BİR VARMIŞ BİR YOKMUS DİYE BASLAR HER MASAL BENİM MASALÏM SADECE YOKMUŞLARDAN İBARET

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Sevgi

Yağmurdan kaçarken doluya tutulan bir kızın... Siyahken beyaza karışan bir adamın... Nefretin aşka dönüştüğü , Karanlığa hapsolmuş bir adamın kendi karanlığına hapsetmiş bir kızın hikayesi. O gün yağmurdan kaçıp evine varmak isteyen Eylülün , her şeyden habersiz onu bekleyen bir süpriz olduğunu bilmeden evinin yolunu hızlı adımlar ile tutmuştu. Bir anda kendini karanlıklarla dolu bir adamın elinde oyuncağı olmuştu. Mavinin her tonu sanki gözlerinde birleşmiş gibi. Gökyüzünde özgürce uçmak isteyen balık gibi , bir kuşa can vermek isteyen okyanus gibi. Gözlerinde ki korkusuz ve cesur bakışlarıyla iki dudağını hareket ettirdi. "Şimdi seninle bir oyun oynayacağız " dedi. Ne kadar korkmak istemesem de deli gibi korkuyordum. Kalbim göğüs kafesimden çıkacak kadar atarken , nefesim düzensizleşmiş di . Gözlerim ürkmüş yavru bir ceylan gibi bakarken " Ne oyunu ?" diye sordum. Üst dudağı hafif yana kıvrılarak gülümsemişti. Ben hala cevap beklerken bir anda ciddileşerek çatık kaşlar ve okyanusu andıran mavi gözler eşliği ile cevap verdi. "TEHLİKELİ OYUN"