Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Hayata dair büyük umutları olan, en büyük hayali üniversite okuyup meslek edinmek ayaklarının üzerine sağlam basmak olan, Karadeniz kadar hırçın, dik başlı ve inatçı, güzeller güzeli çimen gözlü, henüz 19 yaşında bir genç kız, Elif... Daha küçücükken yüreğine ektiği aşk tohumunu yıllar geçtikçe büyütüp adını da Elif koyan, yüreği lal olmuş da Elif diye tutuşan, herkesin gördüğü ama bir Elif'in göremediği, 24 yaşında yakışıklı bir delikanlı, Barış... Barış ne kadar sevdiyse Elif o kadar nefret etti! Barış ne kadar beklediyse Elif o kadar sırtını döndü! O kendini bildi bileli hep Elif'i sevdi, Elif diye yandı. Peki Elif ve Barış anlaşmalı evlilik yapıp aynı evi paylaşmak zorunda kalırsa neler olur dersiniz? Barış Elif'e sevilmeyi sonuna kadar tattırmışken; sevmeyi de öğretebilir mi? Onun duvarlarını yıkmayı başarır mı ya da pes edip kendisi mi yıkılmaz duvarlar örer onunla arasına. Ne dersiniz; Elif'in nefretinden büyük bir aşk doğar mı ? Not:Wattpad'de bu isimle yazılan ilk hikayedir. Başlangıç tarihi : 19.02.2019 Kapak tasarımı @bsudeee 🌸 #1 romantizm (21.09.19) 🙏🏻😍 #1 elif (28.09.19) 🙏🏻😍 #1 barış , #1murat , #1 nese (30.09.19) 🙏🏻😍 #1 atalay (16.12.19) 🙏🏻😍 #1 tuana (24.06.20) 🙏🏻😍 #1 umut (19.07.20) 🙏🏻😍

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.