"Kokusunu içime çekerek ciğerlerimi istila ettim. Sanki o bir esrardı da ben gitgide ona daha çok bağlanıyordum. Ondan uzak durmam gerektiğini biliyordum ama aynı zamanda durmak istemiyordum. Beni kendine sardığında tüm benliğimle onunla bütünleşiyordum. Eksik kalan parçalarım böylece tamamlanmış gibi hissediyordum. Tehlikelerle dolu bir girdabın içine sürüklenmekten inanılmaz derecede rahatsızlık duysam da ona kapılmaktan kendimi alıkoyamıyordum. Karanlık bir denizin içinde boğuluyordum, o deniz beni yavaş yavaş dibe çekiyordu. Ve ben, o dibe doğru çekilmekten tuhaf bir şekilde memnuniyet duyuyordum. Çünkü denizin karanlığı aldatıcıydı. Çünkü onun ardındaki berraklığı bir tek ben görebiliyordum."

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."