Veda Caddesi'nin devamıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

"Neymiş efendim dört aylık ömrüm kalmışmış... Sensin dört ay be! Bide tomarla para istemeleri yok mu? Alt tarafı kafamdan tümör alacaksın. Çok mu zor yahu!" Derin derin nefesler alarak sakinleşmeye çalışırken aklıma gelen fikirle sinsice gülümsedim. "Belki de zengin bir iş adamını kendime aşık etmeliyim. Ölümüme dayanamayacağı için beni tedavi ettirir ve ben de kurtulmuş olurum." Arkamda bulunan tuvalet kabininden gelen kahkaha sesiyle yerimden sıçradım. Gözlerim dehşetle açıldı çünkü gelen kahkaha sesi bir erkeğe aitti. Ben sertçe yutkunurken kabinin kapısı yavaşça açıldı ve sırıtmaktan ağzı kulaklarına varmış bir oğlanla göz göze geldim. Yirmili yaşlarında duran kişi beni görünce bir kahkaha daha koyuverdi. "Bu tiple mi kendine aşık edeceksin zengin iş adamını?" O kahkahalarına devam ederken gözlerimi kısıp lavabonun kenarında duran kalıp sabunu aldım ve ona fırlattım. Tam onikiden! "Ah! Alnım." "Utanmıyor musun kızlar tuvaletine girmeye pis sapık!" Diğer sabunları da alıp tek tek fırlatmaya başladım. Sert sabunların canını yaktığı belliydi. Son sabunu da sertçe fırlattıktan sonra "Umarım benim gibi çirkin bir kıza aşık olursun!" diye beddua etmeyi ihmal etmeden hızla oradan çıktım. Kapıyı sertçe kapattıktan sonra kapının üzerinde bulunan 'Bay WC' yazısına bakıp arkamı dönüp yürümeye başl- Bir dakika! Ne Gözlerimi ovalayıp yanlış görüp görmediğimi anlamak için tekrar yazıya baktım ama yanlış görmüyordum. Kapıda 'Bay WC' yazıyordu. Eyvah! [12.07.19 - 5. #Komik ] ~20.08.18~

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

"Tutun şunu! Kaçıyor! Mücevherlerim... Seni soysuz hırsız!" "Ben 2015'in Robin Hood'uyum.Yaptığım hırsızlık değil..."

#Wattys2017 Büyük Buluşlar Kazananı Her gün gizli numaradan alınan mesajlar. Kimse mesajları kimin gönderdiğini bilmiyor. Tanımadığınız biri sizin hakkınızda en çok ne kadar bilgiye sahip olabilir ki? İsimsiz; Tehlikeli sularda yüzüyorsun Dolunay ve boğulman an meselesi. Benim karşımda durursan celladın, yanımda durursan koruyucun olurum. Sen benim kurtarıcımdın, ben senin yok edicin. Beyhudeydi çabalarımız zira hayat bize iyi olmamız için bir şans tanımamıştı asla. Yücel Karahanlı; Ölemezsin çünkü ben yaşamanı istiyorum... Gidemezsin çünkü ben kalmanı istiyorum... Bizim ruhlarımız yaralarımız olmadan yaşayamazlar bu yaralar onların bir parçası haline geldi bile. İstesek de onlardan kurtulamayız asla. Dolunay Ünal; Acılarımdan bir zırh yaptım kendime, hayal kırıklıklarımdan kalkan, öfkemdense silah. Böylelikle insanlar canımı yaktıklarında beni yok edeceklerini zannederken ben daha da güçleniyorum. Acıyla harmanlanan ruhumun yakarışlarıydı çektiğim tüm bu acılar. Lakayttı kalbim çektiğim acılara zira ruhum üstelemişti acılarımı.

Küçük bir çocukken bir oyuncak bebeğim olsun isterdim. Geceleri ona sarılıp uyuyabilirdim. Saçlarını kesip boyayabilirdim, ona kıyafetler dikebilirdim. Gerçekten yaşamıyor olsa da benim en yakın arkadaşım olabilirdi. Ama benim hiç oyuncak bebeğim olamamıştı. Ben hiç bir zaman oyuncaklarla oynayamamıştım. Çünkü ben daha küçük bir çocukken elime oyuncaklar yerine silahlar verilmişti. Masallar dinlemeden büyümüştüm, kimse bana hayatın gerçeklerini anlatıp öğretmemişti. Bana öğrettikleri şey dövüş teknikleriydi. Kimse bana nasıl daha iyi bir insan olacağını öğretmemişti çünkü bana öğretmeye çalıştıkları şey nasıl daha iyi bir asker olacağımdı. Vaktimizi eğlenmeye harcamak yerine daha iyi bir ajan olmaya, daha iyi bir asker ve daha iyi bir suikastçı olmaya harcamalıydık. Daha iyi atış yapmak için uğraşmalıydık. Daha iyi nişan almalı daha iyi dövüşmeliydik. En iyisi olmak için her şeyden vazgeçip sadece çalışmalıydık. Hayal kurmak yasaktı. Sevmek yasaktı, bağlanmak, değer vermek yasaktı. Kimse kimseyle arkadaş olamazdı. Arkadaşlık duygusal bir bağdı ve bizim bir bağ kurmamız yasaktı. İzin verdikleri tek şey silahlarımızın en yakın arkadaşlarımız olmasıydı. • "Tatlı, pembe bir hikayemiz olmamıştı hiçbir zaman. Doğduğumuzdan beri karanlık bizi içine hapsetmişti ve ilginç olan ise biz artık aydınlığa çıkmak istemiyorduk. Karanlık bizim evimizdi. Biz artık burada yaşamayı öğrenmiştik. Bu bizim hikayemizdi. Canavar olmaya terk edilmiş küçük bir kızın ve vahşi olmaya zorlanmış minik bir kurdun başka bir hikayesi."

Amy, normal, sıradan, hatta gayet sıkıcı bir kızdır. Ta ki, kendisinden garip şeyler yapmasını isteyen CIA'e bulaşana dek. Yapması gereken tek şey, bahsettikleri kişiyle her gün vakit geçirmek, ona arkadaşı gibi yanaşmaktır. Casusluk yapacağı kişi kendisini sinir eden, dalga geçen, ukala biri olsa bile. Amy, tek kuralı ihlal eder; "işe duygularını karıştırma!"

Bela Serisi 1 17 güzel bir yaş. İlk aşkların yaşanacağı, güzel dostlukların kurulacağı... Şey, yani genelde.. Bu hikaye genellemelerin dışında kalıyor tabi. Eylül 17 yaşında ailesini kaybedince büyük gerçekle tanışıyor. Kandırılmış olduğu gerçeği... İşin kötü tarafı kandırılan sadece o değil.. Bu hikayede herkes yalancı.. Bu hikayede herkes bir şeyleri gizleme peşinde.. Bu hikayede karakterlerimiz hep çift kişilikli... Hadi buzdağının görünmeyen kısmına birlikte bakalım😉 #37 Mizah

.