Mesela en büyük korkumdur; İleride kızım olursa, odada sessizce ağlamasından haberdar olamamak.

Her gün yeni bir sabaha gözlerini açıp, yüreğindeki sıcaklığı damarlarında hissedebiliyorsan yaşamak öldürmüyormuş

-Yeter artık...yeter! Gecenin esir almış karanlık sokağında avazı çıktığı kadar bağırıyordu genç kız. Karşısındaki genç adam ise onun aksine çok sakin bir şekilde; -Kaç ,belkide bu son şansındır... Bunu o kadar sakin bir şekilde söylemişti ki fırtına öncesi sessizliğe benzetti genç kız,arkasına bakmadan koşmaya başladı dediği gibi ilk ve belkide son şansıydı. Ne kadar koştuğunu bilmese de ayakları artık yenilgiyi kabul etmiş gibi yavaşladı.Koşturmaları adımlara adımları ise yavaş yavaş yürümesine sebebiyet olmaya başlamıştı. Ne olursa olsun düşmemeliydi onun cehennemine. -Artık zaman doldu. Benden kaçamazsın ve bundan sonra emin ol buna bile cesaret edemeyeceksin! Adamın sert sesi tüm mahallede yankılanınca genç kız arkasına baktı. Gecenin karanlığında mahallede bulunan titreyen ışıkta bile gözlerindeki alevi görüyordu genç kız. Korkuyordu... -Çok bile bekledim... Bu güzelliğinden beni mahrum ettiğin için seni zor günler bekliyor küçüğüm. Artık ayakları dayanamadı ve kendini yere bıraktı... -Lütfen yalvarırım bırak beni...lütfen. Kızın yalvarışlarını duymuyordu genç adam. -Asla... Asla bırakmam seni. Genç adam son sözlerini söyledikten sonra yorgun olan küçük bedeni kucağına zorlanmadan aldı. Kucağındaki küçük bedene , eterli mendili burnuna tuttu ve bayılmasını bekledi. Bayılınca arabasına taşıdı ve son kez baygın olan küçüğünün kulağına fısıldayarak: -Seni asla bırakmam. Ne sen kaçabilirsin ne de ben seni bırakırım. Damla ve Ferman'ın aşkıydı bu... Zor da olsa bu onların hikayesiydi.

hayatımın safhasında kafa tutan yapıtlarla uğraşmaktan, ben bıktım da sen benimle uğraşmaktan bıkmadın kader..... Yönünü şaşıran gemi gibiyim, rotasını şaşıran bir gemi... sığınacak limanı olmayan bir gemi . Hayatın belirsizliği ve berbat yaşantısı kimseye istediği yaşantıyı vermiyor, bana vermediği gibi. Kimim ben?, ailem var mıydı? Nereye gidicem kimde kalıcam ? Neden bu haldeyim?.... Hastanenin bahçesinde arka tarafta ağlamakla meşkuldum, hava kararmak üzereydi birden gülmeye başladım öyle ki kahkam hastanenin boş bahçesinde yayıldı ağlarken gülmek böyle birşeymi?. Hangi şehirde olduğumu bile bilmiyordum, havanın soğuk olmasından dolayı nefes alışverişlerim bir sis dumanı oluyordu, gülmem aniden kesilip yerini sessizliğe bıraktı, sesiz ağlayışlarımı kim duyacak? Hafıza kaybı yasamisim, bir daha hafızam yerine gelmeye bilirmiş. Miş de miş. ... doktorun dedikleri bunlar benim uyandığım vakit başımda dikilip bunları anlatmıştı. sadece dinlemiştim dolu gözlerle, zaten başka ne yapabilirdim ki.? Sağ kolum direğimden bileğime kadar sarılıydı, başımın sol tarafında alnımın üzerinde küçük denilmeycek bir sargı bezi vardi. Sağ elmacık kemigimin üstünde küçük cizikler vardı . Bunu icerde hemsirenin yardimiyla lavaboya girerken aynadaki yansimamdan bakmistim . Ben bana yabancıyım... ___________________________________________ Bana arkasını dönmüş uzun boylu yapılı başında bere olan kişiye bağırarak "Bana kim olduğunu söyle! Kimsin sen dedim ? Neden peşindesin ha, neden beni takip ediyorsun...." Bana sadece yavaşça ..... *Mayıs 15/05/2021 * tüm hakları saklıdır ÇALINTI DAHILINDE YASAL IŞLEM BASLATILACAKTIR....

Zaman'ın bize ne göstereceğini ve hangi seçeneklerle karşımıza çıkacağını bilemeyiz. Zaman bize olmayan hayaller ve aşk sunarsa, yalanlarla kurulu hayat sunarsa..

Git ! Gelme ! Neyin peşindesin ? Mutluluk değerli bir elmastır Gel! Gitme? Bende kal. Benim sokaklarıma elmaslar yağar

Ön Söz O, sessiz ve kabus gibi korkulu gecenin karanlığında, bir ağaçın kenarında, gözleri kapalı, kalbi dolu ve içinde korkudan haykırışlar olduğu halde sakince oturmuştu. Annesini düşünmeden de edemiyordu, ona yaptıklarını unutmamış olsa bile. Annesini ve hayallerini karıştırtığında, ortaya çok güzel bir hayat çıkyordu aslında. Ama, Minenin daha dokuz yaşı olsa da, hayallerle hayatların her zaman karışamayacağını anlayabiliyordu. O sebepten, hayaller dünyasına dalıp, şuan yaşadığı durumu atlatmak istiyordu ki, tam o sırada, ilerden ona taraf gelen bir arabanın ışıkları yüzüne vurdu. Acaba, hayaller dünyasına artık dalmış mıydı, yoksa, çok az şansı getiren hayallerle hayatın karışması bu sefer gerçek mi olmuştu?

Acı... Etrafta hissedilen en net duygu acıydı. Duyguların kokusu hissedilmez belki ama şu an burada acının kokusu kol geziyordu. Gözlerimi Nefes'in maviyi en güzel yansıtan gözlerine çevirdim. " Şimdi her şey bitti mi? " diye sordum. Gözlerini gözlerime çıkardığında acı içinde gülümsedi. Başını hafifçe sağa sola sallayıp.. " Her şey yeni başlıyor Meriç" Bazen bazı olaylar yaşar ve içinde bulunduğumuz durumdan daha çıkılmaz bir sokak olmadığını düşünürüz. Oysa kötünün de kötüsü vardı. Bunu hiç hesaba katmamışlardı. Şimdi her şey bitti sanıldığı anda başladı... Ruhu tüketilmiş insanlar gülebilirler miydi hiç, hayatları boyunca ağlamamış gibi. Ben güldüm. Hemde herkesi dünyanın en mutlu insanı olduğuma inandıracak kadar. Dünyanın en aciz insanı olduğuna inandığın her an, sanki yeryüzündeki en mükemmel varlık olduğuna inandılar mı hiç. Benim her aciz halimden kaçış yöntemim çevremdeki gözlerini para ve güç hırsı boyamış insanlar için mükemmel olduğumun kanıtıydı. Başlama tarihi 29.07.2018