Μία νεαρή αξιωματικός του ελληνικού στρατού μετά την απάρνηση της από μέλος της οικογένειας της αποφασίζει να υπηρετήσει σε εμπόλεμη ζώνη της ανατολής. Εκεί θα γνωρίσει για δεύτερη φορά τον έρωτα όμως θα προσπαθήσει να τον αγνοείσει λόγο του τέλους που είχε ο προηγούμενος. Μέσα στη δίνη του πολέμου τι πιθανότητες έχει να ανθίσει ο έρωτας και η αγάπη;

Τι συμβαινει οταν στο αναισθητο κοριτσι,που πληγωνει παντα τους αλλους,μονο διασκεδαζει και γενικα κανει οτι θελει ερθει εκεινο το ατομο που θα την στρωσει? Θα μπορεσει η Αθηνα να καταλαβει τι ακριβως της συμβαινει και να διαχειριστει τα τελειως αγνωστα για εκεινη μεχρι τωρα συναισθηματα?

One shot ιστορίες με αυστηρώς ακατάλληλο περιεχόμενο για τις βραδινές ώρες 🔞 Τι άλλο να πω 💅 -Περιέχει και ομοφυλοφιλικά κεφάλαια.🤷‍♀️ -Μην κάνετε αναφορά, αν δεν θέλετε μην διαβάσετε.🔫 -καυλωστε ελεύθερα💦

Οπτική επαφή: Ο τρόπος με τον οποίο η ψυχή παίρνει φωτιά (L)GBT story #1 in lesbian (out of 419 stories) #1 in lgbt (out of 517 stories) #1 in lgbtq (out of 517 stories) #1 in pride #1 in bisexual #1 in homosexual #1 in gxg #1 in lesbians #1 in bisexuals #1 in λοατ #1 in girlxgirl Thank u❤ Do not copy the story thank you 💜

Η Αμέλια Άντερσον λάτρευε την Νέα Υόρκη, διότι είχε εκ φύσεως μία αδυναμία στο χάος. Σε αυτήν την τεράστια πολυπολιτισμική πόλη, μπορούσε κανείς να εξαφανιστεί μέσα σε ένα συνονθύλευμα από ανθρώπους, τσιμέντο και κτίρια, που άγγιζαν τα αστέρια. Το μοναδικό άτομο, που μπορούσε πάντα να βρει την Αμέλια, όσο χωμένες μέσα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, κι αν ήταν οι κρυψώνες της, ήταν η Έλενορ Μοράλεζ. Ο νόμος της φύσης λέει ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Σε αυτήν την περίπτωση, συγκρούστηκαν. All rights reserved - DO NOT COPY ☑️ Wattpad | 2019 ©

Έκλεισα τα μάτια μου ενώ άφησα το ματωμένο όπλο μου στο κρύο πάτωμα. Ήξερα ότι έφτανε το τέλος. Μπορούσα να το νιώσω να με καταστρέφει αργά και βασανιστικά, όπως έκανε πάντα. Να παίρνει μακριά κάθε κομμάτι μου, κάθε ίχνος ψυχής που είχε απομείνει σε ένα άδειο σώμα. Όπως τα τσιγάρα που καπνίζαμε παρέα κοιτώντας τα αστέρια, κάνοντας όνειρα που και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Ποτέ όμως δεν φαντάστηκα έτσι το δικό μου τέλος. Δεν ήταν ένα τέλος γραμμένο από εμένα αλλά από τον χειρότερο μου εχθρό, δύο πρόσωπα που καθώς πλησίαζα στον θάνατο συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα. Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου, όμως δεν είχα την δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου. «Γιατί το αφήνεις να σε σκοτώνει;» Αμέσως κατάλαβα ότι αυτή η φωνή ανήκει στην γλυκιά καταστροφή μου. Στον άνθρωπο που μου έβαλε φωτιά αλλά κράτησε τις στάχτες μου κοντά του. «Δεν μπορεί να με σκοτώσει» Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και αμέσως χάθηκα στο μοναδικό χρώμα των δικών του. «Είμαι ήδη νεκρή» συνέχισα χαμογελώντας πικρά. Ίσως και για τελευταία φορά. Περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο♡ © 2019 -DON'T COPY THIS STORY! [first story] - YourDis

.