Sarmaşık gibi dolandığın hayatlardan çıkamamanın verdiği hüzünle dolar hayatın. Kaç kere bedeninden kaçıp gitmek istemedin ki uzaklara? Kaç kere çığlık atmak istemedin ki sonsuzluğa? Yapamadığın kaç şey kaldı ölmeyi beklerken? Sen de sardın mı kanayan gülüşünü yarabandıyla? Uzaklara dalarken sevildin hayallerinde... İnsanlara karşı oynadığı oyunu kolayca kazanan aşk, en büyük düşmanı hastalığa karşı direnebilecek mi sarmaşıklarıyla? Hikayenin D.T: 15.12.2019 <3..."A-A-A"...£>

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.