Ben Hayat Aksoy, kendi kliniğimde psikolog olarak çalışıyordum.. Babamın ölümünün ardından herkese, her şeye sırtımı döndüm. Bir kaç ay sonra kendime gelip, babamın intikamı için geri dönmemin ardından gelişen olaylara artık yetişemiyordum. Hem maddi hem de manevi olarak sıkıntılar çekiyordum ve yıpranmıştım. Ne yapacağımı bilemez bir duruma geldiğimde ailemle ve arkadaşlarımla görüşmeye başladım. Babamın ölümündeki sırlar tek tek ortaya çıkmaya başlamıştı bile. En güvendiklerim bile güvenimi boşa çıkarmıştı. Büyük bir hayal kırıklığı içerisindeydim... Ama hala umudum vardı. Zamanla belki bir şeyler düzelirdi.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''