Onun kafasına sıkacaktım. Bitecekti her şey. Sonrasında kimsenin beni öldürmeyeceğini de söylemişti. Onu öldürmemek için hiçbir nedenim yoktu. Öyle sandım... Öyleymiş gibi yapmaya çalıştım. Sonra birden ona "Beni seviyor musun?" diye sordum. Dudaklarımdan kopan soru başta onu şaşırttı, dağılan şaşkınlığının akabinde sıkıntıyla iç çekti. "Zorlaştırma Tutku. Buna vereceğim cevap işini kolaylaştırmayacak." Silahı avucum içinde sıkarken taviz göstermedim. Tekrar sordum. "Reha, beni seviyor musun?" Birkaç saniye sessizce gözlerime baktı. Orada ne aradı ne buldu bilmiyorum. Ölümü kabullendiği gibi bu sorunun cevabını da kabullendi. "Evet." Ateş ettim. Evet der demez, namludan çıkan mermi onu buldu. Omzuna aldığı yarayla yalpalanarak geriledi. Bembeyaz kesilen parmak boğumlarım, siyah demirle tezattı. Bir zamanlar bende böyle şeylerle tezat düşecek bir kadındım. Susmadım, silahımı da indirmedim. Yine sordum. "Beni seviyor musun?" Aldığı derin nefesin ardından bağırdı. "Evet!" sesi gürleyen gök gibiydi, kulaklarımda yankılanırken beni korkutuyordu. Nefes nefese kanayan yarasına bakarken sakinleşebilmem imkansızdı. Bu defa silahın hedefini bilerek ıskalayıp yeniden ateş ettim çünkü ona ateş etseydim, ölümcül bir yara alacaktı. Amacım neydi? Silah zoruyla ona beni sevmediğini söylettirmek mi? Ne kadar dayanabileceğini ölçmek? Beni sevdiğinden mi öldüremiyordum onu? Hâlâ neyi bekliyordum kafasına bir kurşun sıkmak için? Reha'nın yüzündeki ifade sabrının taşmak üzere olduğunu sinyallerini veriyordu. "Eğer beni öldürmeyeceksen indir o silahı!" 🖤🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi; Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere iki kitaplık bir seri ve bütün bölümleri burada tamamlandı. ⚠️Uyarı: 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çeşitli suç unsurlarını içerir.

Düğün günü sevdiği adamın ölmesi üzerine kayınbiraderiyle evlendirilimişti Buğlem. Hayatının bittiğini düşünüyordu. Artık yarını yoktu onun, geleceği yoktu. Sadece dünler vardı onun için ve daha önceleri. Kalbinde ise sadece sevdiği adam olacaktı... 'Tam kavuştum derken ölüm hiç ummadığım anda elimden aldı onu.Daha onun yasını tutamadan kardeşinin koynuna verdiler beni. Deli gibi sevdiğim adamı bir kere öpemedim ama sevmediğim bir adamı, birçok kez öptüm. Benim için en acısı buydu işte...' 'Seni değil abini seviyorum ben. Sen dünyanın en iyi adamı da olsan seni sevmeyeceğim. Sen benim gözümde kardeşinin karısına dokunan aşağılık bir adamsın Berat ağa' ***---*** Abisini kaybetmesiyle artık yeri doldurulamaz bir boşluğa düşmüştü Berat. Abisinin sevdiği kadınla, yengesiyle evlendirileceğini duyunca içinde ki boşluk uçuruma dönmüştü. bir gün sonra da sevdiği kızı kaybedince artık içinden çıkamayacağı kadar derin bir uçuruma sürüklenmişti. O uçurumdan çıkması için bir mucize olması gerekirdi.. 'Bana bak Buğlem. Bende seninle evli olmaktan çok mutlu değilim tamam mı.Yaşadığın şeyi acı sanıyorsun.Ama şunu bil senin acın benim acımın yanında çok hafif kalıyor.Sen acı çekiyorum diyosun ya sevdiğin adamı kaybettin ve kardeşiyle evlendin. Ama ben abimi kaybettim.Canımın yarısını. Sonra yengemle evleneceğimi söylediler her şeye rağmen itiraz ettim hem senin için hem sevdiğim kız için.Sonra seninle evleneceğimi öğrenince sevdiğim kız öldü. Bir gün arayla canımın iki yarısınıda kaybettim. Abimin sevdiği kızın koynuna gönderdiler beni.İki gün önce yenge dediğim kızın koynuna.Abimin mezarından kaldırıp teselli ettiğim kızın koynuna.Benim için kolay mı sanıyorsun sen. Hayata sadece kendi açından bakma. Ve artık kabul et. sen benim karımsın ağabeyimin değil...

"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken. "O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları." Derin bir nefes alıp önüne döndü genç adam. "Ben aydınlığı istemedim ki. Ben aydınlıktan hep korktum. Ben seninle karanlıkta sessizce oturmak istedim. Ben, karanlıkta bana sarılmanı istedim." ~~~~~~~~~~ "Cadı" diye duyduğum ses ile yorgun vücudumu karanlığıma çevirdim. Siyah pantolonu, siyah asker botları,siyah kazağı ve siyah deri ceketi. Karanlığın içinde ışığa dair tek iz sigarasının ucundaki kıvılcımdı. Kehribar gözlerine çıkardım kızarmış, yorgun,halsiz, karanlıktan yorulmuş gözlerimi. Öylece duruyordu. Her şeyin başladığı yerdeydik. Uçurumun kenarı. Karanlığın en sessiz hali. Gözlerimi kapatırken ufak bir yaş süzüldü hayatıma inat mavi olan gözlerimden. Titrek ve tükenmiş sesim ile usulca fısıldadım karanlığa. "İyiki doğdun Adamım." ~~~~~~~~

Nefesi kesildi. Kalp atışları hızlandı. En kötüsü ise; yine kasıklarında tatlı bir sızı dolandı. Bu adam farklıydı. Bu adamın zümrüt yeşillerinin siyaha çalacak kadar koyulaşması bile muazzamdı. Bu adam tehlikeliydi. Ama bu adam arzuydu. Bu adam kırmızıydı.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

NE ÇOK YALNIZ KALMIŞTIK ÖYLE . NE ÇOK SAVRULMUŞTUK ACI DENİZİNDE ORADAN ORAYA NE ÇOK GEMİ BATIRMIŞTIK. NE ÇOK LİMAN KAÇIRMIŞTIK. NE ÇOK İNSAN KAYBETMİŞTİK. NASIL BU HALE GELDİK NASIL DA YALNIZLIĞIN PENÇESİNE TAKILMIŞTIK. KİMSESİZLER ŞEHRİNİN NE ARA YEGANE VATANDAŞI OLMUŞTUK. BİZ NE ARA BU KADAR UZAKLAŞMIŞTIK BİRBİRİMİZDEN. MUTLULUK NEYDİ ÖYLE ? TATMIŞ MIYDIM DAHA ÖNCE? KİMDİM BEN KİMİN RUHUNUN KİMSESİZLER KÖŞESİYDİM? HANGİ LİMANIN TERK EDİLMİŞ BÖLÜMÜYDÜM? HANGİ GEMİNİN BATAN KISMIYDIM? SAHİ NEYDİM BEN? BİR SAVAŞTA KALAN SON KALE Mİ? FETHEDİLMESİ EN ZOR TOPRAK MI ? HANGİ İMKANSIZLIĞIN GÖSTERGESİYDİM BEN? HANGİ ÇİÇEĞİN SOLUŞUNDA BİR GÜNEŞİN BATIŞINDA GİZLİYDİM? BİR MUCİZE Mİ GEREKLİ SEVİLMEM İÇİN ? BİR İNSANIN MERHAMETİNİN SON KIRINTISINI DAHİ HAKETMİYOR MUYDUM? SEVGİ SOFRASINA TOK OTURUP AÇ KALKAN BİR TEK BEN MİYDİM? BU DÜNYADAN NASİBİNİ ALAMAYACAK BİR BİZ MİYDİK? ASLINDA SORULARIMIN ARASINDA HEPSİNİN TEK BİR CEVABI GİZLİYDİ. BİZ KİMSESİZDİK. BİZ BU KOCAMAN DÜNYANIN AYAĞA ÇARPAN ÇAKIL TAŞLARIYDIK. EFŞAN ÇETİN: ELİFCAN ONGURLAR CANDAN HAŞEMOĞLU: UFUK ŞEN AYAZ ALACA: EKİN MERT DAYMAZ HAVİN HAŞEMOĞLU: SEMA AYBARS BARAN ÇETİN:TUNCEL KURTİZ PERVİN HAŞEMOĞLU : ECE OKAY UMUT HAŞEMOĞLU: EMİR BERKE

Her insanın hayalleri,umutları vardır.Ve bu hayalleri gerçekleştirecek bir şehir... Peki ya bu hayallerin yanına psikopat bir aşk da eklenirse ne yapardınız?

Başarılı ve ihtiraslı genç bir adam. İnatçı ve arzulu genç bir kadın. Yaşanan dramlar onları ayakta tutarken yaşanmışlıklar yine sonrları olacaktı. Arzularına boyun eğemeyen bedenlerin savaşı tenlerin uyumuyla son bulacaktı. +18 olumsuz örnek teşkil edecek içerikler bulunmaktadır.

Ben Güneş Soyer..Hayatın Kaybedeni Oldum Hep..Hayata 1-0yenik Başlamıştım..Ne Annem Ne Babam Ne De Bir Ablam Vardı Artık , Ben Doğmadan Önce hepsi Ölmüşlerdi.Yetimhanelerde Büyüdüm , Hep Çok Çalıştım..Başardımda En Güzel Okulu Kazanıp İstediğim Üniversitede Okudum..Mimar Oldum..Sonra Karşıma O Çıktı..Bilmiyordumki Onunla Birlikte Bende ben Olmaktan Vazgeçeçektim.. Bana Ablamın Yaşadığını Anlatı..Onu Bulabilmem İçin , Kendisine İhtiyaçım Olduğunu Söyledi..Ve Kimliğimi Değiştirerek Onun Amcasının Kızı Yerine Geçerek Gönül Aslanbey Olmamı İstediğini Söyledi..İlk Başta Çok Korktum..Gönül Aslanbey'in Ya Bir Gün Geri Gelirse , Ya Herşey Mahf Olursa Diye Sorduğumda "Geri Gelemez!..Çünkü Onu Öldürdüm!"Dediğini Duyduğumda Ne Yapacağımı Ne Diyeceğimi Şaşırmıştım..Bir Katille İş Birliği Yaparak , Mafyanın Sahte Kızı Mı OlacakTım!..İki Ucu Kör Alevli Değnek Nerden Tutsam Elim Yanacaktı..Ablam İçin Kabul Edermiydim?..Sanırım Aklı Olan Kimse Böyle Bişeyi Kabul Etmezdi..Ama Ben Kabul Etiim..İsmimle Beraber O Gün Hayatım ve Ben Ben Olmaktan Çıkmıştık...Artık Mafyanın Sahte Kızıydım.. Aşktan Daha Öte Bişey Varsa Oda Öfkedir!..Öfke İçin İnsan Herşeyi Göze Alır!..Kalbini Karartmaya Görsün!..