"Δεν υπάρχει ελπίδα για εμένα..." Λέει και τον κοιτάζω με ένα χαμόγελο στοργής. "Για όλους υπάρχει ελπίδα.Και στο λέει αυτό ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο." Του λέω ενώ στο τέλος αφήνω ένα μικρό γελάκι και κοιτάζει τα χείλη μου. "Γάμα το..." Λέει και τότε ενώνει τα χείλη μας με ένα φιλί... Το υπέροχο εξώφυλλο είναι από την αγαπημένη heart_ticket

Ο θάνατος τος γονιών της την συγκλόνιζει.. Κατηγορεί τον εαυτό της για αυτο. Μενει πλέον με μονη οικογένεια τον αδερφο της και την λύπη της. Το ονομα της... Έλενα Ο θάνατος των γονιών του τον πονάει αλλα σαν αδερφος πρεπει να στηρίξει την αγαπημένη του αδερφη που κατηγορεί τον εαυτό της για οτι συνέβη...Εκτος αυτου ομως πρεπει να κρατήσει κρυφό το μυστικό που τόσα χρονια κρύβει.Το ονομα του..Αγγελος Μετα τον θανατο των γονιών του κολλητού του γίνονται ακομη πιο καλοι φίλοι και στηρίζουν ο ένας την αλλον.. Πηγαίνει πιο συχνά σπιτι του για να του κανει παρέα και να γελάσουν.. Βλέπει εκείνη...την Έλενα... Και χωρις να την γνωρίζει νιώθει εαν απύθμενο μισος για εκείνη; Ή μήπως την γνωρίζει;;το ονομα του...Αρης Μετα τον θανατο των γονιών της κολλητής της πηγαίνει πιο συχνά σπιτι της και της κανει παρέα. Αθώα και χαριτωμένη γνωρίζει εκεινον... Τον Αγγελο και τον ερωτεύεται χωρις να ξερει τι μυστικά κρύβει.. Οι πιο αθώοι ομως συνήθως την πληρώνουν... Τι θα γινει τελικά; Το ονομα της... Νινα Δυο παράλληλες ιστοριες για το πως ένας θανατος μπορει να φερει τα πανω κατω στη ζωη των ανθρώπων... Καλα ,κακά,γέ

"Είμαι κόρη σου... Και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις..."

Αδαμαντία:ένα κορίτσι ντροπαλό, όμορφο, έξυπνο αλλά όχι τόσο δυναμικό από τότε που άρχισε να δέχεται μπουλινγκ. Άλεξ:ένα αγόρι όμορφο, έξυπνο, πολύ δυναμικό και μπλεγμένο σε πολλά, που κάνει μπουλινγκ στην Αδαμαντία. Τι θα γίνει όταν αυτά τα τόσο διαφορετικά άτομα ερωτευτούν ο ένας τον άλλον; Θα καταφέρουν να είναι μαζί ή θα αποδειχθούν ο ένας η γλυκιά καταστροφή του άλλου;; Please don' t coppy the story❤️ #2 στο bullying ❤️

Άλλοι αλλάζουν σχολεία. Εγώ άλλαξα ολόκληρη ήπειρο. Από Αθήνα βρέθηκα στο Μόντρεαλ του Καναδά. Μένω με τα ξαδέλφια μου και την θεια μου, και τον θείο μου. Μακριά από τα παλιά. Κι όμως δεν ξέφυγα από τις νέες γνωριμίες, νέες φιλίες, νέες ίντριγκες.

Ήμουν γεμάτη αίματα. Ήξερα πως έπρεπε να φύγω από εκεί το συντομότερο. Η αστυνομία θα είχε ήδη ειδοποιηθεί. Θα έπρεπε να μιλήσω... Να πω τι είχε γίνει τι θα έλεγα; Σηκώθηκα και έφυγα τρέχοντας. Δεν έπρεπε να με βρουν εκεί. Σκούπισα τα χέρια μου πάνω στην ματωμένη μπλούζα μου και προχώρησα αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω που με κοιτούσε με γουρλωμένα τα μάτια. Οι σειρήνες των περιπολικών ακούστηκαν και εγώ επιτάχυνα το βήμα μου μπαίνοντας σε ένα δρομακι ώστε να φύγω μακριά από την αστυνομία. Δεν έπρεπε να δουν. Δεν έπρεπε να με βρουν. «Αστυνομία... ψηλά τα χέρια» άκουσα μια φωνή πίσω μου και πάγωσα. Μια φωνή τόσο γνώριμη... τόσο οικεία. Γύρισα με τα χέρια μου ψηλά και τότε τον είδα... Ήταν εκείνος... Ήταν ο άντρας που αγαπησα οσο τίποτα ο οποιος είχε σηκώσει το όπλο του και με σημάδευε με ένα βλέμμα όλο απορία. Cover by LittleBlckBubble62

"Τώρα γιατί το έκανες αυτό;" "Γιατί μόνο εγώ θα βλέπω τις sexy φώτο σου και το tattoo σου! Και κάποια στιγμή θα πηδιόμαστε όντως όπως έλεγα και στον σερβιτορούλη" Το τελευταίο το ψυθιρίζει στο αυτί μου και μου δαγκώνει τον λοβό. Ανατριχιάζω ολόκληρη. Πώς έχει τέτοια επιρροή πάνω μου; ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΞΕΡΑΚΙ;;; "Αυτά δεν ήθελες;" ρωτάει και μου δίνει το κουτί με τα δημητριακά. Πιάνει τον έτοιμο πια καφέ του και μου κλείνει το μάτι. " Ααα και πού' σαι...πιο μακριά σορτσάκια την επόμενη φορά, εντάξει μωρό μου; Δεν είσαι μόνη σου εδώ" Έχω μείνει στήλη άλατος, αλλά ενα χαμόγελο μου ξεφεύγει. Να δούμε στο τέλος ποιος θα παρακαλάει ποιον... Εξώφυλλο: @surnair

Σύντομη αλλά ηρωική η ζωή της Αθηνάς Χατζηεσμέρ, που δολοφονήθηκε στην ηλικία των δεκαεφτά ετών. Παιδί προσφύγων, έμενε στα Νέα Γερμανικά Σφαγεία, σε ένα φτωχικό σπίτι και παρά την φτώχεια έζησε όσα θα μπορούσε να ζήσει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Μέχρι που ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του '40. Η ίδια εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και έγινε μαχήτρια. Μέχρι που την κατέδοσαν και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς το 1944, δέκα μέρες πριν την απελευθέρωση. Στη σύντομη ζωή της ένιωσε τις χαρές του έρωτα, την ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και θέριεψε το πάθος της για την ζωή. "Έρχεται η απελευθέρωση, σιμώνει! Και τότε στα γαλάζια ταμπελάκια των δρόμων θα μπουν τα ονόματα των δικών μας ηρώων. Οδός Ηλέκτρα Αποστόλου, οδός Νικολάου Σουκατζίδη, οδός Γιάννη Ιωακειμίδη ετών 17. Και σαν περάσει λίγος καιρός ακόμη θα αλλάξουν κι αυτά μαζί με ολάκερο τον κόσμο. Ανάγκη για ήρωες δεν θα υπάρχει πια. Τα παιδιά θα παίζουν μπάλα στη συμβολή των δρόμων ευτυχίας και λαού." (Απόσπασμα από τον θεατρικό μονόλογο: Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17)

"ₙₒₜₕᵢₙg ᵢₛ ₘₒᵣₑ dₐₙgₑᵣₒᵤₛ ₜₕₐₙ ₐ bₒy wᵢₜₕ cₕₐᵣₘ" "Τι θες παλι;" τον ρωτάω αγανακτισμένη. "Να μείνεις μακριά του!" "Γιατι;" "Γιατί το λέω εγω!" "Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κανω;" σταυρωσα τα χέρια μου κάτω απ'το στήθος μου. Με πλησιάζει επικίνδυνα. Πισωπατω ώσπου η πλάτη μου ακουμπάει τον τοίχο. Βάζει τα χέρια του δίπλα απ'το κεφάλι μου και κολλάει τα σώματα μας.Τον βλέπω να σκέφτεται για λίγο. "Γάμα το!" λεει τελικά και σε δευτερόλεπτα τα χείλη του έχουν συγκρουστεί με τα δικά μου. ×Don't copy the story× ▪All rights reserved From:@_DonutINA_ plot shop

Απαγορευμένη αγάπη. Εξευτελιστικά πλούσιοι νέοι και επικίνδυνοι αγώνες μποξ. Ένα χαμόγελο πλασμένο απ'τον Διάβολο και μια συμφωνία που απειλεί να αλλάξει δυο ζωές για πάντα. Ένα κρυμμένο μυστικό, θαμμένο στα έγκατα της έπαυλης Pierce. Στο παιχνίδι του έρωτα, υπάρχουν, τελικά, νικητές;