''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Gözümü açtığımda beyaz,boş ve kameralarla izlendiğim bir odadaydım.Kolumda değisik rakamlar,başım allak-bullak bir şekilde etrafa bakıyordum.Birden ayak sesleri odada yankılanmaya başladı. "Uyanık mısın?"dedi tanımlayamadığım bir ses. Tam ayırt edememe rağmen bir erkek olduğu sesinden anlaşılıyordu yanıma yaklaşmaya devam etti ve benden 2 adım uzaklıkta durdu ve: "Korkuyormusun?Bu iyi korku seni dinç tutar bu hissi asla unutma"dedi. Çok korkmuştum.... Ve benim hikayem başladı. Bilim adamlarının birer kuklası haline gelmiştik adeta ne olduğumuz belirsizdi; sayısız güçlere sahip olmuştuk.Korkularımız bizi hayatta tutan tek şeydi,umutlarımızsa yaşama sebebimiz.Kaçış imkansızdı,en azından diğerleri için.... Kapak tasarım: TAMAMEN BANA AITTIR. Yazar: Armygirl01 Menejer:Armygirl01-mnjr Başlangıç tarihi: 26 ağustos 2016

Ölüm hiç kitaplarda anlatıldığı gibi değildi. Anıların film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmesi beyaz bir ışığa doğru ilerleme... Ölüm karanlık ve soğuktu. Çırpınmak istesen de çırpınamadığın, çırpınsan da kendini yukarı çekemeyeceğin dipsiz bir kör kuyuydu. Ve Eftelya o kör kuyuda tüm ağırlığıyla dibe batıyordu. 1514 İstanbul Eftelya gözlerini zorlukla açtığında üstünde kara bir adam gördü. Adam o kadar karaydı ki gecenin karanlığında zor seçiliyordu. Simsiyah uzun saçları, siyah kaftanı ve karanlıkta parıldayan siyah gözleri vardı. Yüzünün ayrıntılarını seçemiyordu ama yüzünün alt yarısını kapsayan korkunç yarayı fark edebilmişti. Çenesi ve dudaklarının üstü yanık veya kesikti onu da seçememişti çünkü sadece bir an görebilmişti. Kara adam Eftelyanın gözlerini açtığını görünce hemen siyah maskesini ağzına geçirmişti. ~~~~~~~ Bir tıp fakültesi öğrencisi olan Eftelya öldüğünü sanarken açıklanamaz bir şekilde başka bir kişilikte bir veziriazamın kızı olarak 1514 yılında Osmanlı İmparatorluğunda uyanmıştır. Eski yaşamı bir rüya mıydı, yoksa şu an bir rüyayı mı yaşıyordu bilmiyordu. Tek bildiği burası hiç de tekin olmayan bir yerdi. Kara şehzadesi de bu dünyanın en tekin olmayan parçasıydı. *Kişiler hayal ürünüdür, hiç tarihte aramaya kalkışmayın :)))))* *Moon loverstan esinlenilmiştir. Same concept different story.* Tüm hakları saklıdır da yazayım mı?

Korku arıyorsanız, hoş geldiniz... KYKH