Gece'nin sükûnetinde kaybolan ruhum artık ebediyete kavuşmak istiyor. Hâlâ gittiğin vakitte gittiğin yerdeyim. Zamanın hızlı geçtiğini söylüyorlar ama kimse bana sormuyor ve bilmiyor sensizlikte saatlerin durduğunu. ~İ E12.08.2016 K25.06.2019 "Her şeyin belli olduğu belirsizlik" kader olarak adlandırılır ve ne yaparsak yapalım kaderden asla kaçamayız.

Beyaz Savaş; yalanlarla gerçeğin, sevgiyle nefretin, ölümle yaşamın, kılıçlarla kalkanların, sessizlikle seslerin, sırlarla açıkların, karanlıkla ışığın savaşıdır. Her savaş bittiğinde, devam edecek olan bir mücadeleden ibarettir.

Karanlığa hüküm süren, aşka inanmayan , kalbi buz tutmuş bir adam. Korkusuz, mert, gözü kara... Savaş Karahan... **** Yorgun, yalnızlığına sığınmış, yüreği yaralı, herkese merhem olupta kendine çaresi olmayan, yıkık dökük, virane bir kadın... Nefes Saygıner... **** Aşk ikisine de çok uzak, nefret ise ikisinin ortak olan tek duygusu... Nefes Saygıner ve Savaş Karahan... Ezeli iki düşmanın bir anda yolları çakışırsa neler olur? Bu nefret savaşında kim kazanacak? Aşk birbirine nefretle bakan gözlerdeki bakışları değiştirebilir mi? Peki ya nefret o aşkın önünde diz çökecek mi? ****Kesit**** Sağ elinin işaret parmağını karşısındaki küstah, kendini beğenmiş, ukala adamın kalbine hırsla dayadı ve: "Sen, birgün çok pişman olacaksın ve ayaklarıma kapanıp benden af dileyeceksin. İşte o gün, ben seni affetmeyeceğim Savaş Karahan!" diye haykırdı adeta genç kadın. Savaş 'ın ise zaten gergin olan sinirleri daha çok gerildi. "Sen, benim ayaklarıma kapanacaksın, af dileyeceksin benden. O gün, geldiğinde sana bu laflarını zevkle hatırlatacağım Nefes Saygıner!" diye kükredi. **** Aşka direnen iki gencin hikayesini okuyacaksınız bu satırlarda... Bu isimde yazılmış ilk hikaye. Kitap bittikten sonra düzenlemeye alınacaktır. 20.12.2018 Kitabımın tüm hakları saklıdır ve bana aittir.

"Bir de böyle deneyelim," dedi ve yanıma geldi. Ellerimi tuttu ve arkama geçti. Bu yakınlık beni rahatsız etmişti. Ne de olsa onunla tanışalı bir saat bile olmamıştı. Ellerimi bırakıp bileklerimi tuttu. "Bileklerini bükmemelisin. Yoksa fazlasıyla canın yanar," dedi nefesi saç diplerimi yakarken. Evet demin ki gibi mi? Neden daha önce uyarmamıştı ki? "Sen her öğrencile bu kadar yakın mı çalışırsın?" Hobaa!! Bu da nereden çıkmıştı? Ben bunu sormayacaktım ki? O ne kadar şaşırdıysa bende o kadar kendime kızıp sövmüştüm. Kendini biraz geri çekti "Hayır," dedi seni sakin çıkarken. "Hiçbir öğrencim senin kadar amatör değildi," diye devam etti aynı sakinlikle. Ah!! Birde laf çarpmıştı resmen. Amatör mü demişti o? Hah! Gösteririm ben sana amatörü. "Hadi buyur, vur," dedi ama güzel bir şekilde vuramamıştım. "Şimdi izin verirsen sana bir şeyler öğretmek istiyorum," dedi. "Sen beni sapık falan mı sandın?" Hayır hala neden uzatıyordu ki? Bir anlık bir şeydi işte. "Hayır," dedim kısa keserek. "Merak etme öğrencilerimle ilişkim olmaz. Bu işleri başkalarıyla zaten görüyorum" Nasıl bir ilişkiden bahsediyordu bu? Hem ne gibi bir iş görüyordu başkalarıyla? "Ben sandım ki..." dedim ama sözümü kesti. "Be sandın? Sana vasat numaralarla asıldığımı mı?" 💫 Güzel kız Asya ve yakışıklı mafya Araf'ın aşkı... 💫 Dövüş dersleri almaya başlayan Asya, Araf ile tanışır. Araf'a attığı yumruk ile kocaman bir aşk başlar... Genç kurguda #33 17.08.2017 Genç kurguda #28 18.08.2017 Kapak yapımı bana aittir. Umarım beğenirsiniz. Yazmaya Başlama Tarihi= 02.10.2016

Ölen karısının ardından vicdanını siyah perdeler ardına saklamış, merhametine kilit vurmuş bir adam. Hala eski karısının yasını tutan, kalbinin kapılarını mühürleyen acımasız bir yaralı... Mahkum olduğu evliliğe bir sene katlanmak zorunda olan, hırçın bir kadın! Siyahlar içindeki kalbi kazıyarak gün ışığına kavuşturan, tutsak bir kuş... Yalanları ezen, harabelerden çıkan ve nefretten aşka teslim olan, anlaşmalı bir evlilik. Karanlık adamın kalbine güneş gibi doğan, kanatlarını sadece Beyazıt'a uçmak için çırpan Hüma Kuşu... Peki, o kalbin eski sahibi ölmediyse... Yakan bir adam, tutuşan iki kadın! Etrafa savrulan külleri toplamaya korkan kalpler. Harmanlanmış bir doğu klasiği...

Siyah ve gri karışırsa ne olur? Ve siyah gri olana dek karışmaya devam etti. Beyaz duruluğunu yitireceğini bile bile savaşından vazgeçmedi. Duru ve Araf. Birbirlerinin ne zıttıydı ne de aynısı. Biri siyahtı biri gri. İkiside Araf'ta kalmıştı. Birleşince bütün olamıyor,birleşmeyince eksik kalıyorlardı. İşte tam o zaman tanıştılar. İkiside Araf'tayken. ***** Onu inceledim. Siyah ve içinde kaybolacağın gözler,siyah ve mükemmel saçlar,abartıya çalmayan kaslı,ama tahmin ettiğimden güçlü bir vücut. Ve vişne rengi dudaklar. Tek renkli noktası, siyahın içinde ortaya çıkmak için çırpınan bir kırmızı. Çok sert olmalıydı ismi. Bir o kadar masum. " İsmin ne?" "Araf." Araf işte buydu. "Araf nasıl güveneceğim ben sana? Hiç konuşmuyorsun bile!" Gözleri dudaklarıma kaydı ve bana yaklaştı. Aramızda nefes kadar mesafe vardı. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Gözlerimi kapattım. "Sakın bana güvenme.Ben güvenilmezim.Güvenirsen hata yaparsın." Nefesini yüzüme üfledi ve gitti. O buydu işte. O Araf'tı.