Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Karanlık ormanın içinde koştu Darcilia. Arkasından kaç kişinin geldiğini bilmiyordu. Gözlerinden düşen yaşların ardı arkası kesilmiyordu. Ne yapacağını, nereye gideceğini bilmiyordu. Yerdeki küçük bir taşa takılıp yere düştü. Evren bile artık onun yaptığı kötülükleri kaldıramayacak duruma gelmişti ki ona yardımcı olmaktansa, kötü adamların eline veriyordu. Ellerine batan kurumuş yapraklar, yumruk haline getirdiği avuçlarının içinde çıtırdayarak kırılırken arkadan gelen bağırış seslerini duyup ayaklandı. Yalpalayarak tekrar koşmaya çalıştı ama bacakları ona ihanet ediyordu. Belki de arkadaşının bacağına sapladığı hançerdi bu kadar canını yakan. Ya da öldürdüğü doğmamış bebekti böyle karnını ağrıtan. Yürümeye çalıştıkça kalbine daha da batan ağrıyla derin bir nefes alıp bir ağacın yanında dizlerinin üstüne çöktü. Artık nefes almak istemiyordu. Nefes almak ona acı verir olmuştu. Yok ettiği ailelerin âhı mıydı bu? Yoksa gözünü kırpmadan yerle bir ettiği krallıklar mı? Tekrar kalkmasıyla boğazına yapışan bir elle ağaca çakıldı. Ayakları yerden kesilirken elleri istemsizce boğazına gitti. "Bana ihanet ettin." Nefes almak için ayaklarını sallamaya başladı. "Bana olan ihanetini onlarla ödeyeceksin." "Her biriyle."