Bay muşmula suratlı ve Bayan medusanın aşk, kışkançlık ve tutku dolu hikayesi... Küçük bir iyilik insanın hayatını ne kadar değiştirebilir? Peki ya sert soğuk ve korkutucu bir adam aşkı nasıl bulabilir? İnatçı ve zorlu bir kadın aşkı nasıl kabullenir? Her şey bir yana, peki buz tutmuş bir kalp yeniden atmaya başlayabilir mi? Yakışıklı ve sert Bartu Paksoy sanıldığı gibi acımasız bir avcı mıydı? Peki ya Mina Işık aşkın tuzağına düşecek kadar saf mıydı? Hiç sanmıyorum. Ee ne demişler ava giden avlanır. Mina, nasıl olduğunu anlamadan sırların içinde buldu kendi. Ne yapsa nasıl davransa doğru olurdu ki? Ah hele o gerçeklerle yüzleşmek ne derece kolay olacaktı? Kime güvenmeliydi? Olması gereken yer neresiydi? ♦'Medusaya herkes hayran yaklaşınlarda bulsunlar belalarını. Ben bile bulmuşken belamı'♦ Herşey bu kadar basit miydi peki? ©Tüm Hakları Saklıdır©

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu. Şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. O dolgun dudakları loş ışıkta bile âdeta bir güneş gibi parlıyordu. Ona baktıkça bedenimdeki yangın beni iyice sardı ve içimden geçenleri yakarırcasına söyledim: "Yakıyorsun, Zeynep! Alev alev, cayır cayır yakıyorsun!" & Kokusunda can bulduğum, sen benim uçurumum olacaksın... Yayınlanma tarihi: 17 Aralık 2017