Στην καρδιά της Αρεόπολης, τρεις άνδρες μοιράζονται ένα κοινό τόπο καταγωγής και μια φιλία που δοκιμάζεται στο πέρασμα του χρόνου και τις σκιές των επιλογών τους. Πίσω απο κάθε βλέμμα και κάθε σιωπή, κρύβονται ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, πάθη που ξέφυγαν απο τα όρια και πληγές που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια. Οι οικογένειες τους μπλέκονται σε ένα πολύπλοκο κουβάρι απο έρωτες, προδοσίες, αποκαλύψεις και σιωπές που κρατήθηκαν για χρόνια. Μια αλυσίδα γεγονότων τους παρασύρει όλους σε έναν ανεξέλεγκτο κυκλώνα συναισθημάτων, όπου η αλήθεια απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όταν το παρελθόν βγει τελικά στο φως, τι θα σωθεί και τι χαθεί οριστικά; Μπορεί η αλήθεια να λυτρώσει ή είναι ήδη πολύ αργά;

"Θέλεις να ξέρεις τι σημαίνει να ζεις στα άκρα; Άσε με να σου το δείξω, μέχρι να πονέσεις και να λιώσεις." Η Αλέσσια Μπελλάντι γεννήθηκε μέσα σε μια αυτοκρατορία αίματος και σιωπής. Δικηγόρος, κόρη μαφιόζου, υπόδειγμα για τον κόσμο, επανάσταση με παλτό και τακούνια στη νύχτα. Έχει έναν σκοπό: να γκρεμίσει την οικογένειά της από τα θεμέλια. Και ξέρει από πού να ξεκινήσει. Ο Ντάντε Μορέττι είναι όλα όσα εκείνη έμαθε να μισεί. Σκληρός, αδίστακτος, απόλυτος. Μα όταν τον πετυχαίνει στο δικαστήριο και του στερεί την ελευθερία, εκείνος δεν χάνει τον έλεγχο, χάνει το ενδιαφέρον του για όλα, εκτός από εκείνη. Δύο κόσμοι που γεννήθηκαν για να συγκρουστούν, ενώνονται σε μια ένταση που δεν ξέρει τι θα πει όριο. Εκδίκηση, πάθος, εξουσία. Όταν το παιχνίδι ξεκινά, μόνο ένας μπορεί να φύγει αλώβητος. Αν τα καταφέρει.

«Μόνο εσύ μπορείς να με γιατρέψεις, μόνο εγώ μπορώ να σε λυτρώσω» ______________ Η άνοιξη δεν αναδύεται πάντα όπως έκανε στην παιδική σου ηλικία. Για την ακρίβεια, ο ήλιος και τα φρέσκο ανθισμένα λουλούδια βρίσκονται εκεί. Εκεί να δίνουν ελπίδα σε κάθε ίχνος απογοήτευσης. Αλλά η ψυχή.. Η ψυχή σε εμποδίζει να το δεις,να το ζήσεις,να τον αισθανθείς. Μέχρι που η επούλωση θα φανεί όταν αντιμετωπίσεις το βύθισμα κάποιου άλλου. Που τότε το μόνο που αναζητά η ψυχή, είναι η απελευθέρωση. Και των δύο.

Και στέκεσαι εκεί. Ακίνητη. Ακροβατείς σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τρέλα και την κόλαση και φοβάσαι. Φοβάσαι. Γιατί δεν είσαι σίγουρη ποιό από τα δύο σε δελεάζει και σε ελκύει περισσότερο. Το σκοτάδι σου κλείνει το μάτι.Έχεις αρχίσει να χάνεις το μυαλό σου. Εσύ κρατάς την καρδιά σου στα χέρια και κάποιος κρατά ένα πιστόλι στο πίσω μέρος του κρανίου σου. Το σώμα σου ριγεί. Φοβάσαι. Γιατί αντί για σωτηρία, εύχεσαι να μπορέσεις να γυρίσεις το κεφάλι και να αντικρίσεις ακόμα για μια φορά κατάματα τον δολοφόνο σου.

Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, ανάμεσα σε σφαίρες και σε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα, ένας απόρρητος φάκελος γίνεται η αφετηρία σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι εμπιστοσύνης, προδοσίας και ανομολόγητου πάθους. «Οι τραγικές ειρωνείες ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου σημείο, μωρό μου». Κι ύστερα σιωπή. Απόλυτη, εκκωφαντική σιωπή. Τόσο απτή που το όπλο έπεσε απ' τα χέρια της βαρύ, ξένο κι ανοίκειο. Το αίμα του πότισε το νωπό χώμα και καθώς η ψυχή στέρευε στα μάτια του, η Δάφνη ένιωσε ένα κομμάτι της δικής της ψυχής να πεθαίνει κι αυτό, μαζί του. Ελάτε μαζί μου στην ιστορία του Μιχαήλ και της Δάφνης, στο δεύτερο μέρος του «Άλμα γρηγορότερο απ' τη φθορά».🫣

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

Η Ιθάκη τον χειμώνα έμοιαζε τόσο διαφορετική μα η μυρωδιά της βροχής ήταν τόσο γνώριμη και σίγουρα την γυρνούσε πίσω σε πικρές αναμνήσεις που δεν ήθελε να θυμάται. Μα μια όχι και τόσο απρόσμενη συνάντηση θα την έκανε να φέρει στην μνήμη της την μέρα που είχαν ξεκινήσει όλα. Στο φλογερό της 2018. ┌ LOVERS | GREEK | ITHACA PAST STORY| 2018 | MYTHOLOGY ┘ Δέ Λούκα

Η Δανάη νόμισε πως επιτέλους τα σχοινιά που την χειραγωγούσαν φάνηκαν. Πως θα μπορούσε να τα κόψει οποιαδήποτε στιγμή. Μα ξέχασε πως το χέρι που θα κρατάει το ψαλίδι κι αυτό Άλλος το κινεί.

ΜΕΡΟΣ (Α) ΠΡΩΤΟ : Παρελθόν "Ξέρεις, δεν ζήλεψα ποτέ μου κανέναν. Όχι με φθόνο, όχι με κακία. Μα εκείνη την ζήλευα, κρυφά, όλη μου την ζωή. Γιατί είχε κάτι που εγώ δεν θα αποκτήσω ποτέ. Είχε εσένα." ΜΕΡΟΣ (Β) ΔΕΥΤΕΡΟ : Παρόν "Προσπάθησα να μας κολλήσω, να ενώσω τις ψυχές μας και να τις κάνω μία. Και εν τέλει, νομίζω είχα αφοσιωθεί τόσο στο να το πετύχω που, δεν συνειδητοποίησα ότι τα είχα καταφέρει." ΜΕΡΟΣ (Γ) ΤΡΙΤΟ : Μέλλον "Εσύ και 'γω, εγώ και 'σύ δημιουργηθήκαμε για να πονέσουμε, ο ένας τον άλλον, και να αγαπηθούμε, να αγαπηθούμε βαθιά, παθιασμένα και υπέρμετρα. Καθηλωτικά και καταστροφικά." Αντρέας - Ζωή DO NOT COPY!! *Ο τίτλος άλλαξε από "Όταν οι ψυχές ενώνονται" σε "Συγχορδία Ψυχών"