Phil Lester is sweet and cute; known for his kindness and enthusiasm. Dan Howell is a tough, cold outsider; known as the school's stereotypical 'bad boy'. But if he's so bad, then why on earth did he rescue Phil Lester and give him a smile which would melt anyone's heart?

Ryan always looked so sad.

Brallon. Ryden. Whatever. Fans have always been torn on which people they should pair together, but only the three members themselves know where they stand. And where they stand is in the middle of drama. Together, alone, whatever it may be, there is always drama being created by someone. But, after a while, the three people find out what they want, and will it be each other? Can they all make it work? Will they all still be friends? Honestly, it's kind of turning into a Brallon/Ryden/Ryllon/Peterick/Fall Out Boy/Panic! At The Disco fan fiction... So many things happened lol *Trigger warning*

Dallon has finally woken up. His family and friends could not be happier, really. Things are great! But, something happens in which they do not understand. Blood flies, screams are had, and tears are shed. No one knows how to react, or if they'll make it out alive. They only pray they can, and if they are going to, they're going to have to work together...

It's been ten years. Ten fucking years since my band and I started this crazy journey with our first album, a fever you cant sweat out. A lot was different back then. I have a whole new band, a wife, and I haven't talked to Ryan or Jon in years. But that last part will change tonight. Tonight, I am throwing a party to celebrate our ten years, and guess who my lovely wife invited? You guessed it. I guess I'll be getting drunk as fuck tonight. Cover credit goes to camjsado.tumblr.com

Acıyı hissetmeyen bir genç... Hiçbir acıyı hissetmiyor. Çünkü onun özel bir durumu var, dokunduğu hiçbir şeyi hissedemiyor. Hiçbir teni, hiçbir nesneyi; kendisine dokunanları bile... O bir ucube... Acıdan, duygulardan, dokunma ve hissetmekten yoksun bir ucube.... Ateş herkes tarafından ucube, piskopat diye adlandırılan bir genç. Kimseyi ve hiçbir duyguyu hissetmiyor. Ta ki bir gün hayatta en çok nefret ettiği Aras'ın dokunuşunu hissedene kadar... Birbirlerini tanımaya fırsat bırakmadan birbirine düşman olan iki genç... Biri okulun en popüleri Aras Yağızhan... Diğeri ucube lakaplı Ateş Çınar... İkisi de inatçı, ikisi de baskın karakter... ********************* Teninde hissettiği şeyle irkildi Ateş. Neydi bu? Daha önce hiç bilmediği bir şeyi nasıl anlamlandırabilirdi ki? Hissetmek denen şey miydi bu? Peki böyle olması normal miydi? Tenindeki bu karıncalanma bu sıcaklık hissi... Normal miydi? Karşısındaki dokunuşlar yarasının üzerinde dolanırken vücuduna yayılan sıcaklık ve titreşimi hissetti. İlk defa beyninde ve vucundunda karşılık buluyordu bir dokunuş. Hissediyordu... teninde gezinen parmakları hissediyordu. Doğduğundan beri ilk defa. Bakışları dokunuşun sahibine döndü. Nefret ettiği o yüz karşısındaydı. Aras Yağızhan... Dünyada başka bir insan yokmuş gibi sadece onun dokunuşunu hissetmesi karnında bir sancıya neden oldu. Bu neydi şimdi?....

Belki de hiç stalk işine bulaşmamalıydı.

''İyi bir kıza benziyordu.'' (Hikaye @RookieQuenn'e aittir. Ben sadece scorbus'a çevirmekteyim.)

"Kanserin en kötü yanı sana yaptıkları değil, sevdiğin insanlara yaşattıkları." demişti Wade Wilson bir keresinde.

Ya Kılkuyruk, Voldemort'a Potter'ların saklandıkları yeri söylemeseydi, ya bunun yerine Harry'i ona götürseydi ne olurdu? Karanlık Prens Üçlemesi'nin ilk cildi, bir Karanlık Harry hikayesi. *Bu hikaye Kurinoone'a ait The Darkness Within'in Türkçe çevirisidir. 2012 yılında turkfanfiction.net'de ilk defa Pardus kullanıcı kimliğimle paylaşmaya başladığım seriyi buraya taşımanın da sanırım vakti geldi. Keyifli okumalar!