Kemanların ve harpların, her atılan odun ile daha da yükselen ateşin etrafında çalındığı karanlık bir mekândaydı. Müziğin her zaman güzel olduğunu düşünürdü ama şu an aynı düşünce içerisinde olamamasının sebebi kendisi değildi. Çalan her bir nota, boğazına sarılan bir el gibi hissettiriyordu. Çalan her bir nota; tutsaklığının, mutsuzluğunun ve gün boyunca ağzından çıkan milyon çığlığın nedeniydi. Zaman hızla geçiyor, notalar sürekli olarak çalıyor, ateş ise birilerini içerisine almak için can atıyordu. Beyaz elbisesi, bu karanlık odaya geldiği her zaman kirlenirdi ve uzun süre yıkanmazdı. Geçirdiği onca ay, birkaç metre karelik bir oda ile kısıtlıydı. Her o odaya girdiğinde üzerine gelen bir şeyler olduğunu hisseder; çığlık atmak ve yerlere vura vura ağlamak isterdi. Ama yapamazdı. Onu baştan yaratacak ve daha güçlü kılacak gözyaşları ve çığlıklar; daha güçlü olmasın diye engellenmişti. Ama bunu geri almak için ant içmişti.

İlk albümünün proloğunda hayatı boyunca üzerinde emeği geçen neredeyse herkese teşekkür ediyor ve diğer albümlerinin prologlarında tamamen albümün ona kattığı hayat dersini ve bu ders ile albümün temasının ilişkisini anlatıyor. - O kadar çevirmişim bari burda dursun deyişim sonrasında her yeni albümü çevirme geleneğime döndü

içimdeki şeytan susmuyordu

o gece poseidon okyanusta boğuldu