Keşkeleri olmayan başına buyruk bir genç kız. Gökyüzüyle bir duygusal bağ kuramasa da gökyüzünde süzülmeye aşık bir adam. Yada Gökyüzü deyince aklına sadece bir çift göz gelen kadın. Gözlerinden habersiz gökyüzünün sırrını merak eden bir adam. Ve Adam'ı ilk gördüğünde içinden geçen tek şey "gökyüzünü gözlerinde taşıdığının farkında mıydı acaba?" Sözüydü En güzeli de neydi biliyor musunuz? Kim bilir belki bir gün o gökyüzünün tek ve biricik ay parçası olabilir. O gözlere mühebbet yerdi. Arkanıza yaslanıp kendinizi kitâbın akışına bırakın. Bağımlılık yapar, kötü alışkanlık yaratmaz. !!!

Aynadaki yansımama baktım. Terden saçlarım yüzüme yapışmıştı, Normalde beyaz olan yüzüm, bembeyaz kesilmişti. Her ne kadar güçlü olduğumu iddia etsem de zayıf duran yansımama daha fazla bakmadım. Musluğu açıp soğuk suyu yüzüme sertçe çarptım. Bir süre eğik bir şekilde yüzümden, saçımdan süzülen su damlacıklarının tezgahta son buluşunu bilinçsizce izledim. Bir damla iki damla üç, dört... İzlediğim nokta yavaş, yavaş bulanıklaşıyordu. Artık, tezgahı yada üzerine damlayan damlaları fark bile edemiyorum. Aklımdaki kahrolası sesler yine yükselmeye başladı. Kendimi heran yaşayabileceğim zihinsel patlamaya hazırlıyordum. "APTALSIN SEN, APTAL! " Zihnime dolan öfkeli ve nefret dolu, uğultular dolar gibi oldu. Sesleri kısabilecekmişim gibi şakaklarımı ovuşturdum. Tabiki bir yararı olmadı. Zihnimin, içerisinde ki sesler kim olduklarını bilmediğim bulanık yüzler gözümün önüne beliriyordu. "İŞE YARAMAZ, APTALIN TEKİSİN. HER ŞEY SENİN YÜZÜNDEN." Her şey kontrolum altında, endişelenecek bir şey yok! Bunlar gerçek değil... Bilincimi kaybetmemek için sürekli kendimi uyarıyordum ama zihnimdeki nefret ve kin dolu bağırışmaları susturmayı başaramıyordum. Sesler tekrardan yükselmeye başladığında başımı daha sert şekilde ovuşturdum. Dikili kaldığım aynanın karşısından ayrılıp yan tarafımdaki duvara doğru kendimi bıraktım, sırtım sert duvarla buluşup yavaşça aşağıya kaydı. Korkak, küçük bir kız çocuğundan farkım yoktu. Bu düşünce bende büyük bir kahkaha atma isteği oluşturmuştu. Boğazıma sert bir kahkaha emri gönderdim ama çıkan ses boğazımı yakan kuru öksürükten farksızdı. Başımı, dizlerime iyice yaslayıp gözümün önüne gelen karanlık siluetleri yok saymaya çalıştım,tanıyamadığım yüzler üstüme, üstüme geliyor iyice boğulup nefes almamı engel oluyorlar. "Siz gerçek değilsiniz!