Ο Θάνος Αλεξίου είναι επιτυχημένος γιατρός, εθισμένος στη χλιδή, τα φλερτ και τις ατελείωτες βραδιές χωρίς αύριο. Έχει παραιτηθεί από την ιδέα της αγάπης-ή τουλάχιστον έτσι λέει στον εαυτό του. Για τους άλλους είναι το αιώνιο «κακό παιδί». Για τον ίδιο, είναι απλώς ασφαλής πίσω από ένα τείχος που χτίστηκε από πληγές. Η Κυβέλη Παπαδοπούλου δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Εσωστρεφής, ρομαντική, λάτρης των βιβλίων και της ηρεμίας, ζει σε έναν κόσμο που πιστεύει ακόμα στον μεγάλο, αληθινό έρωτα. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ρεαλισμό, εκείνη βλέπει πιθανότητες. Όταν η μοίρα φέρνει κοντά δύο κόσμους που δεν έπρεπε ποτέ να συναντηθούν, τα πάντα ανατρέπονται. Μπορεί η Κυβέλη να διδάξει στον Θάνο τι σημαίνει να νιώθεις αληθινά; Ή μήπως θα είναι εκείνος που θα τραβήξει την καρδιά της στον δικό του κόσμο, γεμάτο πειρασμούς; Μια ιστορία για το πώς ο έρωτας μπορεί να σε βρει εκεί που δεν τον περιμένεις-και να σε αλλάξει για πάντα.

Σε έναν κόσμο γεμάτο από πρόθυμες γυναίκες, η Rosie Carrington είναι μία πρόκληση για τον ακαταμάχητο και απίστευτα όμορφο Adam Mayer.Έναν άντρα που παίρνει ακριβώς αυτό που θέλει σε όλες τι πτυχές της ζωής.Αξέχαστη και ποτέ αρκετή, η Rosie είναι ένα αίνιγμα, και ο Adam δεν είναι διατεθειμένος να την αφήσει να πάει χωρίς μάχη.Η σεξουαλική χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη.Ξεκλειδώνει ευχαρίστηση που δεν ήξερε καν ότι ήταν πιθανή.Κατέχοντας το σώμα της, σαγηνεύει κάθε της σκέψη.Όμως η Rosie έχει τους δικούς της δαίμονες να πολεμήσει, και κανείς δεν τους έφερε στο προσκήνιο όπως εκείνος. Ένα αισθησιακό, συναισθηματικά φορτισμένο ερωτικό ειδύλλιο ανάμεσα στον Adam και την Rosie.Ελπίζω να απολαύσετε την καινούργια μου ιστορία....♡♡♡

Αυτός που είναι αιώνιος,παντοτινός.Κάποιος που στοχεύει στη δύναμη και τον πλούτο.Η επιτυχία το κίνητρο και η απόκτηση αγαθών, η ανταμοιβή.Το αποτέλεσμα όμως?... μοναξιά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους. Ανάμεσά τους και ένα Κρίνο, γεννημένο απο το γάλα της Θεάς Ήρας που έτρεξε στη γη,σύμβολο αγνότητας και ομορφιάς... ικανό να κάνει ένα Δάντη,να εκραγεί!

Η ΑΓΑΠΗ ...Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.