Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Bol +18 içeren harika bir kitap içine girince bir daha çıkamayacaksın! ''Gece!Dur nereye?'' ''Seni ilgilendirdiğini sanmıyorum Ateş'' ''Sen benimsin'' ''Bu böyle olmamalı'' ''Benim olan her zaman benimdir!''

''Ne demek hiçbir şey? Az önce ellerinden ale-'' lafımı bitiremeden eliyle ağzımı kapayıp arkama geçti. Beni yürütüp hemen önümüzde olan kızlar tuvaletine götürdü ve kapıyı kitleyip ağzımı serbest bıraktı. Arkamda durmayı kesip önüme geldiğinde tek kaşımı havaya kaldırmış ağzım açık bir şekilde ona bakıyordum. ''Evet ellerimden alev çıkardım. Fakat her insanda olmayan bir özellik olduğu için, her önüne gelene söylersen senin ya deli olduğunu, ya da şaka yaptığını düşünürler. Emin ol sende yapabilirsin. Sadece çalışmak gerekiyor.'' dedi. Olayları idrak edemediğimde gözlerini devirip iki elini omuzlarıma koydu ve ''Bak, ben element koruyucusuyum. Sende öylesin. Biz element koruyucuları 1 tane element kontrol edebilir ve istediği her şeyi yapabiliriz. Ben ateş elementinin koruyucusuyum. Ateşle istediğim her şeyi yapabilirim. Sende su element koruyucususun. Anladın mı?'' diye sorduğunda kafamı hayır anlamında salladım. Burada neler dönüyordu acaba? Ne saçma bir şakaydı bu böyle! Bir anda böyle bir zamanda ne elementiydi?