Belki erkek karakterlerinize isim bulmakta zorlanıyor olabilirsiniz. Bu kitabın size yardımcı olacağını düşünüyorum..

Önerilen tüm kızlar burada

Aradığınız her türlü karakteri bulabilirsiniz.

Ben Hira Özer. Annesi ölmüş ve babası tarafından takılmayan bir kızım. Yaşama amacım yok gibiydi. Bazen oluyor bazen olmuyordu. Kolay kolay yüzüm gülmezdi zaten. Sevmek istedim. Sevilmek istedim. Gülümsemek istedim. Çok büyük şeyler değildi. Ama benim gibi bir kızın hayatında gülümsemek anormale bile kaçıyordu. Ama ben onun dikkatini çekmiştim. Egehan Demir. Yeraltı mafya birliğinin en güçlü mafyasının biricik oğlu. Beni gıcık etti. Sinir krizine soktu. Ama buna rağmen beni bir tek o anladı. Kimsenin anlayamadığı kadar iyi. Kollarını açtığında belkide koştuğum tek kişiydi o. Beni yaşama bağlayan şeydi o sanırım. Benim gibi bir karamsarı gülümsetti bu mafya. Mutlu etti,ağlattı,hayatımı kurtardı,yaşama umudumu gösterdi. Kısacası beni hayata sil baştan başlattı. Mutlu muydum? Evet. Aşık mıydım? Deliler gibi! Eğer maceramızı merak ederseniz önce bir imza alalım. Sorumluluk alamayabilirim çünkü her yerde silah bomba ve tuzak var... Dikkatli olun! ----------- "Ben bu hayattan yoruldum Egehan. Bırakıp gitmek istiyorum. Ağlamaktan sıkılmaktan bıktım. Acılar çok geliyor. Ölmek istiyorum" Egehan kafasını kaldırdı ve yüzümü ellerinin arasına aldı. "Her sıkılan her ağlayan senin bir gün deliler gibi mutlu olacağına inanıyorum. Bunun için ölmene izin vermeyeceğim güzelim" 5 Şubat 2016 tarihinde yayınlanmaya başlamıştır Yeni bölümler: Cuma BU KİTAP BASTIRILMAYACAKTIR. MAFYA ÇETESİ GİZEM/GERİLİM ALANINDA İLK DEFA 25 HAZİRAN TARİHİNDE BİRİNCİ OLMUŞTUR. Kapak=> @ruhsuzkalemler

Her insanın hayalleri,umutları vardır.Ve bu hayalleri gerçekleştirecek bir şehir... Peki ya bu hayallerin yanına psikopat bir aşk da eklenirse ne yapardınız?

Romantizm #1 Hiçbir hasta inancını kaybetmiş bir insan kadar umutsuz vaka değildir. Umudumu ve sahip olduğum tüm inancımı kaybetmiş ve son olarak da kendimi de kaybetmemle bitiş noktasına ulaşmıştım. Her şeyin bittiğine, hayatın acımasızlığına karşın kesin mağlubiyetimi aldığıma kendimi artık tamamen inandırmıştım ki, hiç beklemediğim bir anda gelen birkaç kelimelik bir soru tüm hayatımı sil baştan yapmaya yetmişti. " Çocuğumun Annesi Olur musun? " Ansızın gelen bir soru bir insanın hayatını en fazla ne kadar değiştirebilirdi? Burcu BATUR Tüm Hakları Saklıdır! Bu isimde yayımlanan ilk ve tek hikayedir. Noter tasdikli olup, çalınması halinde yasal işlem başlatılacaktır.

Violet 18 yaşında babasız büyümüş genç bir kızdır. Annesinin farklı bir şehire taşınması ile hayatı değişmiştir.

Benim varoluşum, senin hayatına büyük bir iz... --- "Çok güzel olmuşsun." dedi ve kocaman gülümsedim. "Ancak bebeğim bunu giyemezsin, bu çok açık." Ve gülüşüm aynı hızla soldu. Beklediğim bir şeydi ama ne bileyim işte. "Aşkım lütfen." dedim cilveli bir tonla. Bakışları kararırken ona doğru adım atmaya başladım. Her bir adımımda gözleri bacaklarımda ve göğüslerimde mekik okuyordu. En son dibine kadar geldiğimde şımarık bir tonda konuşmaya başladım. "Bir seferlik giyineyim bari." Gözleri itiraz edercesine kısıldığında konuşmasına izin vermedim ve devam ettim. "Hem bana kimse senin yanında bakamaz ki," Ellerimi omuzlarında gezdirdim ve o da o sırada ellerini ince belime sarıp sertçe kendine çekti. "Sen gözlerini oyarsın." "Hımm." dedi boğuk sesiyle ve elleriyle belimi okşadı. Bakışları sadece ve sadece dudaklarımdaydı. "Öyle diyorsan, öyledir." "Öyle tabi." dedim kısık bir sesle ve tam amacıma ulaşıp geri çekilecekken sertçe çevirip dudaklarıma yapıştı. Gülümsediğimde o da gülümsedi ve fısıldadı. "Kaçabileceğini mi sandın hemen?" Cevap vermeme fırsat vermeden alt dudağımı dudaklarının arasına sıkıştırdı ve büyük bir açlıkla öpmeye başladı. Karşılık veremeyeceğim kadar hızlıydı. Bedenimi geri geri yürütürken hala öpmeye devam ediyordu. Canımı acıtacak bir sertlikle öpüyordu. Ayaklarım yatağa değdiğinde geri çekildi elinin birini eteğimin yırtmacında gezdirdi...

Masmavi güzel ve donuk bakan gözler... Tam karşımda durmuş, benim gözlerimin içine bakıyordu. Gözleri o kadar güzeldi ki, içinde hapsolmuştum adeta! Yavaş adımlarla bana yaklaşınca tedirgin olmaya başladım. Yine varlığımı belli etmiştim sanırım! Aramızda elli santim mesafe kaldığı esnada, heyecanım iki katına çıkmıştı. Bakışları sadece benim gözlerimde sabitlenmişti. Sanki... Sanki beni görüyor gibiydi... ''Demek konuşmamakta ısrarcısın... Sandığımdan daha zeki çıktın.'' Sesini ikinci kez duymuştum ve yine derinden etkilenmiştim. Ama yine de ne olursa olsun kimliğimi belli etmemek için sessiz kalmalıydım. Ne olursa olsun benim kim olduğumu bilmesini istemiyordum. Aramızda sadece bir adam sığacak kadar mesafe kalınca kaçmak için çok geç kaldığımı anladım. ''Sana bilmediğin bir şey söyleyim mi? Beş yüz kişi, hatta bin kişilik bir topluluğun içinde bile olsan seni tanırım. Sadece kokun ve...'', diyerek sağ elini kaldırarak yüzümü okşadı. ''Tenin yeter!''

'Beğenilerek kitapların arasına konulmuş sonradan ise unutulmuş çiçekleriz biz.Kimimizin suya kimimizin toprağa ihtiyacı varken benim güneş ışığına ihtiyacım olurdu her zaman.Kitapların arasındaki karanlıkta kalmaktan hep korkardım nedensiz.Bir gün birileri beni hatırlayacak o kitabı açacaktı fakat en güzeli güneşin üzerime aydınlık saçması olacaktı.Güneşimi buldum,şimdi gayet huzurluyum.'