Varoluş telaşı içerisinde sancılarımı yazıyorum. Her insan yok olmaktan korkar, özellikle sanatçılar. yeni bölüm isteyen olursa atacağım..

Aşıktı toprak gözlüsü. Güzel gözleri, aşık olduğu kişiyi görünce ışıl ışıl parlardı. Bakmaya, tutmaya kıyamadığı o erkeksi, güçlü, sıcak elleri başka bir kızın elini tutardı. Canı yanardı o zaman genç kızın. Canından bile çok sevdiği toprak gözlüsü, başka bir kızın elini tutarken, nasıl canı yanmasındı ki? Her şeyini bilirdi Aslı, O'nun. Neyi sever, neye kızar, çayına kaç şeker atar, kahvesini nasıl içer, en çok hangi kitabı sever, neyi ister ..hepsini bilirdi. Mehmet'in kendisinden bile daha yakındı Aslı, O'na. Bebeklikleri, çocuklukları, gençlikleri birdi onların. Kalpleri birdi. Ama Aslı, seviyordu işte çocukluk arkadaşını. Çok seviyordu hem de. İçi gidiyordu Mehmet'ine bakarken. Mehmet ona dostça sarılıp, öperken içi gidiyordu genç kızın. Titriyordu elleri, eriyordu kalbi. Öyle güzel bakardı ki Mehmet kendisine...toprak gözlerini öyle güzel gezdirirdi ki Aslı'nın üzerinde. Bir de tatlı tatlı gülümserdi ya hani! İşte Aslı, kaybederdi kendini. Mehmet'i onu sevse, onu görse, onu bilse, onu öpse, onun elini tutsa olmaz mıydı? Ne gerek vardı yabancı ellere? Onun için titreyen, onun tenine değecek olmanın heyecanıyla terleyen kendi elleri dururken, neden başka bir kızın elini tutardı ki Mehmet? Kalbi onun için delicesine çarparken, nasıl da fark etmezdi bunu genç adam? Peki ya Mehmet? Horoz ibiğini(Öyle derdi Aslı'sına Mehmet) paylaşabilir miydi kimseyle? Fark etmeden içine yerleşen o tarifi mümkün olmayan duygularla nasıl baş edebilirdi? --- Aslı ve Mehmet, Nefretten Gelen Aşk(NGA) hikayesindeki Elif ile Ali ve Kenan ile Hayal'in çocuklarıdır. Bu hikaye NGA'nın devam hikayesidir. NGA'daki Aslı ve Mehmet kısımlarını okumak için son bölüm ve özel bölümlere bakın. Hadi, başlayalım.

İçimizden geleni yazıyoruz , içimizden gidenler için...

Birden bana doğru yürümesiyle başımı başka yöne çevirdim. Yanıma geliyor olmazdı değil mi? Saçmaladığımı düşünüyordum. Hayal görmeye başlamıştım iyice. Koskoca adamın bana gelecek hali yoktu ya. Kafamı öne eğip gitmesini bekledim. Derken ayakkabıları tam önümde durdu. Şaşkınlıkla ve çekingence başımı kaldırdım. Boyu benden uzundu, göğsüne anca gelirdim. Oldukça heybetli bir adamdı. Onunla ilk kez bu kadar yakındık. Heyecandan ellerim titremeye başlamıştı yine. Bakamadım yüzüne, kaçırdım gözlerimi. Çok, çok güzel bir adamdı be! "Benimle gel." Şaşkınlıkla suratına baktım. Bana diyordu. Hızla kızlara döndüm. Onaylar gibi baş sallamalarıyla gerçekten de bana dediğini anladım. Gitmek için onay ister gibi baktım. Sonuçta onlar benim dostumdu ve yalnız bırakamazdım. "Sen git canım. Biz seni kapıda bekliyoruz." Onlar kapıya giderken ben olduğum yerde kalmıştım. Ateş önden yürürken ben de tereddütle peşinden ilerledim. Biraz korkuyordum. Ama onun bana bir şey yapmayacağını da biliyordum. Onun o güzel kalbini görmüştüm. Acaba öğrenmiş miydi ona karşı hislerimi? Üst kata çıktık. Sessiz sakindi, kimse yoktu burada. Bir odaya girdi ve kapısını girmem için açık bıraktı. Korkak adımlarla ilerleyip ardımdan kapıyı kapattım. Masaya yaslanmış, kollarını göğsünde bağlamıştı. Ne kadar çekici göründüğünden haberi var mıydı acaba? Derince içimi çektim. İnsan asla sahip olamayacağı bir şeyi bu kadar ister miydi? Ben istiyordum. Ona büyülenmiş bir şekilde bakarken sordu: "Artık anlatacak mısın?" İşte şimdi bitmiştim. Aylardır içimde sakladığım sevdam belki de bugün gün yüzüne çıkacaktı.

Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4