- Cihan ağa artık senin efendindir. Bileğinden tutup Cihan'ın önüne fırlattı. Düşecek gibiydi. Bir an sendeledi. Cihan sinirle önünde olanları izliyordu. Neydi önüne atıkları? Bir an içinden saydırdı. Sinirle söylendi. -Başka kız mı yok bu konakta? Hikmet ağa, -Budur. Berdelin hakkı budur. Ol hakkına razı Cihan ağa fazla uzatmadan kızı al git. Cihan'ın öfkesi gözlerinden taşacak gibiydi. Koskoca Cihan holdingin sahibi Cihan Ateşhan'ın önüne atılan ucube. -Ne yapayım ben bu ucubeyi? -Ne yaparsan yap. Sinirle başını salladı. Sanki yer yerinden oynayacaktı. Aydan korku ile ağlamaya başladı. -Abiciğim bi dinle istersen? Kolunu ittirdi. İyice sesini yükseltti. - Aydannnnnn.....Senin gibi kardeşim yok artık Cihan, sinirle önünde yaprak gibi titreyen ucubeye baktı. Önündeki kız i ellerini önüne bağlamış başı yerde sessizce bekliyordu. -Başka kız yok mu dedim Hikmet Ağa? -Yok, ağalarla verilen karar budur. Sende kabul ettin. Berdelin hakkı budur. Cihan yerinde duramıyordu. Bir an düşündü. Yanındaki ucubeye iğrenerek baktı. Aslında belli bir süre yanımda kalkan olarak kullanabilirim. Sinirle bakarken bakışları adeta kızı ayaklar altında çiğnemek ister gibiydi. -Yürü... Yürü bakalım ucube. Sessizce araca doğru yürürken düşünemiyordu. Tek istediği okuluna devam etmekti. Tek isteği tek yaşama gayesiydi. Birde kız arkadaşları ile çaldıkları küçük orkestraları vardı... Tüm yaşamı okulda kız kıza yaptıkları etkinliklerdi. Aracın arka kapısın açıp içeri sessizce girdi. Cihan sinirle aracın kapısını açıp şoför koltuğuna oturdu. Cihan dikiz aynasını ayarladı. Hızla aracı çalıştırdı. Bir süre sessizce yol aldılar. Genç kız hala başı yerde sessizce durmaktaydı. Ağlamıyor neredeyse nefes dahi alamıyordu. Sertçe sordu. -Adın? Sesi duyulur duyulmazdı. -Mercan

"Hiç kolay olmayacak." Erkek olan iç çekerek konuştuğunda, kız en yakın arkadaşının sesindeki hüzün içinde boğulduğunu hissetti. Kolay olmayacaktı ama bir kere kaderleri yazılmıştı. Birleşen yolları ayıramazlardı, kaderin düğümlerini çözmeye onların gücü yetmezdi. Daha doğdukları anda, boyunlarına kazınmış olan mühür onlarla birlikteydi. Herkes biliyordu, onlar kaderin seçtiği kişilerdi. Kız, düşündü. O kötü biri değildi, hiçbir zaman olmamıştı ama başka bir çaresi yoktu. Kendi türünün devamı için bunu yapması gerekiyordu. Bir melezin katili olacaktı. Derin bir nefes aldı, onların kötü olduğunu biliyordu. Melezler hiçbir zaman iyi olamazdı, eğer olsalardı Ely'ler onları öldürmezdi. Sadece kendini teselli ediyor gibi hissediyordu ama bunu engelleyemiyordu. O, bir meleze mühürlenmişti. Daha doğduğu anda, bir katil olacağını biliyordu. Hayran kurgu #1

"Bir gün bu lanet olası yerden çıkacağım göreceksin..! " "Elbette çıkacaksın, cesedini burada tutacak değilim.." Vampirler tarafından kaçırılan 99 melez ve bir insan... Hedef 100 melezdi. Kimse onun insan olduğunu bilmiyordu. Artık hayatta kalmak için tek bir şansı vardı. İnsan olduğunu saklamak. Oysa Tutsak edildiği binada bunu gizlemek neredeyse imkansızdı. Ya kaçmak..? İmkansız... Peki ya daha da imkansız olan ne vardı? Aşk..? -Umut ettiğin kadar özgür, korkak olduğun kadar TUTSAK olursun-