"Fırtına ve Memleket gözlü kadın" Yedi yıl... Yedi sene boyunca bir kere bile adını anmadım, bir kere bile görüşmedik Ama her gece sesini duydum içimde. Şimdi karşımdaydı. Rüzgar aynıydı, dağlar aynıydı Ama biz başka bir şey olmuştuk. "Elinde ne varsa sık," dedim. "Sessizliğinden daha az yakar." Aşk, intikam ve vatan öyküsüdür. ******* Dağhan İdris Tüfekçi & Zülal Arga (Yetişkin içerik)

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.

❝Ve Tanrı, kadını yarattı.❞ Örümcek ağına takılı kalmış hayatlar; sıfırıncı noktada başlar. Bir kadının gazabı işkenceye dönüşüyorsa bu sizin kurduğunuz oyunun sonu demektir. Yakanızı bırakmayan ve şeytanın tutsağı olmuş, ipleri bileklerindeki intihar izini taşıyan elleriyle boğazınıza bir yılan gibi sarılır. Bırakmaz ölene dek. Öfkenin soluğunu taşıyan o gözlerdeki yabancılık ensende hissettiğin karanlık. Kukla mı olmak istersin yoksa kuklacı mı? Moskova da Eflak Akademisi'ndeki peş peşe tıpkı bir silah gibi patlayan yalanlar ve yalanları takip eden kısır döngü karşı konulamaz gerçekleri altın tepside sunuyor. Kendilerini Tanrı olarak gören hükümetin sahip olduğu bu yalanlar artık bir yılan kadar sinsi, gerçek olamayacak kadar da yoksun. Yer altı dünyasına kadar uzanan, nehir gibi akan kanın içinde boğulan bu gerçekler kasırgayla büyük bir yıkımı getireceğinden bihaberler. Tutkuyla atılan adımların götürdüğü yer Azrail'in ölüm kokan kolları, kıyametin başlangıcı. Günahkâr yabancı şimdi senin yeni savaşın, hatıralarının en büyük düşmanı. Kan kokan bileklerinden bir düğüm oluştur, o düğümle karşındakini kendine boyun eğdir. Savaş, bunu gerektirir. 28 haziran 2024🕷️

(Mahalle kurgusu) "Beni iyileştiremezsin Kadir, vazgeç! Ben kendimi bile sevmekten acizken seni sevmeyi beceremem. Yol yakınken bırak beni!" "Sen benim çocukluğumsun, gençliğimsin! Bana hayatımdan vazgeçmemi söylüyorsun, bunu nasıl yapsın bu Kadir? Elimi tut Asya! Tut da sana, beni sevmeyi öğreteyim..."

Serdar Akılçelen, yetenekli, cesur ve hayatının en önemli beş yılını ülkesine adayan sadakat dolu bir Savaş Pilotudur. İlk görev yerinde hiç beklemediği bir anda fazlasıyla güzel ama aynı zamanda öfkeli bir kadın hayatına girer. O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. (Blackout'dan tanıdığımız Serdar'ın hikayesi)

(+18 İçerik,yaş farkı vb.unsurlar bulunmaktadır) Artık biliyordum bana yaklaştığını kokusu bile hissediyordum . İri çok iri elleri belimi sardı kafasını yine saçlarıma gömdü,yine yaptığım işi unuttum sahi ben ne yapıyorum şu an ...Elleri yavaş ve usta hareketlerle karnıma doğru gelirken benden çok ama çok uzun boyundan dolayı eğmek zorunda olduğu kafası da saçlarımı köşeye verdi ve bu sefer boynumu koklamaya başladı .Dur demem gerekirdi ama ben diyemiyordum yanlıştı çok yanlıştı... Uyuşmuş gibi hissediyordum sanki ayak parmağından saçlarımın her bir teline kadar vücudum karıncalanıyordu tam ağzımı açmışken sert sesiyle benden önce davrandı " Yalvarıyorum kaçma artık benden dokunmama izin ver" sesi acılı ve inler gibi çıkmıştı elleri yavaşça pantolonumun üstüne bıraktığım tişörtten kadınlığıma doğru çok yavaş bir şekilde ilerliyordu dur diyemiyordum yanlıştı ama lanet olsunki istiyordum kendimden iğreniyordum ama karşıda koyamıyordum gücüm çekilmişti eli hafifçe baskı yapınca nefesimi tuttum "Asaf abi" devamını getiremedim "şşştt küçüğüm abi yok abi yok" dedi "ama ..." demeden kadınlığıma iri eliyle öyle baskı yaptiki gözlerim yandı dilini hafifçe kulağıma değdirdi ve beni yakan o soruyu sordu "minik tüylerini alıyor musun Küçüğüm?" lal oldum buna nasıl cevap verilirdi ama eli rahat durmuyordu bilerek yapıyordu beni köşeye sıkıştırmak için başarıyorduda elleri çok ustaydı kaç saniye veya dakika geçti bilmiyorum tekrardan sert sesi kulağıma geldi "Hmm ?" dedi sadece birden ağzımdan "evet yani" diye bir cevap çıktı o an eli yine baskı yaptı tekrar nefesimi tuttum ve son darbesini vurdu "Alma Küçüğüm o tüyleri hissetmek istiyorum tatmak istiyorum ve sana Yemin olsun ki yapıcam o gün ikimizden geriye hiç bişey kalmayacak " birden sertliğini sert bir şekilde küçük kalçalarıma vurdu

Bedenine öpücükler konduran adam, inip kalkan göğüslerine geldiğinde aralarındaki sınırı, sutyenini indirerek yok etmişti. Göğüslerine bakmadan önce sırtına götürdüğü parmaklarıyla açılması gereken kopçayı da açmıştı. Yavaşça üstündeki parça kayıp adamın parmaklarına teslim olurken, başının üzerinden etrafa fırlatılmıştı. Adam ancak o an karşısındaki manzaraya bakmıştı. "Neden yasak olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum fındık," derken gözlerindeki arzuyu gizlemeden büyük bir şevkle kadına bakmaya devam ederken ona doymaya çalışıyordu. Net ve keskin bakışlardan utanan kadın, yine de ona söylemek istediklerini arsızca dillendirmekten geri durmadı. "Ama bu gece değilim!" *Hikayede +18 içerikler mevcuttur.

"Beni kiminle evlendireceksin Süleyman ağabey?" Nefesine aşk karıştı adamın, ruhuna ömür, ömrüne güzellik, yatağına nefsi uğramasada olurdu... Ölümüne İmza ismiyle yayınlanan ilk kitaptır. 20.08.2019 tarihinde yayınlanmaya başlamıştır.

Bir yangının hikâyesi. Yangının gözyaşlarının...

Yıllardır örgütün başına geçmeye çalışan babasının düşmanları yüzünden sakladığı biricik kızı Efil, bir gün villalarında çıkan çatışmayla birlikte kaçmaya çalışırken yıllardır peşlerinde olan mafya lideri Karan Kızıltuğ ile göz göze gelir. Ancak kız bilmiyordur ki karşısında duran bu mafya, onun nikah masasında terk ettiği ve türlü geçmişi olan eski sevgilisidir. Hafızasını kaybetmiş olan Efil, kendisini adı Ahu olan bambaşka bir kadın sanıyordur. Efil'i ve öldürmek için ailesini arayan Karan Kızıltuğ, hem kızın ailesini bulmak için Efil'i kaçıracak hem de ihanete uğradığı aşk dolu geçmişinin intikamını almak için kızı türlü oyunlarla yanında tutarak onu da pisliğine alet edecektir... *** "Nefretten aşk doğamaz demiştin." dedim tüm uzuvlarım acıyla sızlarken. "Haklıydın. Biz nerede başlarsak orada biteriz. Nefretin benim sonum olmasına izin vermeden ben kendi sonumu yazıyorum." "Yapma Savcı." dedi ben silahla ateş etmeden hemen önce. "İnsanlar yanılır ama ben yanılmaz demiştim ya sana, ilk defa haklı çıktın. Yanıldım. Nefret aşka dönüşürse şayet, o adamı kimse tutamaz. Aşk gerçekten her şeyi yenebilecek olan tek duyguymuş çünkü." "Duygulara yeri olmayan sen mi söylüyorsun bunu? Aşk nedir bilmiyorsun bile!" "Evet!" dedi bağırarak. "Aşk nedir bilmiyorum, tek bildiğim senin yanında kendimi kaybettiğim. Kalbimin hızlanmasını sağlayan, tek bir gülüşünle bana tüm dünyayı yaktırabilecek güce sahip olan tek kadın sensen ve buna aşk denmiyorsa ben hastayım Savcı. Ben yenildim." Bu cümlenin devamını duymaya hazır değildim. "Ben senin yenilmeni beklerken, ben sana yenildi-" Başımı ağır ağır sallarken cümlenin devam etmesine izin vermeyerek, acımadan iki el silah sesinin duyulmasını sağladım. Bedenim yere kapaklandı.