Kendi doğrularına inanan ve yönetime karşı dikduranların savaşında bir dedektif yok olmadan başalı olabilecek mi ya da yok mu olacak ? Peki yok olmamak için nasıl bir çaba gösterecek ?

Tamara düştü. Ellerim onun sıcak ve ıslak kanıyla buluştu. Ağzından son defa verdiği sıcak nefesi derin bir vedadan başka bir şey değildi. Gözlerime bakarken can verişini gördüm. Ağlamadı ya da acı çekmedi. Sadece öldü. Hepsi buydu. Oradan ayrılan son yaşam izleri de kaybolduğunda büyük keder bulutları toplandı. ---------------------------------------- "Demek yeterince hızlı değilsin?" diye sordum. Sesimin son kısmı bir milyon saniyenin 157.392'si gibi bir zamanda titreştiğinde sıcaklığın sıfırın altında 50 derece santigrat olduğunu hesaplamıştım bile. Sanki bu yer benim bütün duyularımı tamamıyla açmıştı. ---------------------------------------- Bir savaş vardı. İnsanın kendi içindekilerini dışarıya çıkarması için süre giden bir plan işliyordu. Biz kaçtıkça o bizi takip edecekti. Her şey muhteşem bir karmaşada oldukça basit bir şekil almıştı. Temelde her şey kaçanla kovalayanın dengesinden başka bir şey değildi. İyilik ya da kötülük gece ve gündüz gibi peş peşe gitse de hiçbir şey bu kaçış ve kovalayış kadar tedirgin edici olamazdı. Biz ne için kaçtığımızı bilmiyorduk. Onlar ne için kovaladıklarını...

Ne zamandan beri orada olduğumu bilmiyordum. Tüm bildiğim şey başımı kaldırdığımda tuhaf bir dünyada olduğumdu. Soluk renkli çim kokularının içine sinen küf mide bulandırıcıydı. Güneşin sepya bulutlar arasından süzülen ışıklarından herhangi bir şey hissetmedim. Midem bulantı halinde etrafıma bakındım. Başım dönüyordu. Üzerimdeki eski ve solmuş elbiselerin bazı kısımları yırtılmıştı. Botlarımdan bir tanesinin iplikleri çözülmüş ve plastik tutacağının bir kısmı ezilmişti. Uzakta, belirsiz sislerin içinde bir su sesi duydum. Etrafıma bakındım. Merak ve endişeyle karışık gelen korkunun içinde bilmediğim bir şey daha vardı. Yabancılık hissi. İçimi ürpertiyle dolduran bu şeyin kaynağını bilmeden ayağa kalkmaya çalıştım. Başım daha sert dönmeye başladı ve düştüm. O zaman ilk defa gördüğüm şeyin etkisiyle midem sarı, pis kokan ve daha çok kusmama neden olan bir sıvı çıkardı. Ağzımın bozulan tadıyla birlikte o ilk anda tüm dikkatim dağıldı. Gözlerimin yandığı o kısa anda bedenim şiddetli bir tepki gösterdi. Bu halde ne kadar zaman geçtiğini anlamadım. Ama sonra yine dikkatimi toplamaya çalıştım. Yatmakta olduğum yerde hiç canlı bitki yoktu. Az önce kalktığım bu yerin her yanında solgun ve ölü çayırlar, kısa ve gövdeleri dayanıksız otsu bitkiler duruyordu. Ama yattığım yer, ıslaklık hissi veren ve sonbahardan kalma kayaların altında uzun zaman önce ölmüş toprak gibi verimsiz duran bir yerdi. Sanki var olan her şey yitip gitmişti. Şaşırdım. Panik halinde tekrar kalkmaya çalıştım. Başım döndüğü halde bu defa dengemi koruyabildim. İçimdeki yabancılık hissi bu defa korkuyla da debelendi. Bilmediğim bir yerdeydim. Bilmediğim şeyler vardı etrafımda ve ben sanki tarihin gizemli bir sayfasından fırlamış gibi öylece orada duruyordum. Canlılık gösteren hiçbir şey yoktu.

Yaratıcının gözdesi, yaratılmışların en yücesi ve harcanabilir piyon Azazel'e farklı bir bakış...

Archanger Destanı kaldığı yerden devam ediyor. Prensin yoldaşları ve düşmanları zamanla daha da ayrılırken, taraflar da değişiyor. Not: Archanger Destanı: Birinci Kısım'ı okumayanlar lütfen önce linke tıklayıp okusunlar. Aksi taktirde İkinci Kısım'dan bir şey anlamayacakları aşikardır. Birinci Kısım için; https://www.wattpad.com/story/15116952-archanger-destan%C4%B1-birinci-k%C4%B1s%C4%B1m

Başını gökyüzüne kaldırıp baksaydı bütün mazisinin onu bir yere doğru götürdüğünü görebilecekti. O hengâme anından önceki son anda zaman onun için işlerken o kendisini bütün dünyadan uzaklaştırıp, bütün duygularını ve düşüncelerini aynı noktada birleştirdi... Rüzgâr bilinmez bir zamandan akıp pelerininde bir dalgalanmaya neden oldu. Artık hazırdı. Birazdan burada bir son başlatacaktı. Elinin dokunduğu ve kılıcının kestiği her şey ebediyen değişecekti. Bu, tam da o andı! Kaçınılmaz olanın gerçekleşmekte olduğunu biliyordu. Savaş, yeni başlıyordu. Zaman değişti; tıpkı diğer her şey gibi. Aradan geçen onca zaman onları da değişime zorladı. Ancak şimdi değiştirme sırası onlarda.