Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Dalya Mila Duman 22 yaşında yaşamaya çalşan sıradan insanlardan biridir. Peki Dalya öğrendiği gerçekle diğer sıradan insanlardan olmadığını fark ederse ne olur ? Ailesi tarafından hiç sevilmemiş olan Dalya gerçek ailesi tarafından içinde ki küçük kız umutla sevileceğini düşünür. Tabi hesaba katmadığı bir şey vardır , gerçek ailesi üvey kızların vazgeçebilecek midir? En önemlisi de Dalya' ya sevgilerini paylaşıp benimseyebilecekler miydi ? Dalya öğrendiği gerçekleri kaldıramadan ortaya atılan yalanla dahada çıkmaza girer. O çıkmazdan çıkabilmek için iki yol vardır. Birincisi bütün sözlere boyun eğip , sonrandan pişman oldukarında özür dilemelerini afferder. Yada HİÇ bir sözü affetmeyip herkesi arkasında bırakarak kendine yeni hayat kurarak. Sizce Dalya hangisini seçicek ? &&&&____ ''Sen ne Dalya Mila Dumansın ne de Dalya Mila Uluhansın.'' ''Sen Sadece Dalya Milasın. '' Bilemesin iç ses ben belki ikiside olmayabilirim ama sadece şuanlık. ____________________&&& '' Sen artık Dalya Mila değilsin yıldız çiçeği.'' Heyecanla çarpan kalbimi yok saymaya çalışarak gözlerinin içine bakmaya devam ettim. Gözlerini yüzümün her tarafında gezdirdi sanki ezberlemek istiyormuş gibi , bir elini belime sarıp kendine çekmesi kalbimi daha da hızlanmış oldu. Neydi bu hissetiğim duyguların ismi? Bu duyguları hissetmemliydim dedim kendi kendime , eğer hissedersem sözümü çiğnemiş olurdum. Kulağıma yaklaşarak o eşsiz sessi ilişti. Ama keşke o eşsiz sesini duymak istemeseydim o cümleyi duymaz olaydım. '' Sen artık Dalya Mila Silvia' sin sen benim karımsın. Sen kimsesiz değilsin benimsin.'' İşte şimdi kalbim durmuşu. Ve ben verdiğim sözü çiğnmiştim. Bir Günahkara aşık oldum.

Üzerindeki sırılsıklam kıyafetlerinden akan damlalar parkeyi ıslatırken, "Pes et artık, Belde!" dedi sinirle burun kemerini sıkarak. Forması üzerine yapışmıştı, sıkıca kenetlediği çenesinden üşüdüğünü gayet iyi anlayabiliyordum ama her zamanki gibi inat ederek, bunu belli etmemek için elinden geleni yapıyordu. Elindeki, giymek için aldığı ama bana laf yetiştirmekten giymeyi unuttuğu kot ceketi ıslak olmayan tek şeydi ve biraz daha burada böyle dikilmeye devam ederse hem onu da ıslatıp, hem de hasta olacaktı. Kollarımı göğsümde birleştirip "Pes etmek mi?" dedim alayla. "Ben bu oyun için tavuk kemiğine dokundum be!" Gözlerini devirdi. "Evet, iki yıl önce." Omuzlarımı silktim. "Yine de dokundum o iğrenç şeye," dedim geri adım atmadan. "Hem çok istiyorsan sen pes et." "Asla," dediğinde, başımı sallayıp "Ben de öyle düşünmüştüm," diye mırıldandım. Önümdeki titreyen bedenine bakarken daha fazla dayanamadım. Nefesimi dışarı bırakıp yenilmişlikle yanına yaklaşmaya başladığımda, kaşlarını çatmış, adımlarımı takip ederek ne yaptığımı anlamaya çalışıyordu. Tam önünde durduğumda başımı kaldırıp gözlerinin içine baktım ve kısık bir sesle "Aklımda," diye mırıldanarak ısrarla üzerine giymediği ceketini aşağıdaki parmaklarının arasından çekip aldım. İki yanındaki kollarından birini kavradığımda, soğuktan buz kesen bedeninin kasıldığını anbean hissetmiştim. Umursamadan, "Giy şunu," diye mırıldandım ve sağ kolunu kaldırarak ceketin aynı taraftaki kolundan geçirmeye çalıştım. Ne yapmak üzere olduğumu anladığında, tam dibimdeki bedeninin titrediğini tüm hücrelerimle hissettim. Soğuktan olmadığına yemin edebilirdim. | Kısa hikaye

0543#: Az önce kantinciye at etinden köfte yapıyor diye bağırdın. Efnan: Bana bilmediğim bir şey söyle. 0543#: Ben at eti seviyorum lan. Efnan: Banane lan Ebu Cehil karpuzu.