Sınırları zorlayan sorularla röportajlara devaaaam! Adrenalin ve Nikotin bağımlısıyım. Korkmaktan ve heyecanlanmaktan ayrıca ahlak dışı kanun dışı işler yapmaktan aşırı derecede zevk alıyorum. Arkadaşıma atacağım sorumu sevgilime attım. Soru şuydu; desenli mi desensiz mi? İncinmediğimi söyledim,oysa paramparçaydım. Burada biri yatıyor, özgür bir uzaylı. Gitmek diyebilirdim ama bence dönmek daha çok cesaret istiyor. Bu yüzden, dönmek. Asla dönmeyecek birini bir yıldır mütemadiyen bekliyorum; yazdığım, karaladığım her şey ve kalbim hala onundur. Azimle sıçan dağ delmiş, sen hâlâ Muş. Cennette yer yoksa güzelim, sorun yok ben ayakta da giderim. Bir alter kişiliğim var. Feministim. Notların düşük olabilir, arkadaşların senden daha iyi de olabilir. Ama hâlâ taş gibisin bebeğim. "Güzel trollerdi vesselam." *Fragmanın tamamını okumak isterseniz Önsöze göz atın ya da direkt röportajlara dalın* 29.9.16 Kurgu Olmayan #3 ____________________________ © Hazzaction, Ağustos 2016 © Tüm Hakları Saklıdır.

Kişisel gerileme kitabı. ©Tüm hakları saklıdır.

"Okumadan evvel, karakterlerin liseli olduğunu ve yaşanacak tüm deliliklerin onlar için sıradan olduğunu unutmayın." Bir kız dert oldu ve bir çocuk pert oldu. Piç oldu, Yok oldu, hiç oldu... Bu hikâyede yaşanılan ve hissedilenlerin yüzde elli gerçeklik payı vardır. Yazmaya başlandığı tarih; 22 Nisan 2016 Buradaki yerini alma tarihi; 21 Temmuz 2018

BEYEFENDİYE MEKTUPLAR - II ❝Sisli bir gecede pamuklara sarılmıştı bileklerim, ellerim ısınmıştı. Bakışlarımı beyaz suretli dağlardan gökyüzüne çevirdiğimde omuzlarıma düşüp avuçlarıma sarılan kar tanelerinin benliğine sıkışmış bir silüet vardı. O, sendin.❞

❝Çünkü beyefendi, siz, kelimelere sığmayan bir adamsınız.❞

[tamamlandı] Uyanacaktı. Başını oynatıp yatış pozisyonunu değiştirdi. Sanırım gitme vaktim gelmişti. Ona son kez bakıp odasının açık kapısından koridora çıktım. Ses çıkarmamaya özen göstererek aşağı kata indikten sonra çıkış kapısına doğru adımladım. Çok az kalmıştı. Artık karşısına çıkmam gerekiyordu ve zamanı gelmişti. Bunun bilinciyle istemsizce kendi kendime mırıldanmama engel olamamıştım. "Çok yakında bebeğim...çok yakında!" ➰ Salona kısa bir göz gezdirirken birden kahkaha atmasıyla kaşlarımı çattım. Karşısındaki televizyona dikkatli dikkatli bakıyor, arada da kahkahalarla gülüyordu. Korkmaya başlıyordum. Bana televizyonu işaret ederek "Görüyor musun Perri? Kadın kayak yaparken düştü ve kocası da onu kurtarmaya çalışırken kara bulandı. Bu televizyonda bu kadar komik şeyler olduğunu tahmin etmiyordum," dedi. Tamam, bu sefer gerçekten korkmalıydım. Sorun şu ki; televizyon açık değildi ve burada ikimizden başka hiçbir kimse yoktu.