Bu kitap ben tarafından yarım bırakılan hayatların avucuna bırakılan bağışlanma isteğidir.. Yazmayı unutan adamın âhı, kendini milyon defa anlatmaya çalışan kadının duyulmayacak olan sesine armağandır. "Sana kaybettirecektim, sana kaybettim."

"Paralel evrenler arasında bir Koridor var. Sizin ortada olduğunuz, herkesin kazanmak istediği, dört köşeli bir satranç gibi düşünün." Hayat, arkadaşlar, karışık bir kuruyemiş tabağıdır. Üstelik kajuları hep başkaları yer. ~Dedektif Sümük ve Kaju Bey'in hikayesi.

Kendimi güzel diye adlandıramazdım belki. Ne boyum uzundu, ne nefes kesen güzelliğim vardı; ne gözlerim renkliydi ne de ince belim, güzel bir fiziğim, kadife gibi sesim, bembeyaz tenim. Hikayelerden fırlamış bir kız değildim anlayacağınız. Zaten benimki de hikaye değildi. Hayattı. Yalnızca okuduğum öykülerdeki o güzel ve saf kızların, yakışıklı ve mükemmel erkeklerle olan aşk hikayeleri yoktur hayatta. Yolda yürürken güzel diye adlandırmayacağınız insanların da bir evlilikleri, sevdaları, hayatları olduğunu görürsünüz. Ben o sıradan insanlardan biriydim. Ne tesadüflere, planlara, çekişmelere; ne de eli silahlı adamlara, mafyalara, belalara dair bir iz vardı hayatımda. Aşkı güçlü kılan kalpteki zincirlerdir, yaşanan çekişmeli ve kaçırılmalı olaylar değil. Her aşkta ortak tek bir şey vardır, o da kaybetme korkusudur. Çünkü bir yerde sevgi varsa korku da baş gösterir. Sevileni kaybetme korkusu. İşte bu korkuyu herkes yaşar. Ben Hülya. Beraber büyüdüğümüz kapı komşum Sefa'ya aslında âşık olduğumu onu kaybedebileceğimi fark edince anladım. O ise zaten yıllardır kalbinde benim için bir sevda büyütmüştü.

Üzülmeyeceğim. Beni üzmelerine izin vermeyeceğim. Ben annem ve babamın kızıyım. Çok güçlüyüm ben. Babam için güçlü duracağım. Kendim için güçlü duracağım. Ben Behice Çevik. Bu dünyada sadece ben ve Rabbim var. Annemi seviyorum. Babamı seviyorum. Dedelerimi, anneannemi, babaannemi seviyorum. Çok- "Günaydın." Duyduğum sesle gözlerimi aralayıp başımı kaldırdım. "Seviyorum. Hı?" Kocaman açtığı kahverengi gözleriyle bana bakıyordu. Sertçe yutkundum. Aklıma gelenle yanaklarım ısınırken gözlerimi sıkıca kapatıp açtım. İfadesi yumuşadı ve gülerek başını çevirdi. Ben hiç bu kadar utandığımı hatırlamıyorum. Ne oldu bana? "Ben... Yani sen yanlış anladın. İçimden konuşuyordum ben." dedim telaşla. Biraz daha gülüp ciddi hâle büründü. Ben gülmüyorum ama. Utandığımın farkında değil mi? "Tamam anladım ben. Sadece... Yani garip bir olay yaşadım. Şoka girince öyle gülmüş bulundum. Beni sevmediğini biliyorum yani bana söylemediğini..." "Hayır." diye itiraz ettim. Kaşlarını hafifçe çattı. Ne diyecektim ben? "Yani durup dururken niye sevmeyim ki seni. Yani bir kötülüğün olmadı bana. Sevmiyorum derken yani sanki nefret ediyormuş gibi değil." Yüzünde beliren gülümseme ile başını eğdi. Yine mi gülüyor? Ne dedim ki şimdi ben? Stres oldum ben. "Hem neden sevecekmişim ki seni? Daha dün gördüm." Kapıyı açıp girdim sınıfa. Sınıftaki gözler bana döndüğünde omuzlarımı dikleştirip kısa nefes çektim içime. Aynen böyle devam et Behice. 🕊️ Cennet adlı kitaptaki Behice karakterinin hikayesidir.

TAMAMLANDI Geçmiş bir gölge gibi takip ediyordu kadını. Onu büyütenler, kirli eller ve yaptığı tercihler kanatlarını kırmıştı. Gökte asılı kalmış bir güvercin gibi çırpınıyordu. Geçmişten bir adam çıkıp geldi. Gözleri deniz, yüreği kafes, kalbi memleket gibiydi. Kanatları kül olan Güvercin, onun kafesinde özgürlüğü tatmak istedi. Denizi ona yuva, kalbi ona memleket olsun istedi. Geçmiş onların ayaklarına dolandı. Beraber düştüler, beraber kalktılar. Elleri arasında ateşten bir gül yeşerdi. Alevleri ikisini sardı. Beraber yandılar. Acının göğsünden emdiler aşk şarabını. Yana yana sevdiler birbirlerini ve yaşamayı. Bu ağzında Kekre taşıyan kanadı kırık bir Güvercin'in boğulmak istediği denizle beraber bitişinin hikayesiydi. Bittiği yerde küllerden doğmalarının hikayesi oldu. Kadın adamın nabzı oldu. Adam kadının yuvası... Adam Güvercin'in Ensar'ı oldu. Kadın adamın Gülce'si... © Kitap şarkıları: Sezen Aksu/ Güvercin Fikret Kızılok/ Gönül Duman/ Bal Neşet Ertaş/ Kurusa Fidanım Selda Bağcan/ Gesi Bağları Kahraman Deniz/Suç Mahalli Şubat, 2019 (Başlangıç)

Sizin hiç kanatlarınızı kırıp ellerinize verdiler mi? Yoldular mı tüylerinizi acımasızca. Yüzünüze canınızın acısını umursamadan soğuk soğuk güldüler mi? Sizin, sizin hiç üşümedi mi kalbiniz? Benim üşüdü, annem yerine toprağa dokunduğum gün üşüdü içim. Dışarıda yaz vardı oysa, kimse yorganlara sarılmama anlam veremiyordu. Herkes bana acıyarak bakıyordu, benim gibisiyle dolu bir yere düşmüştüm. Kaç gün ya da kaç hafta bilmiyorum, temmuz sıcağında kazak giyip dolaştım. İçimi ısıtamıyordum, kollarını bana dolayamayan annemin yerini dolduramıyordum. Oysaki o ne güzel sarmalardı beni, kış günü sıcacık olurdum. O gün insanın içi üşüyünce dışının bir fayda veremeyeceğini öğrendim. Ben o gün, beni saran bütün kollardan Rabbimin sınırsız merhametine kucak açtım. Üşüten de, ısıtan da O bildim. Sardım sinemi, yaralı gönlüme dermanı O bildim. Yüreğimdeki yaşları topladım tek tek, kurutacak olanı O bildim. Bilemedim O'ndan gayrı, bilmek istemedim. -Mülzem adıyla yazılmış ilk kurgudur Mülzem: Susturulmuş, sükûta mecbur olmuş . 27.08.20' : Yaralı bir yüreği kalemimin mürekkebi ile buluşturdum. Rabbim yolunda yazmayı nasip etsin...

Yıllardır ardı arkası kesilmeyen cinayetlerin peşinde olan bir polis ve katilin baş düşmanı bir savcı. Katilin mahvettiği hayatlardan her birinin hesabını sormaya yemin etmiş Kamer Sonat, katil ile bağlantısı olduğunu öğrendiği Leyal Erden'i yakın takibe alır. Her yeni bilgide kızın kendisini katile götüreceğinden emin olmaya başlar ancak birleştirmeye çalıştığı bu yapbozda uyumsuz parçalar ortaya çıkar. Şüphe tohumları ikisi için de katlanarak artarken hem zihinlerinde hem de kalplerinde bir savaş vermeye başlarlar. Yolun sonuna doğru atılan adımlar, onların kaderini de belirleyecektir. "Hayatınızın portresine kan damladıysa artık sıradan olamazdınız."

"Dur!" derken elinde ki silahın kabzasını sıkıca kavradı. Ve bir kez daha ikazını yeniledi, bir kaç adım ötesinde ki karanlık siluete bakarak. "Polis! Elinde ki silahı bırak ve teslim ol!" Derin solukları sakinleşirken uzakta ki polis sirenlerinin sesi ve bağışlar doldu kulaklarına. Ardından kesik hırıltılı sesleri işitti. Gece karası saçları rüzgarda savrulurken bir kaç adım ilerleyip yüzünü göremediği siluete yaklaştı. Fakat rüzgarla beraber burun deliklerinden içeri sızan o kesif koku onu duraksattı. Zorlukla yutkunurken karanlığa doğru dikkatlice baktı. Bir kaç adım ötesinde ki o siluete.. "Cihad" derken ismi dudaklarından bir dua misali dökülü vermişti. Adamın derin bir soluk aldığını ardından kısık bir sesle mırıldandığı küfrü işitti. Gözleri onun bedeninde takılı kalırken yavaşça kendisine dönen adamın yüzüne baktı. O ezbere bildiği yüze... "Ya beni vur ya da bırak gideyim Komiser" boğuk sesi kalın ve tehtitkardı. Her zaman ki gibi diye düşünmeden edemedi kadın. Her zaman ki gibi...

Koruyucu, muhafız demek 'ahras'. Kaybetmemek için korumak gerekir tabi, belki bir vatanı, belki sevdiğini, belki bir kalpteki yerini... "Çünkü hep korumak istedim seni. Nefes alabilmek için, sensiz ne yapacağımı düşünemediğim için, gözlerine bakmadan ömür nasıl geçer bilmediğim için... Seni korumak ve seninle olmak istedim. Mavilerini kara bulutlar kaplamasın, bana hüzünle bakmasın, gülüşün hep kalbimde çiçekler açtırsın istedim." "Ya sana bir şey olsaydı?" Elinin tersiyle yanağımı hafifçe okşayıp gülümseyerek gözlerime baktı. Tüy gibi dokunuşu bana tatlı bir bahar esintisi yüzümü okşuyormuş gibi hissettirirken daima böyle bakmasını istediğim gözlerinden alamıyordum gözlerimi. "Sen iyisin ya... nefesim kesilmedi Gökçe. Sen iyi olduğun sürece ben hep iyiyim."

|Gerçek Yaşanan Bir Hikayeden Esinlenilmiştir.| Sonbaharın usulca şehirden uzaklaştığı bir akşamüstü. Son demini döken yapraklar. Bulutların ağlamaya hazırlandığı dakikalar. Güneşin, bir daha kızın yüreğine açmayacağına and içeceği lahzalar. Karanlığın bir ruha sıkı sıkıya meyledeceği yıllar.. Bir an, bir lahza ve kayboluş. Kadının yüreğinin diri diri gömüldüğü o an. Küçüğünün, üşüyen avuçlarının topraklar buluştuğunu gördüğü o an. Ruhundan firar eden hıçkırıklar. Kalbinden akan oluk oluk kanlar. Nefesinin bir ipte salındığını hissettiği dakikalar. Ve onun, hep bir adım ardında bekleyen bir adam. Elinde kalemiyle, yüreğine nakış nakış şifa işlemeyi bekleyen bir adam. Bir adam, bir kalem ve bir şiir. Bir ölüm, binbir diriliş. Bir toprak, bir filiz. Bir hikaye, iki yürek. Bir ayrılık, binbir vuslat. Kapa gözlerini. Arala yüreğinin ıssız kapılarını. Ve bekle. Işığın, merhametin ve şiirin ruhuna hakim olacağı anı bekle..