"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

" NEDEN SADECE BENİ SEÇTİN" diye soludum nefretle "Yeni kişiler geldi onlar varken niye benle uğraşıyorsun ?" "Cevap ver " diye bağırdığım anda kaşlarını çattı. Bana bir adım yaklaşıp bir eliyle çenemi tuttu.Çenemi geri ittirip duvarla onun arasında kalmamı sağladı ve bana bakmaya başladı. Sinirli bakışları beni ezip geçerken "Bana bağırılmasından hoşlanmam .Bir daha bana bağrırsan olacakları düşün "dedi ve kapıyı çarparak odayı terketti

"Hercai çiçeğinin hikayesini bilir misin, Mertoğlu?" Terastan festival alanını izlerken, onun kaba ayak seslerine sinir bozucu kahkahası da karışınca istemsizce gerildim. "Ben de kime soruyorum değil mi?" Gülmeye devam etti ve tam yanımda durup benim gibi aşağıdaki kalabalığı izlemeye başladı. "O hikayeyi en iyi sen bilirsin. "Ne istiyorsun?" dedim, lafı dolandırmadan. Beni dinliyor gibi gözükmüyordu. Oldukça rahat bir şekilde konuşmasına devam etti. "Ama bir de benden dinle hikayeyi..." Derin bir şekilde soluklandı. "Çok uzun yıllar önce iki kır çiçeği birbirine aşık olur. Her bahar gibi onlar da açıp güneşe merhaba derler. Ama bir gün, bir bahar başlangıcı, bu çiçeklerden biri ötekine, 'Biz başka çiçekler gibi bu bahar açmayalım, kışın ortasında açalım ki bütün doğa bize ait olsun' der. Ancak bunu söyleyen çiçek, açmak için kışın gelmesini ve karın yağmasını beklerken öteki beklemez, yazın açar." Düşünceli düşünceli homurdandı ardından bana döndü. "Devamını unutmuşum, sen bilirsin, söylesene..." Devamını bildiğinden adım kadar emindim ama yine de istediğini ona verdim, hikayenin devamını anlatıp, bitirdim. "Bu yüzden karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe kardelen, sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe...hercâi denir." O sırada ikimizinde gözleri otelden aceleci adımlarla çıkan Selin'e kaydı. Tam terasa çıkan merdivenlere yönelmişti ki hemen çaprazındaki babamı fark etti. Onunla gülerek bir şeyler konuşurken Gurur tok bir sesle mırıldandı. "Bu hikayedeki hercai çiçeği Selin değil, biliyorsun değil mi?" alsel fanfiction // @scpattz