Bir kız vardı acının içinde doğmuş...Mutluluğa, kahkaya yabancı; tek dostu keder olan hüzün olan.. Bir çocuk vardı sevgiye muhtaç, aile şefkati nedir bilmeyen? O çocuk sessizliğe aşıktı. Belkide tek dostu yalnızlık olduğu içindi bilinmez! Çaresizlik nedir öğrenmişti kız , hayat onu en sevdiğiyle sınadığı gün. O günden sonra kaderini değiştiremiyeceğine inanmaya başlamıştı. Zaten anneside hep böyle söylemiz miydi? "Alnında ne yazıyorsa onu yaşarsın ciğerparem." derdi dik başlılığını gördükçe kızının. Çocuk ise araftaydı sanki. Dışarıdakiler onun cennetine baktıkça çocuk ruhunu cehennemine teslim etmiş gibiydi. Yanıyordu. Cayır cayır yanıyordu. Her sevdiği ise onun cehennemine bir odun atıp öyle terkediyordu. Gözyaşlarıyla söndürmeye çalışıyırdu yangınını. Ne kadar başarılı olabilirse?

Tesadüflere inanmam. Bütün tesadüfler kaderin doğru zamanı beklemesiyle geçekleşir. İster inan ister inanma hayat bir hikayenin başlangıcı ve sonucu arasında sıkışan bir hikayedir. İşte o senin hikayen.

Aşk