Nico jest tak poważnie ranny po udziale w wypadku samochodowym, że tymczasowo traci czucie w nogach i czekają go miesiące rehabilitacji. Kiedy wraca do domu ze szpitala, jego ojciec zatrudnia dla niego całodobowego pielęgniarza. Bardzo przystojnego, bardzo opalonego, bardzo blondwłosego całodobowego pielęgniarza. "Kalifornijska ucieczka" jest TŁUMACZENIEM historii "A Californian Escape" autostwa @makerofaqueen, opublikowanej na platformie Archive of Our Own. Autorka zezwoliła na tłumaczenie i publikację na Wattpadzie. Sceny +18 od rozdziału 8.

„Najpierw graliśmy na rozpadającym się szkolnym boisku, wyganiani o godzinie osiemnastej przez woźnego, by o dwudziestej drugiej przemknąć się przez bramę i grać tak długo, aż wystarczy nam sił." „No i są jeszcze oni. Dzieciaki z bogatych rodzin przesiadujący na orliku godzinami. Chwalący się nowymi butami sportowymi, I-podami, czy innymi I-phonami. Na boisku, do licha! Kogo coś takiego obchodzi na boisku?" „Wystarczyło tylko kilka minut, aby zauważyć precyzję ich gry. To nie uliczna koszykówka, jak w naszym przypadku. Oni ją trenowali. Zapewne kilka godzin dziennie w najlepszym klubie sportowym miasta. Każdy krok, każdy skok, wszystko idealne." „Nie stąd. Nie ma mowy. Nawet Arek by nie trafił. Trafił. Trafił, cholera. I co najgorsza, przegrywamy. Z nimi, wychuchanymi bachorami." „Myśleliśmy, że jesteśmy geniuszami w ulicznej koszykówce, aż tu nagle takie bachory ściągnęły nas na ziemię. Wyuczona precyzja pokonała instynkt." „Po prostu lubię piękno, a męskie, wysportowane ciała z pewnością są piękne. Gdzie mi więc do geja? Ciotki latającej z wypiętą dupą?"

Janek od zawsze uwielbiał skrzypce. Czuł, że między nim a tym instrumentem jest szczególna więź, której nie jest w stanie rozerwać nic - nawet demony przeszłości, które osaczają go wszędzie i sprawiają, że nie może o nich zapomnieć. Mury, które wybudował wokół siebie, nie pozwalają nikomu dostać się do jego małego świata - tego świata ze skrzypcami, muzyką klasyczną i rozgwieżdżonym niebem widzianym przez okno. I na pewno nie spodziewał się, ile jest w stanie zmienić pewien blondyn ze skrzypcami na ramieniu, który pewnego dnia pojawił się w oknie naprzeciwko. Opowiadanie jest odpowiedzią na akcję pn. „Kolorowe słowa" z inicjatywy grupy Piórowładni (@Piorowladni) na Facebooku (https://www.facebook.com/groups/685946204908306/)

Alec po 6 latach nauki w prywatnej szkole dla chłopców, zmuszony jest wrócić pod troskliwe skrzydła matki do Los Angeles. Nie tylko klimat się zmienia. Zmienia się też całe życie Aleca, kiedy pewnego dnia, wyciągnięty z łóżka w dość brutalny sposób, spotyka u lokalnego mechanika Magnusa Bane'a - dziwnie znajome ciacho... W tle gitara, bawełniana czapka i słodkie ciasteczka pochowane w całej szkole. I destiel. Bo tak.

Znienawidziłam cię już wtedy, kiedy chciałeś skakać. Znienawidziłam cię, kiedy nie przyjąłeś mojej pomocy, mimo że jej potrzebowałeś. Ale wyjazdem, który pobudził moją wrodzoną odpowiedzialność za każdą żywą istotę, porządnie mnie wkurzyłeś. I nie chodzi o to, że musiałam przejechać całą Norwegię z kujonem trzaskającym nieśmiesznymi żartami w aucie. Nawet o to, że mi nie powiedziałeś. Chodzi o to, że się p o d d a ł e ś Poddałeś się. Więc pojechałam za tobą, bo, mimo nienawiści i złości, serce krzyczało: Nie skacz, Cai! #2 w kategorii general fiction Opowiadanie uczestniczy w akcji kolorowe słowa.

Historia dwójki młodych ludzi, których rozdzielił ocean.

Czyli challenge jak nie pisać opowiadania, kiedy nie masz weny. Alec i Magnus znają się całe życie. Całe oznacza tyle co całe. Dosłownie. Od zawsze. Wiedzą o sobie absolutnie wszystko. Są najlepszymi przyjaciółmi. To nie wygląda jak przepis na epicki romans, prawda? A jednak! Koniec wakacji tuż przed być może najważniejszym rokiem w życiu naszych milusińskich. IV rok college'u, po wakacjach spędzonych na jedzeniu u mamusi, imprezach i błogim wylegiwaniu się na plażach egzotycznych wysp, chłopcy wracają do swojego wypasionego apartamentu, na który nie stać przeciętnego studenta, ale huk z tym, mają wszystko! Tego roku do ich trzysypialniowego mieszkanka wprowadza się Jace, przyjaciel Aleca z czasów liceum. To w jego ramiona zrozpaczony swoim nieodwzajemnionym uczuciem (nigdy na głos nie nazwanym) ucieka Alec, kiedy nie może znieść widoku pięknego tyłka Magnusa. Magnus nie jest z tego powodu zadowolony, ale co może zrobić? Księżniczka sobie życzy, książę jej to daje. To tylko rozpoczyna festiwal absurdalnych wydarzeń, które może, ale tylko może, doprowadzą do czegoś, czego każdy z nich pragnie.

Po raz pierwszy, spotkałyśmy się w teatrze. [Dodatek|prequel do Pan oszalał, panie Surre. Można czytać bez znajomości oryginalnego opowiadania]

❝ nie ma pokoju dla bezbożnych, lecz bezbożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wody wyrzucają na wierzch muł i błoto ❞ // Javi dużo chodzi, mało istnieje, a Caleb po prostu próbuje to wszystko zrozumieć //

Penny, a właściwie Moneypenny, O'harah jest bardzo zabiegana - nauka w liceum, stanowisko przewodniczącej szkoły i wredny sąsiad? Brzmi jak kłopoty i masa pracy. Gdy Penny ląduje w parze ze swoim nemezis przez projekt pomocy uczniowskiej ich konflikt nabiera kolorów. Czy Moneypenny zna swoje pragnienia i cele? A może jej sąsiad musi pokazać jej czego naprawdę chcą dziewczyny? jakiekolwiek podobieństwo do innych opowiadań/książek/filmów jest przypadkowe! original story by @michael-gordon/(C)2018 book cover by @justalittleidiot/(C)2018