Güneş bir gün başındaki ağrıyla uyandığında merdivenlerden düşmüş olduğunu görür. Etraf epey dağılmış ve dün ki geceyi hatırlamıyordur. Geçmişteki yaşantısından unutulan birkaç anı tüm kilit noktalarıda beraberinde götürür. Zamanla zihninde çağrışan bu hatıralar olur olmadık yerde karşısına çıkınca beklenmedik sonuçlar doğurur. Bu olayın arkasındaki kişiler ve tanıştığı yeni insanlar hayatının yönünü epey etkileyecektir. İşte benim hikayem bu, sizinle birlikte zihnimin tenha köşelerinde ki hatırlayamadığım bu acıları zamanla hep beraber aşabilecek miyiz? Bunu hikayeme bir şans verip okursanız öğrenebileceksiniz.. ~Güneş'in kayıp hikayesi

LÜTFEN ÖNERİ REHBERİNİN İLK BÖLÜMÜNDEKİ ŞARTLARI UYGULAYIP BANA MESAJ ATINIZ. Burada herkesin birbirine destek sağlayıp katkı verdiği ve samimi olduğu bir ortam planlıyoruz. Yazdığın hikayeleri hem eleştiri niteliğinde öneriler vererek paylaşıyor hem de hikayenin tanıtımını yapmış oluyoruz. Sadece yorum yapman ve paylaşılan hikayelere bakıp destek olman yeterli. Gerekli şartlara uyduğun takdirde senin de hikayeni paylaşıp daha çok tanınmasını sağlayabilirim. Hadi sen de bize katıl!

Beş arkadaşın tatile çıkmasıyla başlayan hikayede başrol Deniz'in, hayatının sırrından hiç haberi yoktur. Tesadüf eseri bu sır hakkında ipucu bulur ve sırrın bu tatille ortak bir noktada buluştuğunu çok sonradan öğrenir. Bu hikayede herkesin farklı acıları var. Ama şunu biliyorlar: Yaraları ancak sevgi sarabilir. Bu yüzden kocaman kalpleri ve sımsıkı dostlukları var.

Kokuyla bazı anılarımız zihnimizde canlanır, peki ya sizin yaşamadığınıza inandığınız anılar canlanırsa ne gibi sonuçlar olur?

...Bir yudum alıp "Çok düşünüyorum, biliyor musun?" dedim. "Neyi?" demedi. Sanki sorgulanmayı sevmediğimi bilircesine sorgulamadı beni. Onun yerine " Çok düşünmek ne kadar iyidir bilemem ama düşünmek hiç düşünmemekten iyidir." dedi. "Ama bir silahla kafama sıkmak, düşüncelerimi parçalara ayırmak istiyorum ben." dediğimde masanın kenarına dikti gözünü. Ardından bakışlarını yüzüme çevirip "Sadece biraz zamana ihtiyaç vardır belki de." dedi. "Zaman insanı eksiltmekten başka bir işe yaramıyor." Arkasına yaslandı. "Sıkıntı yok o zaman, eksilecek daha neyimiz kaldı ki? Bundan sonra eksilmemenin rahatlığıyla zamana bırakırız." "Anlamıyorsun, sorun eksilecek bir şey kalmamasına rağmen hala eksilmeye devam etmemiz. Eksilere düşüyoruz, sıfırdan beteriz."... ~Asuman ve Kerim'in kırık hikayesi.

Piyanonun seksen sekiz tuşunda gizli bir hayat, zor ve çıkmazlarla dolu. Yanlışlar, mutluluklar, gözyaşları, aşklar ve hüzün... Hayat sandığından daha acımasız, doğru bildikleri ise yalandı. Her nefeste biraz daha battı ölüme. Neydi aşk? Başlangıcı veya sonu var mıydı? Bir piyanistin lügatında aşk, piyanonun; tüm masumiyeti kuşanan beyaz ve o masumiyete leke düşüren siyah tuşlarında hayat aramak gibiydi bazen. Seksen sekiz tuşun hepsine hakim olduğunu sanıp yanılmak gibi. "Nefeslerimiz bile bize ait değilken sen, müziğe nasıl bu kadar ait olabiliyorsun?" Babasının yolundan, babası olmadan gitmeye çalışan bir kız... Bir kadının, hayatını mahvettiği bir genç... Ve en başından hayata yenik başlayan bir çocuk... Hayat, onların yollarını kesiştirmiş; ardından aynı anda mahvetmişti. En battığınızı hissettiğiniz, "Her şey bitti," dediğiniz anlarda bir şarkı, bir melodi, belki farklı bir şeyler sizin için yaşam; ilham kaynağı olur muydu? Ve bir gitar sesi kapladı içindeki boşluğu. "Ben, Neva Karaer. On sekiz yaşında bir karanlık silsilesi, acı bulutu, hüzün tozu.... Notaların beden bulduğu ağıt. Babasını gururlandırmak için çırpınan ama annesinin kırık hayaller okyanusunda batmış bir kız. Kendimi acı sularıma hapsetmiş olmama rağmen henüz, hâlâ hayatta ve güçlüydüm. Ben, Neva Karaer. Bir yıkımın habercisi, ışığını kaybetmiş bir beden... Bir piyanistin ve bir hayat kadınının kızı." #Müzikten Bedenler Serisi'nin ilk kitabıdır. 05.01.2014-25.07.2017 NOT: Bazı bölümlerde argo geçmekte ve kurgu bütünü itibariyle psikolojik ögelere yer vermektedir. Etkilenebilecek ve 16 yaşından küçük olanların okumaması tavsiye edilir.

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."