"Ortam değişse de konular hep aynı değil midir? "Konuşmak için konuştuğumuzun pektabi farkındaydım. Ama kime ne. Elini elimdeki kadehe uzatıp elimden aldı. Şaşkınlıkla onu izlerken kadehim çoktan onun eşsiz dudaklarıyla buluşmuştu. İçtikten sonra kadehi yavaş hareketlerle arkamdaki tezgaha koymak için haretlendiğinde yüzü yüzüme değmek üzereydi. "Konular değişkendir Kate." Dedikten sonra kadehi bırakmış ama hala önümden çekilmemişti. Sıcaktı. Nefesi ,yüzüme varla yok arası değen teni... Çekilmeliydim yoksa nefessiz kalıp kollarında bayılabiliridim. ** Rusyanın soğuğunda onun ateşinden kaçmak ne kadar mümkündü? Her yer alev aldığında kimse küller için. endişelenmezdi. *** Küfür ve cinsellik içerebilir +14 Kapak : Medusa_549

(Yetişkin okurlar için uygundur.) Cinsel terapist olan bir adam ve cinsellikle ilgili korkuları olan bir kadın. ⚜️ Okan tuttuğu elimin üstünü okşadı. Oldukça nahif gelen bu hareketin aksine, hiddetliydi. Sessizliğim ona fazla geliyormuş gibi yakasını çekiştirdi. Hiç haberi yoktu, sessizliğimin içinde kendime ne sorular sorduğumdan. "Sana geliyorum, fazla geliyorum bu kez. Zaman vermek için çekileyim, her şeyi mahvedeceğim diyorum. Sende çekiliyorsun. Ben sana zaman veriyorum, yalnızlığı değil. Seni tutmaya çalışsam kaçmak istiyorsun, bıraksam bu kez bıraktım diye gideceksin. Söyle, bana ne yapmam gerektiğini söyle, onu yapayım. Ben artık ne yapacağımı da bilmiyorum. Söyle, benden ne istiyorsun?" Mesele isteklerim olsaydı, o da dileklerimi kesin olarak gerçekleştirecek bir melek olsaydı; her şey çok kolaydı. Ama gerçek değildi. "Şayet bir kalbin varsa onu. Bir köşesini, bir parçasını değil. Bütünüyle hepsini. Çünkü ben göğüs kafesimin içinde ne varsa, bütünüyle hepsini kaybedeceğim."

Bir acı yel savurdu yürekleri. Kağır olan kalpler isyanını dile getirmek için ruhlarını ateşe attı. Gecenin koynunda derbeder olmuş adamın aşkına yıldızlar ve ay şahit olurken, karşısında bitap düşmüş kadın gecenin sessizliğine bürünmüştü. "Sana elimi uzattım. Sen ise uzattığım ele hançer batırdın!" dedi kasırga misali içinde ki dinmeyen fırtınaları dile getirirken. "Sana verdiğim gülün dikenlerini, senin aşkından derbeder olmuş yüreğime batırdın." acının koynunda kavrulan bedeni isyanını gösterirken karşısında diline kara bir kilit vurulan kadının sessiz feryatları, adamın aşinası olduğu kahverengi gözlerinde akan yaşla can buldu. "Haklıydın. En büyük cahilli ben yaptım!" zehir zemberek sözlerinin ardından gelecek olan itiraf, parçalanan kalpleri bir kez daha tuzla buz edecekti. Kızıl saçlarına ömrünü heba edecek olan kadının sessiz ağlayışı bir kez daha bıçak batırdı adamın kavrulmuş yüreğine. "Ben aşkından meftun olmuşken sen gururuna yenik düşüp, aldığın nefesle can bulan kalbimin celladı olacak kadar canisin." Patlayan volkanın ardından düşen ateş parçaları misali derbeder adamın sözleri kadının yüreğine, ölüme yol açacak şekilde düşerken yinede gece kadar sessiz kalmaya devam etti. Yüreğinde açan gülü soldurmamak için aşık olduğu adamı dinledi sadece. Mora dönmüş dudaklarından dökülen cümle ile esas dikenler ay kadar güzel olan kadının kalbine battı. "Ama, Allah benim belamı versin ki hala seni seviyorum!"

Kızın tüm bildiği doğrular yanlıştı. Tüm yanlışlar tek doğruya ulaşmasını sağlayacaktı. Adam için her suçun bir ortağı vardı. İntikam yemini ettiğinde tek bilmediği şey masumiyetin kendi suçuna ortak olacağıydı.

"Toprak, yağmura..." "Ben, sana." ～ Vera, yalnız büyümüştü ancak yine de mutsuz değildi. Çünkü, o sevdiği sporu yapıyordu. Kendisine boş zaman bırakmayarak, mutluluğun peşinden koşuyordu. Evet, o koşuyordu. O bir atletizmciydi ve şöhreti tüm Türkiye'de duyulmuştu. El üstünde tutulurdu, herkes severdi ve hayran olurdu. Yaptığı işte çok iyiydi. Zirveye ulaşmıştı, belki de çok yaklaşmıştı. Ancak zirveye ulaşmanın bir kötü yanı vardı ki, düştüğünde canın daha çok yanardı. Öyle de olmuştu. Düşmüştü. Geçirdiği kazada bacağı sakat kalmıştı ve desteği olmadan yürüyemez olmuştu. Etrafındaki herkes bir anda yok oluvermişti... Sevdiği sporu yapamayan, hoplamak, zıplamak ve koşmaktan başka bir şey bilmeyen Vera topallamak zorunda kaldığında herkes tarafından dışlanmıştı. Aynı zamanda peşinde bir bela daha vardı ki, sevinse mi üzülse mi şaşıyordu. Kampüste kimden alay işitse ertesi gün o kişi bilinmeyen bir sebepten yaralanıyordu. Üstelik bunlar çok absürt biçimde gerçekleşiyordu. Ve kısa zaman sonra 'Lanetli Vera' diye anılmaya başlamıştı. Hatta kendisi de kendisini lanetli görür olmuştu. Herkes onu suçluyor ve dışlıyordu. Ta ki o güne kadar... Aslında o hiç sakat kalmamıştı. Mühürlenmişti. ➳ 010419

Mavi gözlü bir dev, Yeşil gözlü ruhu güzel katil bir kadın. "Bir hikaye başlıyor; okursan ölürsün. Ölürsen, ölürüm." Kor adam, yanık bir hanın mahzeninden, gül tenli Dolunay'a sesleniyor. Kadın duymuyor, adam gülüyor. Gülüşleri kadının dikenlerine batıyor. Dolunay, karanlığın göğsünde, siyaha karışıyor. Hayır! Hayır! Bedenine dokunan yabancı eller, ölü yanının portresini çiziyor. Kadın bedenine dokunan ellerde ölüyor, adam ailesinin gözleri önünde katledilişini izliyor. Kor bir gecede, ruhlar yıldızlarla savaşırken, kadın ruhunu bulduğu adamın önünde dizleri üstüne çöküyor. Adam önünde diz çöken kadının yollarına seriliyor. Boğulduğu okyanusa aşık olmuş, kuyruğundan yanan omurgasına kadar acıya boyanmış bir kız. Kemiklerinde cehennemi kaynatmış, intikam ateşi ile yanmış değil, ateş olup intikamla yanan ve çocukluğunun külleriyle doğan bir adam. Çehresinde büyüttüğü soğuk; karanlık ve dipsiz bir kuyu kadar tehlikeli. Kalbi, cenneten bir dünya gibi. Ölümün Düşler Sahnesi cehennemin zehrini kusuyor. Bu zehir adamın avuç içlerine akıyor. Avuçlarında şifanın doğurduğu varlık, siyaha karışıyor. "Ruhumun koğuşlarında bir gardiyan dolanıyor, o gardiyan hücre, hücre seni sorguluyor. Unutursa fısılda ona; sorgulanan katil, benim kalbimin altın kafesinde yüreğimi on ikiden vuruyor."

bu normal bir hikayedir #2 in short story march 2, 19

Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu. Taş kalpli ve duygusuzdu. Hareketleri sert ve umursamazdı. Tolgay Parçak Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi. Kapak Tasarımı: silakosay

Yırtık bir haritanın üstüne yönünü kaybetmiş bir pusula bıraktı. Kaybolduk. *** "Korkuyorum," dedim hislerimi dile getirip duvara yanaşırken. Azrail benliğimi benden çalacakmış gibi, ellerimi önümde çapraz yapmış ona inanmamam gerektiğini kendime söylüyor, bunu adeta bir zikir haline getiriyordum. "O da bana dokunmayacağını söylemişti, dokundu, kirletti beni." Zihnimdeki karmaşayla ona kâbuslarımdan parçalar anlatmaya başladım. "Üstüme çıktı," derken sesim kısılmıştı. "Sonra dudağımı öptü, kirletti beni..." "Sen kirli değilsin," dedi. "Ruhun tüm kirlerden arındı, Sedef. Lütfen, sana bir şey yapacağımı düşünme. Lütfen..." Yalvarır gibi kurduğu cümleler için puslanan zihnime "güven" kelimesini hatırlattım. Güven kelimesinin karşılığının olmaması hayatın bana "acı çek" deme şekliydi. Acı çekiyordum işte. "Güven!" diyordum ya içimden, adını sayıklıyordum ya geçmişimin, her an enkazın altında kalıyor, yaşamı hissettiğim her ana acıyı parmak uçlarımla kazıyordum. O, hep iyiliğimi isteyen, yaralarım tamamen iyileşsin diye ruhumdaki yara bantlarını tek tek çıkaran ve kendi ruhuyla dolduran adamdı. "Cihat," derken tarumar olan hislerim yüzünden sesim berbat çıkmıştı. Ben ailemin hayatını mahveden: annesini doğarak, babasını yaşayarak öldüren o kızdım. Ellerimde kan yoktu ama kaderim kanlı bir kalemle yazılmıştı. "Ben kime güvendiysem beni hep yarı yolda bıraktı. Sana güvenemem." Yüzündeki ifade değişmedi. "Peki," dedi yüzünde payidar olan kırık tebessümle. "Gözyaşlarını silebilir miyim?" "Ağladığımı neden düşündün?" "Körüm," dedi. "Hissiz değilim."