Batın, Miray ve Arya'nın hikayesinin altındaki gerçekler ile karşılaşınca çok şaşıracaksınız. Bak bir kitapta geçiyor "insan, unuttuğuyla tekrar tanışabilir" bu cümle bir gün lazım olursa umudumuz olsun. Hangi gün olduğunu hatırlamama karşın bir Kasım gecesiydi. Dışarıda tıkırtılarıyla odamın sessizliğine tane tane notalar bırakan yağmur damlaları. Bilgisayar ışığında seni düşünüyorum.Zifiri karanlıkta ufacık bir ışık ve ben.Ürpertici karanlıktan korkuyormuydum?Hayır.Ben seni severken karanlıktan korkmamayı öğrendim.Çünkü sana duyduğum özlem bu şehrin karanlığından daha büyüktü. Sevgi yaşanır anlatılmaz. Bu yüzden çeşitli benzetmelere başvursamda anlatamıyorum içimdeki o hissi. Büyük ama bir o kadar da can acıtıcı. Olmuyordu. Akşamüstü dinlediğim bir şarkı,okuduğum kitabın tek bir satırı yetti tekrar seni düşlememe. Seven insandan unutmasını istemek en büyük acımasızlık değil midir?

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Oysaki herşey Instagrama atacak kadar güzeldi

.