sessizliğin içindeki boşluğa adadım kendimi , varoluş nedenimi sorguladım yaşadığım bu 18 yıllık kahroluşların arasından . Yaşam demişken kim hak eder yaşamayı hayatından yıllar boyu çalınmış yaşamaya direnci kalmamış bir genç kız mı ... Yoksa hayatı zindan eden bir ruh hastası , cinsellikle kafayı bozmuş tımarhane bozgunu üvey baba mı . İşte bu benim hayatım , daha da doğrusu yürümeyen hayatımın gidişatına yön çizgimi attığım ilk adımımın son çığlık sesleri : D

"Geçmişin izleri yüzünden sevgiye ve aşka inanmayan bir adamla en büyük hayali gerçek bir aşk yaşamak olan genç bir kızın,sırlarla dolu hikâyesi.'' Melisa, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Zorluğa dair hiçbir şey bilmeyen, bu yaşına dek el bebek gül bebek büyütülen, içinde kötülüğe dair hiçbir şey olmayan Melisa'nın hayatı sürekli ev ve okul arasında geçmektedir. Ta ki beklemediği bir anda, tesadüf eseri karşılaştığı bir adam tarafından hayatı tamamen değişene dek. Kendini en büyük hayalinin gerçek olacağı bir masalın içinde sanan Melisa, yaşadıklarının aslında bir rüya olduğunu çok geç olmadan fark edecektir. Ateş, 23 yaşında sert mizaçlı bir adamdır. Zoru çok iyi bilen, bu yaşına dek bir şeyleri kazanmak için çabalayan, dünya üzerinde sevgi diye bir kavramın olmadığına inanan soğukkanlı biridir. Kendi geçmişini unutmaya çalışıp yaşadığı izleri hafızasından silmeye çalışırken karşısına çıkan geveze bir kız tüm duygularını altüst eder. Birbirine bu denli zıt iki karakter. Onlar Ateş ve Su. Biri yakmak için var. Bir diğeri söndürmek için. Peki bu savaşı hangisi kazanacak? Ya da zoru başarıp, birlikte kazanabilecekler mi? "Sana en başında bana göre olmadığını söylemiştim ufaklık.''

O okula uğramasıyla başına geleceklerden habersiz olan Selin'in heyecan dolu hikayesi... Selin ve arkadaşlarının başına gelen ufak bir aksilik ve belki de bazılarının hayatına mâl olabileceği bir okul! 18.11.2017 KORKU #2 27.01.2018 KORKU #1

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

"Bazı insanlar kendi kendilerine iyileşmek zorundadır. Kimseye yardıma ihtiyaçları olduğunu anlatmazlar, belli etmezler." Satırlara fısıldamak bir bıçak ile kalbimi oyuyormuşum gibi hissettiriyordu artık. Bir zamanlar anlaşılmak ümidiyle, satır satır acıyı davet ediyordum sayfalara. Sonrasında o sayfaları alevle tutuşturuyor yakıp küle döndürüyordum. Sayfalarım o denli ağır geliyordu ki acı altında çürüyordu her zerrem. Bir kere bulanmıştı ellerim mürekkeple akan salt acıya, temizleyemiyordum artık. İçten dışa doğru bitiriyordum bedenimi, bir kurtçuk varmış gibi. En çok da susmaya başladığımda yitirdim kendimi. Acıyı içimden satırlara akıtmaya çalıştım. Susmak ağır gelmişti bünyeme, eziliyordum konuşamadıklarımın altında. Bir insanın sustukları bu kadar acıtıyor olamazdı. Farklı bir acı vardı, tarif edilemeyecek kadar derindeydi. Sanki bütün iç organlarımı birer birer eziyor gibiydi. Ezildikçe bedenimin kapladığım alan küçülüyordu, cenin pozisyonunda görünmez olmaya çalışarak kendime sığınıyordum. Tek istediğim görünmez olup herkesten uzaklaşmaktı. Yetmeyince duvarlar örmeye başladım her gece. İlmek ilmek, sıkı sıkıya duvarlar. Bir nevi dış dünyanın acısını içeri almak istemiyordum, bunun için alan oluşturuyordum. Bilmediğim şey ise en çok zararı kendi kendime verdiğimdi, bunu da öğrenmiştim artık. Aynanın karşısına geçtiğimde duvarlardan ibaret, umutsuz, sevgisiz, yalnızlığa aşık, sessiz bir kadın görüyordum . Halimden memnundum bir yerde, çünkü kimseye ihtiyacım olmadığını anladığım noktada dış dünyaya karşı daha da güçlenmiştim. Güçlüydüm artık. Sadece dış dünyaya gösterilen bir güçtü bu, içimde hala dizlerini kendisine çekip göz yaşlarını koluyla silmeye çalışan küçük kız vardı.

Sıradan bir genç kız olan Ada Çağlar, Kızların belalı gözdesi Giray Ateş, Ada'ydı o. Uçsuz bucaksız bir okyanus da terk edilmiş bir ada. Annesiz ayakta kalabilmeye çalışan genç bir kız. Babası olmasına rağmen bu hayatta ki sevincini kaybetmiş küçük bir kız çocuğu. Babasıydı bu hayatta kalma sebebi, babasıydı bu hayata karşı dimdik durmasının sebebi, yoksa şimdiye dek ölüme kucak açacaktı. Bu iğrenç dünya da annesi bir başına bırakmıştı. 16 yaşındayken ve annesine bu kadar muhtaçken içinde ki boşluk tarif edilemezdi. 18 yaşında olmasına rağmen anne özlemi çekiyordu ve çekmeye devam edecekti. Karanlıktan korkmazdı. Çünkü yolunu aydınlatan bir ışığı vardı. Düşmekten korkmazdı. Çünkü her zaman arkasında desteği vardı. Peki, şimdi ne değişmişti? Hem karanlıktan korkuyordu hem de düşmekten. Çünkü onu tutan bir el kalmamıştı bu dünyada. 《•》 Onların tanışması tesadüf değildi. Tamamen intikamla oldu. Giray, Ada'ya kötü davranırken bir taraftan da yavaşça aşk rüzgarları tenine çarpıyordu ama o bunu fark edemeyecek kadar içi intikam arzusu ile dolmuştu. &&& Başka gezegenlerde hayat var mı, diye merak ederiz. Sanki bu gezegende yaşamayı becerebilmişiz gibi... KAPAK TASARIMCISI; @holanriss çok ama çok teşekkür ederim.

Hazal, babasının ölümünden sonra annesi ve abisiyle birlikte İzmir'e taşınır. Orada gideceği kolejin sahibinin oğlunun gazabına uğrayacak yeni kişidir. Batu ve Hazal'ın birbirlerine olan nefreti ne zaman aşka yol açacak? Aşk ilk hangisini yakalayacak?

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.