Bir kız, özel güçleri olan ve tüm hayatı boyunca 'ucube' diye adlandırılmış bir kız...Lauren Harris. Sarı saçları, buz mavisi gözleriyle küçük bir kafenin sahibi olan Lauren erkek kardeşi Arthur ile yıllar önce terk edildiği ailesinden kalan evde yaşıyordu. Tek sığınakları yaşlı büyükanneleri Karen'dı. Yaşlı olmasına rağmen içinde küçük bir kız çocuğunun neşesini ve hayat sevincini barındıran Karen, küçük kızının özel güçlerini umursamadan onlara kol kanat germişti ve büyük olan kalbinin kapılarını bu iki yolunu kaybetmiş çocuğa açmıştı. Ve bir adam. Adı Dean Phormant. Neredeyse bin yıldır gölgelerin karanlığına sığınarak yaşamış, yalnız bir vampirdi. Soğuk vücudundaki atmayan kalbinin görevini unutmuş, yalnızca öldürmeye ve yönetmeye odaklanmış bir katil. Ve bu iki zıt karakterin buluşacağı Harcville kasabası... Soğuk, karanlık kışları ile ışıldayan yazlara aynı anda sahne olan minik bir kasaba. Burda herkes birbirini tanıyordu ama dar sokaklarından geniş ovalarına kadar her yerinden huzur akan bu kasabanın dolunay gecelerinde ortaya çıkan iç yüzünü kim biliyordu? Kan, aşk, macera ve tehlike kokan bir serüven... Tüm bu savaşın ortasında bir aşk üçgeni... Her yer kan kırmızı olduğunda geriye sadece gece siyahı ve aşk kokusu kalacak.

Cennetten kovulmak. Zor olmasa gerek?

Deniz liseye giden gayet rutin bi hayatı olan liseli kızımız.Lakin kankası ısrarıyla gittiği cafede olanlardan sonra hiçte rutin bi hayatı olamıycak gibi görünüyor .

Kapağa merhaba deyin Spider Man -Aklıma Sıpaydim geldi.Zehir gibiyim zehir.-

EĞLENCE BURDA .. ne kadar çok yorum yaparsanız benim için o kadar iyi şimdiden teşekkürler :))

"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

© TÜM HAKLARI SAKLIDIR (Ben bile nerede olduğunu bilmiyorum) Bu adla yazılan ve içerik olarak bir ilk olan tek çalışmadır. Taklitlerinden sakının :) :) Bakalım senin yanlış söylediğin bir şarkı bulabilecek miyim? KAPAK TASARIMI @MissBollywood 'a AİTTİR! :)