"Beni hemen evime götür!" dedim sert yapmaya çalıştığım sesimle. Kaşları çatık bir şekilde bana bakmaya devam ediyordu, Allahım çıldırıcam. "Hayır!" dedi benim sesimi bastıran bi sesle. Sinirle dişlerimi gıcırdattım, "Babamın kim olduğunu biliyor musun?" dedim meydan okur gibi. Tek kaşını kaldırdı ve çalışma masasından kalktı, üstüme doğru gelirken yutkundum. "Evet biliyorum... Onur Gürsoy" dediğinde gözlerindeki hayranlığı gördüm, ona saygı duyuyordu. "O zaman nasıl birisi olduğunu da biliyorsundur" dedim ve her ne kadar korksam da ellerimi göğsümün altında birleştirdim, yanıma gelmişti ve bana yüksekten bakıyordu. Bilin bakalım boyum kaç? Annemden daha uzunum ama... Hemde 1 santim. "Evet babanın katil, hatta mafyaların bile korktuğu bir katil olduğunu biliyorum" dedi ve ifadesiz yüzüyle bakışlarını gözlerime çevirdi, "Ona benzeyen 4 abim var! Seni bulduklarında ölümden beter edecekler" dediğimde sırıttı, "En çok annenden korkarım.. Beste Gürsoy, katil olan adamı bile dize getiren asi kadın" dedi alayla, sözleri sinirlerimi zıplattırken ne yapacağımı bilemez haldeydim, en sonunda koyu kahverengi gözlerine baktım, "Seni gebertecekler" dedim emin bir şekilde, Gülümsedi, soğuk gülümsemesi bile ona yakışıyordu, "Biliyorum ama-" dedi ve elleriyle yüzümü kavradı, "Onu her düşündüğümde kalbimi titreten kızdan vazgeçmeyeceğim!"

"Canın yandı mı?" diye fısıldadım gözlerimdeki yaşlar bağımsızlığını ilan ederken. Kafamı kaldırıp yüzüne bakamıyordum. "Yandı..." diye fısıldadı elleriyle yüzümü kavrarken. Ona bakmamı sağladığında şaşırmıştım çünkü yüzünde acı, pişmanlık, öfke... Hepsi bir aradaydı. Benim gibi bütün duyguları aynı anda yaşıyordu. "Beni de yakıyorsun..." dediğimde gözlerinde daha da büyük bir acı gördüm. Bu güne kadar hiç şahit olmadığım bir acı... O'nun ölümünden duyduğu daha büyük bir acı... Dişlerini sıkmıştı. Yüzündeki damarlar belirginleşmiş, çenesi kasılıyordu. Kesik kesik nefes alarak cevap verdi. "Biliyorum..." Dudaklarımdan bir hıçkırık kaçtığında baş parmağıyla yanağımı okşayarak devam etti. "Ve bu beni öldürüyor.." *** "Yapma..." diye fısıldarken durduğunu hissettim. "Sana kapılmamı önle o zaman..." dediğini duyduğumda tebessüm etmemi engelleyemedim. Bir nevi bana karşı hislerini itiraf etmiş sayılırdı. "Bana öyle bakma o zaman.." diyebildim yutkunarak. "Beni sevme o zaman.." diye devam ettirdi, sanki başından beri her şeyin farkındaymış gibi. Titreyen sesime engel olamayarak "Yapamıyorum..." dedim. Yutkunduğunu duydum. Sanki bu itirafım canını yakmıştı. Kendime inanamayarak ne dediğimi düşündüm. Az önce onu sevdiğimi söylemiştim. Hem ona hem kendime itiraf etmiştim. "Ben de yapamıyorum.." diyerek dudaklarımızı buluşturdu. Dudaklarımı kasıp kavuran bir sıcaklıktı bu. Sanki ondan önce eksiktim, nefes alamıyordum. Şimdiyse ciğerlerim bayram ediyordu. Ona biraz daha sokulduğumda belimden tutarak kendine iyice çekmeye çalıştı. Öpüşüme arzuyla karşılık veriyordu ve bu beni daha da delirtiyordu. İki dudağı arasında can buluyor gibi hissediyordum. Her şeyin bittiği yerde ben tekrar doğuyordum...

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

"Mustafa Kemal Anadolu Lisesi öğrencileri yeni dönem hepimize hayırlı olsun beni delirtmeyeceğiniz sakin bir yıl diliyorum." *AMARE adındaki ilk kitap* AMARE üç kitaptan oluşan bir seridir. *Kurguda, paragraflarda, her türlü çalıntı durumunda gereken yapılacaktır çünkü tüm hakları bende saklıdır*

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Bir gün, Seversem seni Vazgeçme benden Çünkü muhtemeldir ki, Seni bulduğum zaman Gitmiş olacaksın kalbimden.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Sinan Tümer; başarılı, insanın içini eriten ses tonu ve kusursuz diksiyonu olan bir spor spikeridir. Yurt dışında çalıştığı kanalda Beşiktaş'ına laf ettiği için canlı yayına gelen konuğuna kafa atıp, istifa eder ve Türkiye'ye dönmeye karar verir. Bütün spor camiası şerefli davranışıyla onu bu dünyaya kabul etmeye hazırken; aynı şeyi abisi, yengesi ve yeğeninin bakıcısı başarabilecek miydi? Resmi instagram hesabımız; @vurduveaskwattpad ⚫⚪

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.