''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

O okula uğramasıyla başına geleceklerden habersiz olan Selin'in heyecan dolu hikayesi... Selin ve arkadaşlarının başına gelen ufak bir aksilik ve belki de bazılarının hayatına mâl olabileceği bir okul! 18.11.2017 KORKU #2 27.01.2018 KORKU #1

*** "Bana bak Melisa! Sana yemin ediyorum geçecek. İnan bana yalvarırım. Atlatacağız beraber. Sana söz veriyorum. Gözlerime bak! İnan bana." Duymuyordum. Ne diyordu bu? Kafam dış dünya ile bağını koparmıştı. Kalbim atmayı bırakmıştı. Kanım donmuştu. Belkide son sözlerimdi bunlar. Çünkü ben elimde tuttuğum silah ile ruhumu öldürmüştüm. "Öldü." Dedim; tek kelime, tek nefes, son nefes ve bitti. Sonra şu sözler firar etti solmuş ruhumdan dudaklarıma sessiz bir serzeniş ile. "Cevap ver. Ne geçecek söylesene? Öldü diyorum sana. Anlıyor musun? O öldü. Gözlerimin önünde, benim ellerimdeki silah ile öldü o. Bende öldüm burada." Ellerini saçlarına geçirdi. Yanıma yaklaştı. Tam dibimde oturdu ve başımı omzuna koydu. Kollarını sıkıca sardı bedenime. Ona sarılamadım. Bedenimden geriye kalan kırıntılara hareket etmedi. Elleri saçlarımı okşuyordu. "Geçmeyecek ama alışacağız." "Alışmayacağım. Onun yokluğuna alışmayacağım. Gerekirse her gün ölürüm ama alışmam." Bir harabeden farksız gözlerimden akan yaşlar yeri ıslatmaya devam ediyordu. Odayı sadece ağlama hıçkırıklarım dolduruyordu. "Onu ben öldürdüm. Ben kalbimi öldürdüm. Ben her şeyimi öldürdüm." Elleri ile yüzümü avuçlarının içerisine aldı. "Onu sen öldürmedin." "Allah aşkına yeter artık. Ben çok yoruldum. Öldürdüm onu. Ben öldürdüm. Dayanamıyorum anlasana. Ben, canımı verdiğim insanı öldürdüm. O canla beraber bende öldüm." ***

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Aleyna'nın amcasının evinde yarım kalan macera, Melis'in de aralarına katılmasıyla birlikte Çamkıran Üniversitesi'nde olanca hızıyla devam ediyor. Merakla beklenen sona yaklaşırken isyancı prenses Aleyna, dans partneri Hakan sayesinde mi yoksa zorba kral İlker sayesinde mi kanatlanıp uçmayı öğrenecek?