek olan kadının sessiz ağlayışı bir kez daha bıçak batırdı adamın kavrulmuş yüreğine. "Ben aşkından meftun olmuşken sen gururuna yenik düşüp, aldığın nefesle can bulan kalbimin celladı olacak kadar canisin." Patlayan volkanın ardından düşen ateş parçaları misali derbeder adamın sözleri kadının yüreğine, ölüme yol açacak şekilde düşerken yinede gece kadar sessiz kalmaya devam etti. Yüreğinde açan gülü soldurmamak için aşık olduğu adamı dinledi sadece. Mora dönmüş dudaklarından dökülen cümle ile esas dikenler ay kadar güzel olan kadının kalbine battı. "Ama, Allah benim belamı versin ki hala seni seviyorum!"

Beni iyice tezgâha yaslayarak "Gülden," dediğinde "Bitti," diye tekrar ettim. "Unuttun mu? Aramızdaki her şey bitti?.." "O yüzden mi gözlerime öyle bakıyorsun?" diye sataştı bana. "O yüzden mi beni kıskandırmaya çalışıyorsun? O yüzden mi delirtiyorsun beni? O yüzden mi geceleri hayalimle orgazm oluyorsun?" "Sen..." "Söylesene Gülden, yetiyor mu?" Dudaklarını çenemde hissettiğimde gözlerim sessizce kapandı. "Söylesene," diye fısıldadı. "Söylesene Gülden, yetinebiliyor musun?" *** Alparslan Gündoğdu, karısını ve dört yaşındaki kızını bir yangında kaybetmiş ve yıllar sonra yeni bir başlangıç için her şeyi geride bırakarak İstanbul'a yerleşmişti. Geçmişin kötü hatıralarından kaçmak ve unutmak istiyordu ama kendini ansızın saçları ateşten bir güzele tutulurken bulmuştu. Gülden Seçkin, yemyeşil bakışları ve beyaz tenini çevreleyen kızıl saçlarıyla eşsiz bir güzellikti. Bazen sakar, bazen delidolu biriydi ve kendi sıradan hayatında her şey yolundaydı, ta ki sevgilisi tarafından aldatılana ve hiç ummadığı bir gece Alparslan Gündoğdu'yla karşılaşana dek... Kendini hiç tanımadığı bir adamın kollarına atarken bunun delilik olduğunu biliyordu, yine de o bakışlara karşı koyamayarak ona teslim olmuş ve işte o gece, her şey mahvolmuştu...

Annesinin ölümünün ardından bıraktığı mirasın tek varisi olan Efsun için hayat aile avukatı tarafından açıklanan vasiyetle tepetaklak olur. Çünkü açıklanan vasiyete göre mirasa sahip olabilmeleri için annesinin şart koştuğu bazı şeyler vardır. Annesinin vasiyeti gereği yaşadığı ortamının tam tersi bir ortamda kendini bulan Efsun, çocukluk döneminden bugüne kadar en azılı düşmanları olarak gördüğü Fatih , Zümrüt ve Alperen'in yaşadığı apartmana taşınır. Fakat işler beklenildiği gibi gitmez. Mirasa sahip olmak için çıktığı affettirme yolculuğu zamanla müthiş bir savaş ve aşk döngüsüne evrilecektir.

En kötü anında ona birkaç kelime ile destek olan o peri dedesinin gittiği yerden son hediyesi olmalıydı. Burnuna bir kere daha götürdüğü mendilin kokusunu ciğerlerine çekerken üzerinde ki minik peri kanadı işlemesi dikkatini çekti. O kız gerçekten bir peri olmalıydı ve bu da o perinin simgesi olmalıydı. Yekta o peri kızını bir daha göremeyeceğini düşündü. Fakat bunu kalpten dile getiremedi. Çok kırgın olan kalbi o an da; "Keşke hayatımı, hayatına katsan peri kızı." Dedi. Fakat bilmiyordu ki, kalpten edilen dualar kabul olurdu. Bilmediği bu gerçek ile kader çarkları kırıldı ve rota yeniden oluşturuldu. Artık kaderin tek bir hedefi vardı. Yekta'nın kalbini ısıtan o peri kızını, yine kusursuz bir zamanda Yekta'nın buzlarını çözmesi için hayatını, hayatına katmaktı. Ne kadar başarılı olacağı bilinmez fakat bilinen bir şey var o da; kaderin oyunları çok sevdiği ve galibiyeti yakalamadan oyunun peşini bırakmadığıydı. Yekta ve Peri kızının oyununun senaryosu da o gün, o sahilde, o mendil ve çiçek kokusu eşliğinde yazıldı. Artık geriye tek bir şey kaldı o da; oyunun sahnelenmesi! Onun da zamanı uzak değildi, en azından çok çok uzak değildi...

Güneş sıcak ola bilir , amma bedenin kadar asla...

"Başka bir kadın oldu mu?" Güldü. İlk kez bu kadar içten, bu kadar nefes kesici güldüğüne şahit oluyordum. Bu gülüş öyle çok işlemişti ki gözlerime aklımdan her şey silinse bir tek bu gülüş kalırdı. "Sence" dedi burnunu burnuma sürterek "Sence olmuş mudur göl gözlüm?" Diyerek bir öpücük bıraktı burnumun ucuna. Kendini biraz uzaklaştırıp vereceğim cevaba odaklanmıştı. "Olmuş olabilir" derken olmaması için yakarır gibiydi sesim. Yüzündeki mimikler ciddileşirken nefesi yüzüme vuruyordu. YETIŞKİN UNSUR İÇERİR. *Bu isimle yazılan ilk wattpad kitabıdır.* Kapak tasarım: @kitapkurdululu

Şafak aydınlığa çok yakın! Şafak gökyüzünü sarıyor. Şafağın sardığı gökyüzüne kimse engel olamazdı. Babamdan, bana kalan bu kutsal aşkı tek bildim, namusum bildim. Ben Şafak Bozkır. Emekli Yarbay Tufan Bozkır'ın oğlu... Düşmanın ininde. Düşmanla baş başa... Kimse önümde duramaz ve beni engelleyemez. Sadece engellediklerini sanıp, umutsuz yargıya düşerler. İzin yok! Bu topraklara Türk soyundan başkasının girmesine. İzin yok bu topraklarda pis kanların akıtılmasına... Ant içtim bayrak için. Yeminler ettim bu toprak için. Kimsenin yıkmaya engel olamadığı ve olamayacağı bu topraklarda Türk Askeriyim ve beni Allah'tan başka hiçbir güç durduramaz!

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.