Saplantının dibine vurulmuş bir aşk düşünün. ______________ "EMİR!" Ellerimi cama yaslayıp korkuyla etrafa baktım. "Emir çıkar beni buradan." Hıçkırarak ağlamaya başladım. Çok korkuyordum. "Ben bütün bunları haketmedim!" Ayaklarımıda işin içine katıp cama tekmeler atmaya başladım, ama bu boktan camın kırılma gibi bir...
"Yapma!" Sesimi her ne kadar güçlü tutmaya çalışsamda o bana her yaklaştığında kalbimin atışı hızlanıyor, heyecandan avuçlarım terliyordu. Bir adım daha attı, bu adım aramızda ki kısacık mesafeyi sıfıra indirmişti. "Neyi yapmayayım?" Ellerinden birini ince belime yerleştirdi. "Bunu yapma işte! Bana dokunma!" Güç bela...
Her aşk nefretle mi başlardı? Yoksa birbirini tamamlayan ruhlar mıknatıs gibi çeker miydi kaderimizi... 🥀🥀🥀 ''Selis aramasa haberin bile olmayacaktı.'' ''Gerçekten, öyle mi sanıyorsun? Ben senin her adımınım Verda.'' dedi ciddileşerek. ''Ne yani peşime adam falan mı taktın?'' dedim sinirden gülerken. ''Onu daha çok...
"Ekin! Yapma lütfen!" adımları geri geri gidiyor aynı zamanda ellerini bana doğru uzatmış beni durdurmaya çalışıyordu. Ama benim de canıma tak etmişti artık! yapacaktım işte. Elimdeki taşı daha da sıkı kavradım. "Sen benim adımla dalga geçerken iyi ama! kirpi kafalı!" çok sinirliydim ve ona istediğimi söyleyebilirdim...