My, Sherlockians, znani jako Fandom, Który Czekał, na co dzień borykamy się z problemami, których nie rozumieją inni. 25.03.2017 - 10.09.2018

Moriarty żyje... Johna nie ma... Ściana już dzisiaj oberwała... Lestrade nie ma ciekawych zleceń... Przychodzą do mnie debile, nie klienci... Nudy... Plastry nikotynowe skończone... Struny palą się od ciągłego grania... Potrzebują przerwy... Gdzie ci mordercy? Może... Ktoś mógłby zastąpić Johna? Ogłoszę nabór... To jest trudniejsze niż myślałem... Nikt Go nie zastąpi... *** Kim ONA jest? I czemu jest taka młoda? A jednak... Całkiem inteligentna... Niech zostanie. I tak nie mam nic lepszego do roboty... *Fanfiction powstało przed powstaniem czwartego sezonu Sherlocka.

"Powoli podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Zastygli. Dlaczego? Dlaczego mi to robisz? Wpatrywali się w siebie, nic nie mówiąc. Dlaczego się tak zachowujesz? Ich twarze były coraz bliżej. Babet czuła jego oddech na policzkach. Dlaczego? Powiedz dlaczego... Ich nosy się styknęły. Sherlock zamknął oczy, widząc, że Babet również to zrobiła. Ich usta połączyły się w pocałunku. Był delikatny i krótki. Po chwili jednak Babet znowu go pocałowała, trochę śmielej, jednocześnie przysuwając się bliżej detektywa i zatapiając dłonie w jego włosach. Sherlock zaś objął ją w talli delikatnie oddając pocałunki." Moje fantazje oparte na "Uczennicy Sherlocka Holmesa" @Babette_127 Zapraszam :)

Sherlock przechadzał się nerwowo po salonie. - Powiedz mi. Powiedz mi, kim jesteś. Czemu tu jesteś? Czy ktoś cię przysłał? Nie jesteś zwykłym człowiekiem. Jesteś inteligentna. ZA bardzo inteligentna. Przecież to niemożliwe, żebyś tak przypadkiem zapukała do moich drzwi... Ja nie wierzę w przypadki. Nie odpowiedziała, więc mówił dalej. - Ktoś cię przysłał, tak? Powiedz mi. To ON? Chociaż to do niego nie podobne... Chyba, że chce uśpić moją czujność... A może to mój braciszek się ze mnie nabija... Nie, wiedziałbym, że to on... Więc skąd się tu wzięłaś? Wciąż milczała. - I dlaczego się ciągle tak uśmiechasz? Przecież nikt się nie może ciągle uśmiechać. Ale na twojej twarzy zawsze gości uśmiech. Co ukrywasz pod tą maską? Dlaczego to ukrywasz? - Sherlock? - usłyszał głos Amber i po chwili dziewczyna weszła do salonu. - Co robisz? Obrócił się do niej, nawet nie próbując zakryć siedzącej na kanapie małej kukiełki, która na szyji miała zawiązaną jedną z apaszek dziewczyny. - Rozmawiam z tobą. - odparł, jakby nie było w tym nic dziwnego. - Ze mną? - obrzuciła go uważnym spojrzeniem. - Często tak rozmawiasz ze mną, jak mnie nie ma? - To był wyjątkowy przypadek. - Sherlock usiadł w fotelu, wyciągając przed siebie nogi. - John był bardziej chętny do rozmowy, gdy go nie było. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie jestem Johnem? - Przecież wiem, że nim nie jesteś, nie jestem głupi. John nie nosił apaszki w groszki. Spojrzała na niego z politowaniem. - Jesteś niemożliwy... - Jestem Sherlockiem Holmesem. *** Sherlock ma nowego asystenta, a właściwie... asystentkę. Czy to oznacza, że słynny detektyw znowu będzie rozwiązywał zagadki kryminalne? Czy asystentka okaże się odpowiednia? Czy może tym razem sukces odniesie druga strona? Czy to możliwe, żeby ktoś rozumiał drugą osobę bez słów? No i - czy detektywi dadzą sobie radę? Fanfiction na podsta

Based loosely on the TV show Sherlock BBC. My name was at one point Maire Brennan, but the one I call mine is Rori Anderson. I am a white collar criminal or so the law says I am and I was stuck in prison until that fateful day when I got released under custody of him. Now I'm stuck with the only man that I can't stand to be with for three years. This is the story on how I dealt with the one and only Sherlock Holmes.