Hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Ne iyiler göründüğü kadar iyi, ne kötüler göründüğü kadar kötü... × × × "Neden bu kadar sakinsin?" Gözlerime gelmeyen gözyaşlarıma teşekkür ederken omzumu silktim. "Ne yapmamı bekliyorsun? Sana bağırıp çağırmamı mı?" "Yani, evet. Yanına gelirken öyle ihtimalleri hesaba katarak gelmiştim." Gülümsedim. "Nefret bile etmediğim insana bağıramam. Hem sana bir şey söyleyeyim mi?" Nefesimi verirken gözlerimi kapatıp açtım saliselik bir zamanda. İşaret parmağımı kaldırarak göğsüne bastırdım artık ilk günki gibi parlamayan mavi gözlerinin derinliklerine bakmaya çalışırken. "Benim en azından bir kalbim var. Ama sende o da yok. Kalpsizsin sen. Ve bir şey daha söyleyeyim mi?" Ruhsuz bir gülümseme yerleşti yüzüne, işaret parmağımı biraz daha bastırırken göğsüne. Parmağımın altında hızla atan kalbi, söylediklerimi inkar etmek istiyormuş gibiydi sanki. "Kalbi olmayan insanlar, sürünürmüş..."

Rüzgar... Yıllar önce yaptığı bir yanlış yüzünden başına bela almış ve bu beladan kurtulmak için çok yanlış bir yol seçmiş adam. İpek... Canından çok sevdiği kızı Melisa'ya hayatını adamış, kalbi büyük acılar altında ezilmiş bir kadın. Kader... Bu iki insanın sırtına taşıyamayacakları yükler bindirmiş ve sırf onlar mutlu olmasınlar diye oyunlar oynamış. Peki AŞK? Kaderin isteğini alt edecek mi? Yoksa sonları çok farklı mı olacak? * * * "...Bak yeniden başlayabiliriz, geriye dönebiliriz." İpek şaşkınca Rüzgar'a baktı. "GERİYE DÖNMEK Mİ?" dedikten sonra gür bir kahkaha attı. Bir kaç saniye güldükten sonra birden ciddileşti. "ASLA! Bir daha asla o hatayı yapmayacağım." diyerek boynundaki kolyeyi hızlıca tutup kopardı ve Rüzgar'ın yüzüne fırlatıp yürümeye başladı. Bir kaç adım atmıştı ki Rüzgar'ın ardından "Asla asla deme İpek! Klişe bir söz belki ama haklılık payı çok fazla." dediğini duysada dönüp bakmadı. Şu anda yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. * * * TAMAMLANDI ✔ •GDA•