A few months ago, I bought a mug with gold gilt. On sale. Not a gift either nor because of an occasion to remember by it. Just plain, pretty mug for 15PLN. I drank my coffee from it since. I spat loose tea leaves into it. It never felt particularly significant. An ordinary object. Only when I lost it, I realised its true value. I sat comfortably at my desk one evening. Looking at my phone, I reached to take my song-text notebook. Trivial situation. My clumsy fingers were unable to avoid the mug. They allowed it to topple over, to slip from the desktop. Even though I did not see the split-second occurrence, I felt the pressure of unease. My head painted the trajectory of the fall on its own, the shattering, spillage. The loss. For a millisecond I still had hope, that I would be able to catch the mug, that I would be able to avoid what was about to happen. But I knew I was headed for failure. I don't have any superpowers. I only scalded my fingers. I looked at the mug's new shape for a long while, at the shattered pieces. At the spilling liquid. Our adventure came to an end. Irrevocably. I won't be drinking coffee from it anymore, nor spit tea leaves into it. Well. I shouldn't be sad, it was just a regular mug, just like thousands of others. I grew to like it, it kept me company throughout hundreds of warm drinks. I lost it. I hate this feeling the most. In the moment when I am losing something, I stop in my tracks, I hold my breath. It is always a very intense moment. A short one, but one that gives me the tight unpleasant feeling in my stomach. The feeling of loss is always accompanied by hope. Silly and naïve. Making me believe so strongly, that I can make it. That I will still be able to catch the mug mid-flight. When the feeling is entering the body, crawling into me I realise, how important it was to me. Whether it's Nivan or a stupid mug with gold gilt.

- I to wystarcza? - spytałem - Samo patrzenie na gwiazdy? - Chyba tak. Wiesz, są gwiazdy, których tam już nie ma, kiedy my widzimy jeszcze ich światło. Zgasły, rozumiesz, ale wcześniej wysyłały ku nam swój blask. A potem, kiedy ich już dawno nie ma, zostaje jeszcze światło, które dla nas świeci. - Gwiazdy świecą dziś dla ciebie. - powiedziałem cicho, spoglądając na Yoongiego Za wiele łez uroniłem w twoje ramiona, żebyś teraz zniknął na zawsze. Odnajdę cię Yoongi. A gdy już się to stanie, zapytam cię, czy pamiętasz chłopca, z którym dziesięć lat temu oglądałeś gwiazdy i zachody słońca przytulając się do siebie. Bo takich chwil się po prostu nie zapomina. ~ Czyli gdzie wakacyjne kolonie łączą dwie dusze, które prędzej czy później w końcu musiały się odnaleźć, chociażby po dziesięciu latach. ~

Najlepsze cytaty mojego ulubionego youtubera, jego życiowe rozkminy i... zresztą sami zobaczycie. Zawiera przekleństwa. Legenda głosi, że kogoś to kiedyś powstrzymało. Najwyższe notowania: #2 miejsce w Losowo