#3 kaçakgelin Hayatım boyunca sorumluluklarımı bilen bir insan olmuştum. Dönüp yanımdan duvarın diğer tarafına atlamakta olan adama baktım... Tamam, bu aşırı sorumsuzcaydı! Kendi kına gecemden aşığımla kaçmış üstelik arkama dönüp bakmamıştım bile... Şimdi bambaşka ve zorlu bir hayat uzanıyordu önümde... Hele ki benim gibi elini sıcak sudan soğuk suya sokmamış bir insan için aşırı zorlu bir hayat... Peki umrumda mıydı? Tabi ki hayır... Dönüp sevdiğim adama gülümserken ondan da aynı karşılığı aldım. Hayatın önümüze çıkardığı zorluklarla beraber yüzleşmek için ilk adımı da beraber atmıştık... Omuz silkip bana elini uzatan adama baktım. Ve tekrar arkama bakma gereği duymadan bir kez daha sevdiğim adamın kollarına atladım. Simsiyah, yıldızsız bir gökyüzünün altında ışıldayan bir yalıda gelinsiz bir kına gecesi başlıyordu... ya da benim durumumda başlayamıyordu... Evleneceğim adam mı? Ayak serçe parmağını milyondolarlık sehpasının köşesine çarpar inşallah..!

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."