"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

Her şeyden habersiz insanlar. Hafızaları silinmiş, bu olanlardan öncesini hatırlamıyorlar. Bir kişi hariç "Şebnem". İki aşamadan oluşan bir oyun. İlk aşamayı kazananlar bir okulda toplanıyorlar. Lanetli okul. Şebnem önceki hayatında bulunan sevdiği çocuk ve en yakın arkadaşı Selin'i tekrar geri kazanabilecek mi? Unutmayın hepsi bir hiç. Hiçbir şeyleri yok. Geçmişleri bile, sadece birbirleri var. Tek umutları kendileri. Peki neden burdalar? Onları burda tutan kim? Öyle bir kin ki bu her şey yıllar önce planlanmış. Bu oyun bir intikam ve zevk oyunu. Neyin intikamı olduğunu öğrenmek için hikayeyi okumaya başlayın..

Eğer bu romanı okuyacaksanız inandığınız doğrulardan emin olup olmadığınızı sorgulayın. Çünkü romandaki kurguda kaybolurken kendinizi bir seri katil sempatizanı olarak bulabilirsiniz. Peki siz sevgi ve dostluktan yana olduğunuzdan ne kadar eminsiniz? Kendinizi test etmek için size bir fırsat... Keyifli okumalar.

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Babasının ölümüyle birlikte hayattan gelecek her şeyi boş vermiş genç kız, annesinin ve üvey babasının zoruyla tüm yazını çürütmek üzere, hiç tanımadığı bir şehre, tanımadığı bir eve, tanımadığı insanların arasına gönderilir. Buradaki hiçbir şeyin kendi karanlığına ışık tutamayacağından eminken tıpkı kendisi kadar aydınlıktan korkan bir adam tanır ve işte o zaman onun gecelerinin peşine düşer. Onların hikayesi bu siyahın mavisinde başlıyor. # Ne zifiri karanlık, siyah; ne apaydınlık, günü doğmuş bir beyaz. Gece şimdi sen gibi. Gece mavi. #1 FANTASTIK

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."