Her sene mayıs ayında açar bu güzel çiçek. İnsanlar kırmızı güllere giderken ayaklarının altında ezdikleri papatyayı fark etmezler bile... Papatyayı seviyor... sevmiyor..' ların çiçeği olarak görürler hep. Sevmiyor çıktıksa papatyanın suçu ne ki? Küçükken aynı şeyi bende yapardım. Patyaya seviyor sevmiyor yapmadan önce papatyanın yapraklarını sayar... Hesabımı yapar sonucu illaki seviyor çıkartırdım. Küçükken yaptığım sahtekarlıktan olsa gerek şimdi hiç "seviyor" çıkartmıyor bana...Papatyaların suçu nedir ki bu işte? Aslında sorun çiçeği bile sahtekarlığa alet edişimdir. Bide papatya en sevdiğim çiçek olcak...Küçüktüm yapmışım diyip kendimi teselli etmeye çalışsamda vicdanım hemen devreye giriyor "sanki şimdi sevdiklerini sahtekarlığa alet etmiyor musun?"

Leon Werth'e Bu kitabı bir büyüğe adadığım için çocuklardan özür diliyorum. Ama, önemli bir mazeretim var: Bu adam, benim dünyada sahip olduğum en iyi dost. Bir mazeretim daha var: Bu adam her şeyi anlayabiliyor, çocuklar için yazılmış kitapları bile. Üçüncü mazeretim ise şu: Bu adam şimdi Fransa'da, aç bilaç ve sogujta. Ona çektiklerini unutturacak bir şeylere öyle ihtiyacı var ki... Yine de, tüm bu mazeretleri yeterli bulmadıysanız, ben de bu kitabı, bu adamın bir zamanlardaki çocukluğuna adarım. Bütün büyükler bir zamanlar çocuktular. (Pek azı bunu hatırlayabilse de.) O halde, ithafımı şöyle düzeltiyorum: Küçük bir çocuk olduğu günlerdeki Leon Werth'e