Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Bir insan neye aşık olurdu? Aşık olduğu şey illa canlı mı olmalıydı? Bir şeyi kaybedince sevgide biter miydi? Ölenle ölünmez di, peki ya o öldü diye sevmeyi de mi bırakmalıydı insan? Siz hiç sığanacak bir dal bulamayıp, anne kucağı, baba bulamayıp ilk ağladığınız günden beri tek bir hikayeye sığındınız mı? Ben sığındım. Ben o hikayeye sığınan adam oldum. Kendini bile bilmeyen, hatırlamayan bi adam. Bütün sırlarını, acılarını uzun zaman önce bilinmezliğe yollayan bi adam. Sadece sevdiğini hatırlayıp onunla yaşamaya And içmiş bi adam. Siz hiç kendini tanımayan bir adama kendisini tanıttınız mı? Bütün bilinmezliğini çözüp ona sundunuz mu? Ben sundum. Ben o adama hem bilinmezliğinin çözümünü hemde kendimi sundum. Ben ona bunu sunan kadın oldum. Bilinmezliğini kaybolmuş bi adamla bilinmezliğini bulup onun yanından hiç gitmeyen kadının hikayesi başlıyordu. Camların buğusuna yüzünü çizdim, damla olup avcuma düştüler. Onları defalarca öptüm ama senin hasretini dindirmediler.