Tabii ellerin var birde, dünyanın en güzel eli değildi belki ama elimde küçücüktü ellerin. Yumuşacık değildi belki ama cennet bahçesi gibi kokardı, cennetimdi. Benim buz gibi ellerime değen kordu onlar, yıllarca ihtiyaç duyduğum o sıcaklık. Şimdi fark ediyorum da ellerim eskisinden de soğuk.Dahada bir hisseder oldum artık yoksun... Yoksun, Nerede şimdi benim dediğim o eller. Nerede sensiz yapamam diyen o sen. Nerede hayat dolu hayallerimiz. Şimdi neredeyiz, Sen kiminlesin, Ben ise sensiz. Nerede o son çocukluk hallerimiz, gülücüklerimiz. Herkesi kıskandıran kahkahalarımız, güzelliğimiz. Gelmeden gitti gençliğimiz. Galiba tutturamadan Kıyısından geçmişiz. Ne zaman âşık olmuşuz da ne zaman büyüyüp vazgeçmişiz. Fark ettim de Biz bitmişiz, ben sessizleşmişim birazda sersemlemiş.

Gülüşü güzel kadına. İstanbul... Karşım da gecenin karanlığını bile gündüze çeviren ışıklarıyla, bütün o şehvetiyle karşımda duran İstanbul... Lise yıllarımda asla yaşamam dediğim şehir. Geçmişimin omuzlarıma verdiği ağrıdan ruhuma binen o ağır yükünden beni kurtaran İstanbul... Kalbimi, tüm duygularımı avuçlarının içine alıp kuru bir ekmek gibi ufalayan, sonrada hayatım boyunca istediğim, arzuladığım başarıyı bana sunan İstanbul. Hatıralarımı gökyüzünde bir film şeridi gibi bana sunuyor her gece ofisimi boydan boya saran camın ardından gözlerimi kırpmadan bakıyorum acı çekmeyi seviyorum nede olsa yoksa sımsıkı kapatır görmek istemezdim ama bakıyorum beni içine çekiyor geçmişim bende izin veriyorum 17.03.2019