Bilim adamlarının bazı deneyleri birçok insanın hayatını karartabilir.Mesela kim mi? Bilmiyorum, burası çok karanlık göremiyorum ... Sadece ailemiz kalacak şekilde hafızamızı silmemizi istiyorlar.Yapacağımız şeylerin bedelleri olduğunu ve bu bedelleri kaldırabilecek kadar güçlü olduğumuzu anlatıyorlar.Ancak şunu unutuyorlarki; Hayat anlamakla değil, yaşamakla elde edilir ... Peki,bunları anlatan kim mi? 4 yaşındaki çocukların Siyah Mürekkeple akıllarına yazılmış acı hatıraları ... ~ ¤¤¤ ~ Noter tarafından onaylatılmıştır. Kurgu ve içeriğiyle ilgili en ufak bir çalıntı da gerekli bütün hukuki işlemlere başvurulacak ve hak olan geri alınacaktır! Her bir kelimesi bizzat şahsıma ait olup yapılacak olan hakaret ve ithamlar karşısında önlem alınmıştır!!!

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."